ဆႏၵျပခ်င္ၾကတယ္ဆို

ဒီေန႔ အြန္လိုင္းမွာ ဗီဒီယိုတခု ၾကည့္ရတယ္။ ေဒၚစုအိမ္ေရွ႕မွာ ရဟန္းဝတ္တပါးကို ေရွ႕မွာထားၿပီး လူအုပ္စုတစုက ဆႏၵျပေနပံုပဲ။ ဦးဝင္းထိန္နဲ႔ အေျခအတင္ ေျပာေနၾကတယ္။

ထိုင္းျပသနာဟာ ေဒၚစုနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး။ ေဒၚစုကလည္း ကယ္တင္ရွင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ဆိုတာ တန္ခိုးရွင္ အာဏာရွင္ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာလက္ထဲရွိမွ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိတယ္ဆိုတာ ေလာက္ေတာင္ နားမလည္တဲ့ ဒီလူစုကိုၾကည့္ၿပီး ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈမရွိေအာင္ ေျမႇာက္ေပးေနတဲ့ သင္းကြဲေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သတိထားမိတယ္။

အာဏာရွိမွ ေျပာခြင့္ဆိုခြင့္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရမွာမို႔ အာဏာရေအာင္ ေဒၚစု ႀကိဳးစားေနတယ္။ သူ႔လက္ထဲ အာဏာေရာက္တဲ့အထိ သူနဲ႔အတူ ဝိုင္းရံေပးရမယ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစုက နားလည္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။

ခုေလာေလာဆယ္ ဆႏၵျပခ်င္ရင္ ေနျပည္ေတာ္က အစိုးရဆိုသူေတြရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာသာ သြားျပၾကပါ။ လက္ရွိအာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ အသံုးမက်မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အရႈတ္ထုတ္ေတြ တခုၿပီးတခုကို ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ေဒၚစုပုခံုးေပၚ ဝိုင္းတင္ၿပီး ေဒၚစုအပုတ္ခ်ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ မွန္သမွ်ကို ဆန္႔က်င္ပါတယ္။
ထိုင္းကိစၥကို ဖိအားေပးႏိုင္တဲ့သူေတြက ေနျပည္ေတာ္က အဘေတြပါ။
 ထိုင္းအာဏာသိမ္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဘဝကေန ေဘာင္းဘီခၽြတ္ထားတဲ့ ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ အေပါင္းအသင္း အရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ေဘာင္းဘီခၽြတ္သမၼတနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြပါ။ သူတို႔ေတြက ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ေတြပါ။

နတ္ေတာ္လ

နတ္ေတာ္လေတာင္ ေရာက္ၿပီတဲ့။

ေရွးကေတာ့ နတ္တဝ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ တဝ္ဆိုတာ ျမတ္တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ နတ္ကိုးကြယ္မႈဟာ ဗုဒၶဘာသာ မေရာက္ခင္ထဲက ရွိခဲ့ၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ျဖစ္ၾကေတာ့လည္း မိ႐ိုးဖလာဆိုၿပီး ဆက္သယ္ေဆာင္လာၾကတာ ယေန႔တိုင္။

ဒီလမွာ ေကာက္ႀကီးစပါးေတြ ရိတ္သိမ္းၾကလို႔ အထြက္တိုးေအာင္ နတ္တင္တဲ့လလို႔ ဆိုၾကတယ္။ နတ္ေတြက ပုဂံေခတ္မွာ ဒီေလာက္မမ်ားခဲ့ေပမဲ့ ေခတ္အဆက္ဆက္ ထပ္တိုးခဲ့ၾကလို႔ တရားဝင္ အတြင္းအျပင္ သံုးဆယ့္ခုႏွစ္မင္းစီ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သံုးဆယ့္ခုႏွစ္မင္း စာရင္းထဲမွာ မပါတဲ့ ေဒသနတ္တို႔ ႐ိုးရာနတ္တို႔ေပါင္းရင္ ရာခ်ီ ရွိမယ္။

နတ္ေတြထဲမွာ စူပါစတားနတ္ေတြကေတာ့ အိမ္တြင္းနတ္ ကိုတင့္တယ္တို႔ မင္းႀကီးမင္းေလးတို႔ ကိုႀကီးေက်ာ္တို႔ေပါ့ေလ။ ကိုႀကီးေက်ာ္က အကဲဆံုး။ ဝိဉာဏ္လွတယ္ဆိုၿပီး လူသားမိန္းမေတြကိုလည္း လင္ရွိရွိ မရွိရွိ ေတာ္ေကာက္တတ္တယ္။ သူ႔ကိုေတာ့ မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒနဲ႔ တရားစြဲလို႔မရ။ သူ႔ရဲ႕ ကူနီနန္းႀကီးကေန ခဏခဏ ခရီးထြက္ၿပီး မိန္းမယူေနေပမဲ့ ဧည့္စာရင္းလည္း တိုင္ပံုမရ။ သူကေတာ့ သန္းေကာင္ကို ေန႔မွတ္ပါလို႔ အရပ္ကေလးကိုတဲ့ အားမနာဆိုတဲ့ နတ္ခ်င္းထဲကအတိုင္း ကဲလို႔ေကာင္းတုန္း။

မင္းႀကီးမင္းေလး ညီေနာင္ရဲ႕ ေတာင္ျပံဳးဆိုလည္း နတ္ကိုးသူေတြ ေမ့ထားလို႔ မရ။ ခ်ိဳးေရေတာ္သံုးတို႔ ထိန္ခုတ္တို႔ စတဲ့ ပြဲေတြအမွီ နန္းႀကီးကို ကိုယ္ေတာ္ေတြ စိတ္မၿငိဳေအာင္ အေျပးဆက္ၾကရတယ္။ စပြန္ဆာကိစၥ၊ ရာထူးကိစၥ၊ စီးပြားကိစၥ၊ စတဲ့ ကိစၥမ်ားေျမာင္ အဆင္ေျပေအာင္ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဆက္ၾကရတာ။ ဒါေပမဲ့ လဝက အရာရွိေတြက မွတ္ပံုတင္ စစ္ခြင့္မရွိခဲ့လို႔ ဘင္ဂါလီ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူး ဘယ္သူမွ သိခြင့္မရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ။

အိမ္တြင္းနတ္ ကိုတင့္တယ္ကေတာ့ အိမ္မွာအုန္းသီးဆြဲထားရတယ္။ ညမွာ လိုက္ကာခ်ေပးရတယ္။ မီးေၾကာက္လို႔တဲ့။ မီးသတ္ဦးစီးရာထူး ခန္႔သင့္တာပါ။ သူသာ မီးသတ္ဦးစီးျဖစ္ရင္ မီးေၾကာက္သူမို႔ မီးမေလာင္ေအာင္ တားေပးမွာပဲ။

သူ႔သမီး မမႏွဲတို႔ အေမဂ်မ္းတို႔ အေမေရယဥ္တို႔က မိန္းမ စူပါစတားနတ္ေတြေပါ့။

ဦးရွင္ႀကီးတို႔ ျမင္းျဖဴရွင္တို႔ လည္း ျမန္မာေတြရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္နတ္ေတြပါပဲ။ အတြင္းအျပင္ေပါင္း ခုႏွစ္ဆယ့္ေလးမင္းဆိုေပမဲ့ အျခားနတ္ေတြက သိပ္ၿပီး လူမသိၾကပါ။ ဘိုးေတာ္သၾကားမင္းေတာင္ နတ္စာရင္းထဲပါေသးရဲ႕။

ဘုရင္နတ္ေတြမ်ားပါတယ္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာေတာင္ နတ္စာရင္းမွာ ေတြ႕မိတယ္။ နတ္စင္တရာ ဆရာေတာ္ကေတာ့ ပိုသိမယ္ထင္ရဲ႕။ သူ႔ေက်ာင္းထဲမွာ နတ္စင္ေတြအျပည့္ပဲတဲ့။ နတ္ေတြပူေဇာ္ၿပီး ေဖၚမယ္ဆိုတဲ့ ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းႀကီး ကိစၥမွာ ဦးေဆာင္သူေပါ့။ နဂါးမင္းကက်ဴးေက်ာ္ေနလို႔ ဖယ္မရဘူးဆိုလားပါပဲ။ နဂါးမင္းကို စည္ပင္ဥပေဒနဲ႔အေရးယူလို႔ရမွပဲ အဲဒီနတ္နဂါးေစာင့္တယ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းေလာင္းႀကီး ရွာေတြ႕ေလာက္တယ္။ ခုေတာ့ လူေတြေတာင္ ေမ့ေနၾကပါၿပီ။ ဗုဒၶဘာသာမွာ အဲဒီလို ဓါတ္နတ္ဘုန္းႀကီးေတြ ရွိေနေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ မဟုတ္လို႔ မဟနကလည္း အေရးမယူပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးေျပာတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြသာ တရားေဟာခြင့္ အပိတ္ခံရတာပါ။ နတ္ဆရာ ဓါတ္ဆရာ ဘိုးေတာ္လုပ္စားၿပီး ႀကီးပြားေနၾကတဲ့ လူေတြလည္း မနည္းလွ။

နတ္ေတာ္လအေၾကာင္းေရးရင္း ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္တယ္မသိ။

နတ္ေတာ္လစာဆိုပြဲလို႔ ဆို႐ိုးရွိတယ္။ နတ္ေတာ္လဆန္းတရက္ေန႔ဟာ စာဆိုေတာ္ေန႔ပါပဲ။ စာေပျမင့္မွ လူမိ်ဳးတင့္မွာမို႔ နတ္ေတာ္လမွာပဲ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ အမ်ားဆံုးက်င္းပတတ္ပါတယ္။

နတ္ေတာ္လရဲ႕ ရာသီပန္းကေတာ့ ပင္ျမင့္မွာ ပြင့္တတ္တဲ့ ေတာ္ဝင္ သဇင္ပန္းပါ။ သဇင္ပန္းရဲ႕ သင္းပ်႕ံပ်႕ံရန႔ံေလးကိုေတာင္ လြမ္းမိပါရဲ႕။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ

 

ပုဂံျပတိုက္နဲ ့ ဆီးသီးဗန္းေမွာက္ျခင္း

မေရးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ထားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလးတစ္ခုပါ။ ခုေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ ေရးပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ မိုးတြင္းမွာ ပုဂံေရာက္တယ္။ တျပည္လံုးမိုးမ်ားၿပီး ေရေတြႀကီးေနေပမဲ့ ပုဂံက သူနဲ႔ လားလားမွမဆိုင္သလို ေနေတြပူလို႔ပါပဲ။ မိုးေခါင္တာ ပုဂံဘုရင္ေတြ လက္ထက္ထဲကဆိုေတာ့ ပုဂံသားေတြ ေနသားၾကေနပါၿပီ။ ဘုရားစံုသြားၿပီးေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ပုဂံျပတိုက္ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ အရင္အေခါက္ေတြက မဝင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အႏုအလွေတြ ခံစားမယ္ စိတ္ကူးကအျပည့္။

ျပတိုက္ႀကီးက ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းနဲ႔ ေတာက္ပလို႔။ ေရာက္ေနတာက ပုဂံေရွးေဟာင္း ယဥ္ေက်းမႈနယ္ေျမ။ ေရွးေဟာင္းနယ္ထဲမွာ ေရႊေရာင္ဝင္းေနတဲ့ေစတီေတြ ဖူးရတာ ဆြမ္းဆန္ထဲမွာ အဝွာေရာေနသလို ခံစားရတဲ့ ခံစားမႈက ရင္ထင္ ျပန္ဝင္လာတယ္။ တိုင္လံုးျဖဴႀကီးေတြေနရာမွာ ပုဂံစတိုင္ အုပ္တိုင္ႀကီးေတြနဲ႔အစားထိုးခဲ့ရင္၊ ေရႊမခ်ပဲ အုပ္ေျမအေ႐ာင္ မံခဲ့ရင္၊ ... ရင္ ဆိုတဲ့ ရင္ေတြ တေထြးႀကီး ေတြးမိတယ္။ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦပံုစံ အျပင္က ျမင္ရၿပီး အတြင္းမွာ ေခတ္မွီ ျပခန္းေတြနဲ႔ မြန္းမံခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္ေပါ့။ ေရွးေဟာင္းသုေတသနက ဆရာေတြကေတာ့ ဒီအတိုင္းေဆာက္ဖို႔ တင္ျပၾကမွာပဲ။ ဗိသုကာေတြကလည္း မည့ံၾက။ အထက္ကဆိုတဲ့ အမိန္႔ေအာက္မွာ ေတာက္ေျပာင္တဲ့ အေဆာက္အဦႀကီးတခု မလိုက္ဖက္ပဲ ေရွးေဟာင္းနယ္ထဲ ေရာက္လာတယ္။

အေဆာက္အဦႀကီး ေရွ႕တည့္တည့္က ျပဴေစာထီး ပံုႀကီးကလည္း ပုဂံနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္သလို ေလးႀကီးပစ္ေတာ့မဲ့ဟန္။ တကယ္ဆို ပုဂံလက္ရာတခုခုကို အမိုးအကာအျပည့္နဲ႔ ရွိေနသင့္တာ။

အထဲဝင္ဖို႔ ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီး အဝမွာေစာင့္ေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းသုေတသနက အရာရွိနဲ႔ ရင္ထဲရွိသမွ်ေတြ ေျပာျပျဖစ္တယ္။ သူကလည္း ကိုယ္နဲ႔ထပ္တူ။ ရင္ဘတ္ျခင္းေတြတူ။ ပုဂံေခတ္ထဲက စိုက္မရခဲ့တဲ့စပါးကို ပုဂံမွာအတင္းစိုက္ခိုင္းခဲ့တဲ့ လယ္ဆည္ဝန္ႀကီးတို႔၊ တြင္းတစ္နဲ႔ေပါင္းစားၿပီး ႐ိုက္စားလုပ္ခဲ့တဲ့ ဒီျပတိုက္ႀကီးအေၾကာင္းတို႔ ေျပာမကုန္။

ျပတိုက္ႀကီးက ဟီးထေနေပမဲ့ အလယ္က ေဟာင္းေလာင္းႀကီးပါ။ ပုဂံလက္ရာေတြနဲ႔ ေခတ္သစ္လက္ရာေတြ ေရာျပထားတာကလည္း ေရာေက်ာ္ ျဖစ္ေနသလိုပါ။ ေဘးအခန္းေတြက ျပကြက္ေတြကေတာ့ အေတာ္စိတ္ဝင္စားစရာမို႔ အခ်ိန္ယူ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္။

လွ်ပ္စစ္မႏိုင္လို႔ဆိုၿပီး ေလေအးေပးစက္ မလည္ေတာ့ အသက္ရႈမဝ။ ခဏခဏ အျပင္ထြက္ၿပီး ေလရႉရတယ္။ အလံုပိတ္ျပတိုက္က ေလေအးမေပးထားေတာ့ အန႔ံကလည္းမေကာင္းလွ။ မီးေတြလည္း ပိတ္ထားေတာ့ ေမွာင္နဲ႔မဲမဲ။

ထရန္စေဖၚမွာ ခဏခဏ ေလာင္လို႔ ေလေအးေပးစက္မလည္တာ ၾကာပါၿပီတဲ့။ ပါေကးခင္းေတြကလည္း အေတာ္ႂကြတက္ေနၾကၿပီ။ ျပဳျပင္မြန္းမံစရိတ္ လံုေလာက္ေအာင္မရွိပါတဲ့။ အဲဒီေန႔က ျပတိုက္ထဲမွာ လူဆယ္ဦးေတာင္ ျပည့္မယ္မထင္။ ႏိုင္ငံျခားသား ႏွစ္ဦးပဲ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ဘယ္ကရတဲ့ ဝင္ေငြေတြနဲ႔ ဒီျပတိုက္ႀကီး တိုးတက္ေအာင္ လည္ပတ္မလဲ မေတြးတတ္။

ျပတိုက္ႀကီးကို ႐ုပ္ျပေဆာက္ နာမည္ယူသြားတဲ့ ဆရာေတြကေတာ့ ထားစရာမရွိေအာင္ ခ်မ္းသာေနၾကမွာပါ။ ျပတိုက္ႀကီးကေတာ့ အိုမင္းစြာ ေဟာင္းေလာင္း။ အဲဒါ ပကတိအေျခအေနမွန္ပါ။ ဇီးသီးဗန္းကေတာ့ ေမွာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။

ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္က ဂုံးေက်ာ္တံတားစီမံကိန္းေတြ အေၾကာင္းၾကားရေတာ့ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ၊ ပလက္ေဖါင္းေပၚက မီးစက္ေတြ၊ စည္းကမ္းမဲ့ယဥ္ေတြ အေရးယူရမဲ့အစား ဇီးသီးဗန္းေမွာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကတာပဲ ေတြ႕ေနရတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ အဲဒီအလြဲေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံႀကီးကို အန္တီက ျပန္တည့္ေပးရမွာ။

ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္နဲ႔ ပုဂံျပတိုက္ႀကီးက မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္လာလို႔ ေရးလိုက္တဲ့အေၾကာင္းေလး ဆိုပါေတာ့။

က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ

— in Bagan.

 

အမိွုက္

ျမန္မာျပည္တြင္ အကုန္ရွားေပမဲ့ ေပါတာက အမွိုက္ေတြပါ။ ေနရာတကာမွာ အဆင္ေျပသလို အမွိုက္ပံုၾကတာ အစဥ္အလာေတာင္ ျဖစ္ေနေပါ့။

အဲဒီ အမွိုက္ပံု နားမွာပဲ ေနၾက ထိုင္ၾက စားၾက ေသာက္ၾကနဲ႔မို႔ အမွိုက္ပံုရန႔ံ ယဥ္ေက်းမႈက သာမန္ ဆင္းရဲသားေတြအတြက္ အသားၾကေနၾကၿပီ။ ရပ္ကြက္ေစ်းဆိုတာလည္း အမွိုက္ေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္ေပေရေနမွ ေစ်းလို႔ ထင္ၾကေတာ့တယ္။ သန္႔ရွင္းသတ္ရပ္ လွပေနရင္ ေစ်းထဲမဝင္ရဲေတာ့ဘူး။ ေစ်းႀကီးမယ္ ရိတ္ေတာ့မယ္ပဲ ထင္ၾကေတာ့တယ္။

စုတ္စုတ္ဖတ္ဖတ္ ယဥ္ေက်းမႈက ႀကီးစိုးလာေတာ့ ေနရာတကာ ယင္တေလာင္းေလာင္း။ ဖုန္ေတြ ကားမီးခိုးမႈန္ေတြ လိမ္းက်န္ေနတဲ့ ဆိုင္တန္းေတြမွာ ယင္ေတြအံုေနတာကို လက္နဲ႔ေဝွ႕ယမ္းရင္း ငါးေတြလတ္တယ္ေနာ္လို႔ ငါးသည္က ေျပာတာလည္း လက္ခံၾကတာပါပဲ။ ေရခဲ႐ိုက္ဖို႔ ေဝးလို႔ ေရေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ေဆးထားရတဲ့ ဒီအသားငါးေတြကို ယင္ဘယ္နစ္ေကာင္နားသြားတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူကမွလည္း အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး သူ႔ေတသန မျပဳၾကပါ။ ဗက္တီးရီးယားေတြ ဘယ္ေလာက္ေပါက္ဖြားေနၿပီလည္းလို႔ ဘယ္သူမွ ဓါတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ မျပဳၾကပါ။

တေန႔တာဝမ္းေရးအတြက္ လမ္းေပၚကေစ်း၊ လမ္းေဘးကေစ်း၊ သက္သာမဲ့ ထင္ရတဲ့ ေစ်းကိုသြား အေလးမခိုးဖို႔ ေစ်းသည္ကိုေျပာရင္း အေျပးအလႊားဝယ္ယူေနၾကတဲ့ အိမ္ရွင္မကလည္း အမွိုက္ေတြနဲ႔ ယင္ေကာင္ေတြကို ဂ႐ုမျပဳအားၾကပါ။ ရံုးအမီက်ာင္းအမီ အခ်ိန္မီ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔သာ အာရံုရွိၾကပါတယ္။

အမွိုက္ေတြ စနစ္တက် ပစ္ဖို႔ကလည္း အမွိုက္ပံုး လံုေလာက္စြာမရွိ။ အမွိုက္ကား အခ်ိန္မွီမလာ။ အမွိုက္ပံု စနစ္တက်မရွိ။ အမ်ားစုက အထပ္ျမင့္ တိုက္ခန္းေတြကေန ဆင္းပစ္ဖို႔ အခ်ိန္မရွိ။ တိုက္မွာလည္း အမွိုက္သိမ္း စနစ္မရွိ။ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ပိုက္ဆံယူကာ အမွိုက္ပစ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ၾကေသာ လူတန္းစားတရပ္ပင္ ေပၚလာေသးရဲ႕။ သူတို႔ကိုေခၚကာ အမွိုက္ပစ္ခိုင္းသည္ကလည္း ပိုက္ဆံေပးရသည္မို႔ မေပးခ်င္။

ဤသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားက ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားအမွိုက္ပစ္ခ်တတ္ေသာ အေလ့အထကို တိုးပြားေစကာ အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္မတည္ႏိုင္ပဲ အမွိုက္ပံုတည္ ၾကပါေတာ့တယ္။ ေအာက္ထပ္ေနသူမ်ားကား ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားအမွိုက္ပံု၏ ရန႔ံမ်ိဳးစံုအျပင္ ႂကြက္ ျခင္ ယင္ ေပါင္းစံုရဲ႕ ေသာင္းက်န္းမႈ ဒါဏ္ကို အလူးအလဲ ခံစားရသူမ်ားပင္။

ယခုလာမဲ့ သတင္းပတ္ကေတာ့ အမွိုက္ေကာက္မဲ့သတင္းပတ္တဲ့။ NLD အမတ္မ်ားက ဦးစီးကာ လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႕ေပါင္းစံု ပါဝင္ၿပီး လႈပ္ရွားၾကမယ္တဲ့။ အားရစရာ။

အမွိုက္ေကာက္ၾကမဲ့ လုပ္အားေပးမ်ားက လက္အိပ္ ပါးစပ္ကာ တံမ်က္စီး ေဂၚျပား အမွိုက္အိပ္ စသည့္ အမွိုက္သိမ္းကရိယာ စံုလင္စြာျဖင့္ အမွိုက္ေကာက္ၾကဖို႔လည္း အၾကံျပဳပါတယ္။ ခၽြန္ထက္သည့္အရာမ်ားကို သတိထားၾကပါ။ တခါသံုး ေဆးထိုးအပ္မ်ားကို သီးျခားခြဲထားပါ။ လက္ျဖင့္ မကိုင္မိပါေစနင့္။

ေကာက္ထားေသာအမွိုက္မ်ားကို ပစ္ရန္လည္း စနစ္ၾကသည့္ အမွိုက္ပံု လိုပါမယ္။ အမွိုက္ကားအေခါက္ေရမ်ားမ်ားသယ္ႏိုင္ေရးအတြက္လည္း ဓါတ္ဆီ ဒီဇယ္စတဲ့ ေလာင္စာဆီေတြ လိုမယ္။ ဒီေန႔အမွိုက္ေကာက္ၿပီး နက္ျဖန္ ျပန္ပြ မျဖစ္ေအာင္ အမွိုက္ပံုးေတြ စနစ္တက် ထားေပးဖို႔လည္း လိုမယ္။ စည္ပင္က စနစ္တက် အမွိုက္သိမ္းၾကဖို႔လည္း လိုမယ္။ အမွိုက္ကို ေတြ႕ကရာ ေနရာမွာ စြန္႔ပစ္တတ္တဲ့ အေလ့ကိုလည္း ျပင္ၾကဖို႔လိုမယ္။ အမွိုက္မပံုရဆိုင္းပုဒ္ျမဳတ္ေအာင္ အမွိုက္ပံုထားတာေတြ ကြမ္းတံေတြး မေထြးရဆိုင္းပုဒ္ကို ေပေရေနေအာင္ ကြမ္းတံေတြးေထြးၾကတာေတြ စတဲ့ စည္းကမ္းမဲ့မႈေတြကိုလည္း ျပင္ဖို႔လိုမယ္။ အေလ့အက်င့္ဆိုတာ တေျဖးေျဖး ျပင္ၾကရင္ ရပါတယ္။ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားၿပီး မလိုက္နာရင္ တိတိက်က် အေရးယူေပးေပါ့။

လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ား အမွိုက္ေတြေပါတဲ့ႏိုင္ငံမွာ တပိုင္တႏိုင္ အမွိုက္ေကာက္ၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသေပးတဲ့ အန္တီကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

အမွိုက္ကင္းစင္ ျမန္ျပည္တခြင္ျဖစ္ေစဖို႔ အမွိုက္ေကာက္ၾကပါစို႔။

က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္လူေပ ပါ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ


 

အမ်ိဳးသားေန ့

အမ်ိဳးသားေန႔ ေရာက္ၿပီ။

ျမန္မာအမ်ိဳးသားေန႔ကလည္း ပ်င္းစရာ ေကာင္းလွပါလား။
အမ်ိဳးသားေန႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘာပို႔စ္မွလည္း ေရးမတင္ၾက။

ဘာလႈပ္ရွားမႈမွလည္း မရွိ။

National day celebrations လုပ္ၾကဖို႔ ေမ့ကုန္ၾကၿပီလား။ တနဂၤေႏြနဲ႔တိုက္သြားေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မဟုတ္လို႔ ေမ့ထားၾကေလသလား။

အမ်ိဳးသားေန႔အေၾကာင္း စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲတို႔ ေဟာေျပာပြဲတို႔ေရာ ေက်ာင္းေတြမွာ က်င္းပၾကေသးရဲ႕လား မသိ။

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ဆယ္ရက္ေန႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အမ်ိဳးသားေန႔ ျဖစ္သည္ ဘာညာနဲ႔ေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ သင္ပုန္းႀကီး စာအုပ္ထဲမွာ မေပ်ာက္မပ်က္ ရွိေနေကာင္းပါရဲ႕။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒကို သပိတ္ေမွာက္ဖို႔ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြကို အားနာတယ္ဗ်ာ။ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒကို ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ အဖိုးတို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သာယာဝတီေထာင္ထဲက မထြက္ၾကရေသး။

 

သူမ်ားေတြ လွဴတယ္ၾကားလို ့

မတ္ ဇူကာဘတ္နဲ ့ သူ ့ဇနီး တရုတ္ဆရာဝန္မေလး ပရက္စီလာ ခ်မ္း တို ့က သူတို ့ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေဖ့ဘြတ္ရွယ္ယာေတြရဲ ့ ၉၉% ကို လွဴမယ္လို ့ ေၾကညာလိုက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေက်ာ္က ေမြးခဲ့တဲ့ သူတို ့ရဲ ့ သမီးဦးေလး မက္ အတြက္ လွဴ မဲ့ အဲဒီအလွဴ ဟာ လက္ရွိေစ်းနဲ ့တြက္ရင္ ေဒၚလာ ၄၅ ဘီလီယံေက်ာ္ ရွိပါသတဲ့။

ေလးစားပါတယ္ ဇူကာဘတ္ရယ္။ ဂိတ္ေဖါင္ေဒးရွင္းလို ေဖါင္ေဒးရွင္းၾကီးတခု ေပၚလာျပီး ကမၻာၾကီးရဲ ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တတ္နိုင္သေလာက္ ျဖည့္ၾကမဲ့ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ ဇနီးေမာင္နွံနဲ ့ သူတို ့သမီးဦးေလးကို ကမၻာၾကီးက ေကာင္းခ်ီးေတြ ေပးေနၾကေလရဲ ့။

ျမန္မာျပည္မွာလည္း သူတို ့ေလာက္မခ်မ္းသာေပမဲ့ သူတို ့တဝက္ေလာက္ေတာ့ ခ်မ္းသာေလာက္တဲ့ သူေဌးၾကီးေတြ ရွိတယ္။ နိုင္ငံရဲ ့ သယံဇာတေတြကို သူတို ့ ဘိုးဘြားပိုင္လို သေဘာထားျပီး အိပ္ထဲထည့္၊ စီးပြားေရးေတြ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ရင္း ခ်မ္းသာေနၾကတာေပါ့။ ေက်ာက္စိမ္းေတြ ေရႊေက်ာေတြ သစ္ေတာေတြေတာ့ ကုန္သြားတာေပါ့။

တိုင္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ ပိုင္ဆိုင္မွုေတြရဲ ့၉၉% မဟုတ္ေတာင္ တဝက္ေလာက္ကို လွဴမယ္လို ့ အဲဒီ နိုင္ငံေတာ္သူေဌးၾကီးတြက ေၾကညာခဲ့မယ္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို ့ ေတြးမိတယ္။ပညာေရး က်န္းမာေရး လူမွုဘဝေတြ အားလံုး ေအာက္ဆံုးေရာက္ေနရတဲ ့ တိုင္းျပည္တစ္ခု ျပန္လည္တည္ေဆာက္ဖို ့ ေငြေတြ အမ်ားၾကီးလိုမွာေလ။

ဒီ ဆရာေတြ အဘေတြက ေလာဘေတြနဲ ့ ရွာခဲ့တဲ့ ေငြေတြရဲ ့ တဝက္ေလာက္ကို လွဴ ဖို ့ဆိုတာရဲ ့ ျဖစ္နိုင္ေျခကေတာ့ သံုည။