Thursday, November 20, 2014

ပညာေရး

အရင္က ေက်ာင္းသား၊ ခုေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘ။
၅၀နားနီးေသာ ေက်ာင္းသားအန္းတိတ္ႀကီးေပမဲ့ ေက်ာင္းသားသံၾကားလွ်င္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိၿမဲပင္။
ဗမာျပည္ ပညာေရးကလည္း ကိုယ့္ေခတ္ထဲက
ဝိဇၨာသိပၸံတြဲလိုက္ ခဲြလိုက္၊ ေဒသေကာလိပ္ေတြပို႔ ဆယ္တန္း အမွတ္နဲ႔ ျပန္ခြဲ စသည္ျဖင့္ စမ္းသပ္ေနတာ အခုထိပင္။

ကိုယ္ေတြဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ေဒသေကာလိပ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအပတ္စဥ္ျဖစ္ေနသည္။သည္ေတာ့ သခ်ာၤတြဲယူၿပီး ပဲခူးေဒသေကာလိပ္ပို႔ေလသည္။
ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ ဆယ္တန္းအမွတ္ျဖင့္ ခဲြၿပီး တကၠသိုလ္တန္းပို႔ေလရာ ဆယ္တန္းက်ၿပီး ေနာက္ႏွစ္မွေအာင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ တန္းဝင္သြားေတာ့သည္။
ကိုယ္ကေတာ့ ပဲခူးေဒသေကာလိပ္မွာ ဒုတိယႏွစ္ပဲရွိေသးသည္။ စာေမးပဲြက်လွ်င္ ေမဂ်ာေျပာင္းရမည္။ ဒုတိယႏွစ္ပါ အမွတ္ေကာင္းမွ စက္မႈေက်ာင္းေရာက္မွာမို႔ အေတာ္ ႀကိဳးစားလိုက္ရသည္။
ကံေကာင္း၍ သံုးႏွစ္လံုးအမွတ္မွီကာ စက္မႈေက်ာင္းေရာက္ရသည္။
ေရာက္ေသာ္လည္း ေကာင္းစြာမေပ်ာ္ရ။ ကိုယ္က တတိယႏွစ္မွျဖတ္တက္ရသျဖင့္ စက္မႈေက်ာင္းစာမ်ားကို သံုးႏွစ္စာ ေပါင္းသင္ရသလိုျဖစ္ကာ ဆယ္ဘာသာႏွင့္ လံုးျခာလည္ခဲ့ရသည္။ တခါမွ မဆဲြဖူးေသာ ပံုေတြကို အိမ္စာေပး၊ သခ်ာၤက ႏွစ္ဘာသာ၊ ဝပ္ေရွာ့ေတြေရာ ပန္းပဲေရာ လက္သမားေရာ ကြန္ျပဴတာေရာ ခ်ာခ်ာလည္ရသည့္ တတိယႏွစ္ကို ဘယ္ေတာ့မွမေမ့။
ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္ခဲ့လည္းဆို ခုထိတခါတခါ စာေမးပဲြေျဖတယ္လို ့ အိပ္မက္မက္ရင္
အိပ္မက္ထဲမွာ စာေမးပြဲက်တုန္း။
ခုလည္းသတင္းမွာ တီယူက ကေလးတခ်ိဳ႕ သတ္ေသတာေတြၾကားေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာရင္း ဒီလို ပညာေရးစနစ္ေတြနဲ႔ ေဝးၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးရံုမွတပါး။

No comments:

Post a Comment