နိုင္ငံျခားက ျပန္ခဲ့တယ္

   ေမာင္လူေပတို ့ ငယ္စဥ္က နိုင္ငံျခားျပန္ဆိုတာ အေတာ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္း အရာရွိ အခ်ိဳ ့သာ ပညာေတာ္သင္သြားရင္း နိုင္ငံရပ္ျခား ေရာက္ဖူးၾကပါတယ္။ သူတို ့ျပန္လာရင္ နိုင္ငံျခား အေတြ ့အၾကံဳေတြ ေဖါက္သည္ခ်ေလ့ရွိပါတယ္။ မိုးေမ်ွာ္တိုက္ၾကီးေတြ အ ေၾကာင္း၊ ေမာင္းသူမဲ့ရထားေတြအေၾကာင္း၊ လက္မွတ္စစ္ မရွိတဲ့ ဘူတာရံုေတြအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပရင္ ေမာင္လူေပတို ့ ေတာသား ေလးေတြက ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ ့ ေငးခဲ့ရဖူးပါတယ္။

   ခုမ်ားေတာ့လည္း နိုင္ငံျခားျပန္ေတြက ေပါမွေပါ။ ျပည္တြင္း အလုပ္အကိုင္ရွားပါးမွုနဲ ့ အဘေတြရဲ ့ ေကာင္းမွုေတြေၾကာင့္ နိူင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးမွာ ရရာအလုပ္ ဝင္လုပ္ေရးအတြက္ အိမ္ေပါင္၊ ျခံေပါင္၊ ရွိသမွ်ေပါင္နွံေရာင္းခ်ျပီး နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ ့ ထြက္လိုက္ၾကတာ ျပည္တြင္းမွာ လူမွက်န္ေသးရဲ ့လားလို ့ေတာင္ ထင္ရေလာက္ပါတယ္။

   အဲဒီ အုပ္စုထဲမွာ ေမာင္လူေပလည္းပါတာေပါ့။ သခင္မ်ိဳးေဟ့၊ ဒို ့ ဗမာ ဆိုတာကို ရာဝင္အိုးထဲမွာ (ဟုတ္ေပါင္ ေယာင္လို ့)ရာဇဝင္ထဲမွာ ထားရစ္ခဲ့ျပီး ရရာအလုပ္ ကြ်န္ခံလုပ္ဖို ့ (မွားျပန္ျပီ) ဝင္ခါလုပ္ဖို ့ နိုင္ငံရပ္ျခားကို ထြက္လာခဲ့တာ ဆယ္စုနွစ္ နွစ္ခုေတာင္စြန္းခဲ့ပါျပီ။

   မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ေမြးရပ္ေျမကို ေခတၱခဏ ျပန္ေရာက္ေတာ့ နိုင္ငံျခားျပန္ပီပီ ေခတ္ေျမာက္ေျမာက္ေလး ေနမိတာကို ၾကည့္မရ ျဖစ္ေနတဲ့ ဇနီးသည္ ေလဒီေပက ေမာင္လူေပကို “ဘာေတြ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ရွင့္ကိုနိုင္ငံျခားျပန္ဆိုျပီး ဘယ္သူမွ အထင္မၾကီးဘူး။ ဒီတလမ္းလံုး နိုင္ငံျခာျပန္ေတြ ခ်ည္းပဲ“ လို ့ အေငၚတူးပါတယ္။ သူေျပာတာ မမွားပါဘူး။ လမ္းထိပ္အိမ္က ခ်က္စူတို ့ ညီအကိုဆိုရင္ ယိူးဒယားကို အိမ္ဦးနဲ ့ ၾကမ္းျပင္လို ေတာင္ေက်ာ္သြားေနတာ။ လမ္းအလယ္ပိုင္းက အတူးတို ့ တာတီးတို ့ ကလဲ မေလး ရွားျပန္ေတြ။ ကုန္စံုဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးတရုပ္ၾကီးရဲ ့သားေတာ္ေမာင္ ဖိုးကတံုးက ဂ်ပန္ျပန္။

ဒါေတြကို မေတြးမိပဲ ေျမာက္ေနမိတာေလ။ ေလဒီေပက နာမည္တခု စေပးလိုက္ပါတယ္။ ’ဘဝင္ကိုကို’ တဲ့။

   ခဏျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ စားခ်င္တာေတြက အစံု၊ ၾကားေနရတဲ့ သတင္းေတြက ေတာင္လိုပံု။ အေၾကာ္အိုးထဲ ေရသန္ ့ဘူး ထည့္ေၾကာ္တာတို ့၊ ဆီေဟာင္းေတြျပန္သံုးတာတို ့၊ တရုပ္ကလာတဲ့ ဆီတုေတြအေၾကာင္းတို ့၊ ဆိုးေဆး၊ မွည့္ေဆး၊ ပိုးသတ္ေဆး၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာ ေရာတာ စတဲ့ သတင္းစံုေတြေၾကာင့္ တခုခု ဝယ္စားရင္ ေမးရတာကလည္း အေမာ။ “ဆီသန္ ့ရဲ ့လား၊ ေရသန္ ့ရဲ ့လား၊ ဟိုဟာသန္ ့ရဲ ့လား၊ ဒီဟာသန္ ့ရဲ ့လား“ နဲ ့ေပါ့။

နားၾကာျပင္းကပ္လာပံုရတဲ့ ေလဒီေပက ေမာင္လူေပကို “ဘယ္ေစ်းသည္က ရွင့္ကို မသန္ ့ဘူး၊ မဝယ္နဲ ့ ေျပာမွာလဲ။ မစားရဲရင္ မစားနဲ ့“ လို ့ ေငါ့ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ နာမည္တခုထပ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ‘သန္ ့ကိုကို‘ တဲ့ ။

   စားခ်င္တာေတြ အစံုစားေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သြားပါေတာ့တယ္။ မရပ္မနား တရစပ္သြားေနတာမို ့ လမ္းေနာက္နားက ေဆးဆိုင္မွာ ဝမ္းပိတ္ေဆး သြားဝယ္ရပါတယ္။ ေပးလိုက္တဲ့ ေဆးကပ္ကို မေတာက္တေခါက္ အဂၤလိပ္စာေလးနဲ ့ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ တက္ထရာ ဆိုက္ကလင္း(Tetracycline) ေဆးေတြပါ။ ဒီလို ပိုးသတ္ေဆး(antibiotics) အျပင္းစားေတြကို ဘာေဆးဆိုတာ မေျပာပဲ ေပးလိုက္တဲ့အျပင္ ဝမ္းရပ္ရင္ ေသာက္စရာ မလိုေတာ့ဘူး လို ့ေတာင္ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ ေမာင္လူေပၾကားဖူးတာက ေဆးပတ္လည္ေအာင္ ေသာက္ရ တယ္တဲ့။ သူေပးလိုက္တဲ့ေဆးေတြ မေသာက္ရဲတာနဲ ့ အစားျဖတ္ျပီး ဝမ္းရပ္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ေမာင္လူေပကိုၾကည့္ျပီး မဒမ္ေပက နာမည္တခု ထပ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ’ပန္းကိုကို’ တဲ့။

   ေရာက္တံုးေရာက္ခိုက္ ခရီးေတြလည္း ထြက္လိုက္ပါေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တန္ခိုးၾကီး ဘုရားဖူး ခရီးစဥ္ေပါ့ေလ။ အိမ္မွာ ကိုးကြယ္ထားတဲ့ ဒကၡိဏသာခါ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးကိုေတာ့ ဘုရားဖူးသြားမဲ့အေၾကာင္း မေလွ်ာက္တင္ဝံ့ပါဘူး။“ငါက ဘုရားမဟုတ္လို ့လား“ လို ့ မိန္ ့ေတာ္မူလိုက္ရင္ ဒုကၡ ပဲေလ။ ဒီဘုရားဖူးခရီးစဥ္မွာ စိတ္ပိန္စရာေကာင္းတာက ဘုရားသမိုင္းေျပာျပမယ္ဆိုျပီး ေနာက္က တေကာက္ေကာက္လိုက္ျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းၾကတဲ့ ကေလးအုပ္ရယ္၊ ကားရပ္တာနဲ ့ေျပးလာျပီး အတင္းေရာင္းတဲ့ လက္ေပြ ့ ေစ်းသည္ေတြရယ္ ကိုပါ။ ကေလးအုပ္ကလည္း တေယာက္ကိုေပးလိုက္ရင္ အျခား ကလးေတြက သူတို ့ မရေသးဘူးဆိုျပီး ဝိုင္းလိုက္ၾကသလို ေစ်းသည္ေတြကလည္း တဦးကို အားေပးလိုက္ရင္ အျခားေစ်းသည္မ်ားကပါ အတင္းဝိုင္းေရာင္းၾကပါတယ္။ မဝယ္မခ်င္း အတင္း တဂ်ီဂ်ီနဲ ့ ေရာင္းေနေတာ့တာပါပဲ။

   ေက်ာင္းသားအရြယ္ေလးမ်ားက သူတို ့ေတြစာအုပ္ဖိုးေလးမို ့ အားေပးပါတို ့၊ လူၾကီးမ်ားကလည္း ဒီဟာေလးေရာင္းျပီးမွ ဆန္ဖိုးရမွာပါတို ့ စသည္ျဖင့္ သနားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေရာင္းၾကတာမို ့ သနားတတ္တဲ့ေမာင္လူေပလည္း လိုတာေတြေရာ မလိုတာေတြပါ အားေပးလိုက္တာ ခရီးစဥ္ျပီးလို့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြပံုသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မသယ္နိဳင္တာနဲ ့ ထားခဲ့ရပါတယ္။ အင္းေလးေလွဆိပ္မွာလည္း အင္းထဲမွာ မိုးတြင္းမို ့ဇင္ေယာ္မရွိတာကိုမသိ၊ ေဖါင္ေတာ္ဦးေစတီမွာ အျပင္က ေရႊဆိုင္းကပ္ခြင့္မေပးတာကိုမသိတဲ့ ေမာင္လူေပတို ့ကို ငွက္စာ၊ေရႊဆိုင္း အတင္းေရာင္းလိုက္တာ အားနာျပီးဝယ္လာမိလို ့ ငွက္စာကို ငါးစာေျပာင္းေကြ်းျပီး ေရႊဆိုင္းကို အလွုဴခံပံုးထဲ ထည့္ခဲ့ရတဲ့ ေတြျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ေလဒီေပက ေနာက္ထပ္နာမည္တခုထပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။‘လြဲကိုကို‘တဲ့။

   အမိေျမကျပန္လာျပီး မၾကာမီ တရားပြဲတခုမွာ ေမာင္လူေပရဲ ့ မိတ္ေဆြၾကီး ကိုခ်ိဳဦး နဲ ့ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူက “ကိုလူေပ နိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္ျပီလား“လို ့ နွုတ္ဆက္ပါတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ကိုယ္က နိုင္ငံရပ္ျခားမွာအေနၾကာသူဆိုေတာ့ အမိေျမက နိုင္ငံျခားျဖစ္ေနျပီေလ။ ဒီေတာ့မွပဲ ေလဒီေပက ေမာင္လူေပ အၾကားခ်င္ဆံုးနာမည္ေလးကို ေခၚလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ‘နိုင္ငံျခားျပန္ကိုကို‘ ပါတဲ့။