ေႏြကား ရက္စက္စြာပူ၏။ တစ္ပတ္ေက်ာ္မွ် အပူရွိန္ျပင္းစြာ နွိတ္စက္ကလူျပဳ၏။ အပူရွိန္ျပင္းလွေသာေၾကာင့္ အပင္ေတြလည္းမခံႏိုင္။ တိရိစၧာန္ေတြလည္း မသက္သာ။ လူေတြလည္း ဒုကၡေရာက္။
ေလေအးေပးစက္ေလးေတြ အခန္းကိုယ္စီရွိၾကေသာသူမ်ား
( air conditioning ) အဲယားကြန္း( ဗမာပီပီ ယားေလးထည့္လိုက္ရမွ) ေလးတတ္ခ်င္ေသာ္လည္း မဒန္ေပဆီက ခြင့္ျပဳမိန္႔မၾက။ အာဏာရွင္ပီပီ တစ္ခ်က္လြတ္အမိန္႔ျဖင့္ ပယ္ခ်သည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကား ေအးလွ်င္မအိပ္ႏိုင္ ဟူ၏။ သူက အပူႀကိဳက္၊ ကိုယ္က အေအးႀကိဳက္။
ေမာင္လူေပတို႔ၿမိဳ႕ကလည္း ဇေကာဇက။ ေႏြမွာ အဲကြန္းတတ္ေလာက္ေအာင္လည္း မပူလွ။ ယခုလို တခါတရံမွ်သာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ပူတတ္ေသာ္လည္း သာမန္တြင္ ႏွစ္ရက္ သံုးရက္မွ်သာ ပူတတ္ၿပီး ျပန္ေအးသြားတတ္၏။ ေႏြကလည္း တခဏမွ်မို႔သာပဲ။ တႏွစ္ပတ္လံုးဆိုလွ်င္ သက္သာမည္မထင္။
ဤသို႔ ပူေလာင္ေသာေန႔ရက္မ်ားတြင္ ေရေအးေအးေလးေသာက္ရင္း အပူကို ေက်ာ္လႊားရ၏။ ေရပုလင္းေတြ ထုတ္ထုတ္ေသာက္ရင္း ငယ္ဘဝကိုလည္း သတိရမိ၏။ ဓါတ္ရွင္ထဲကလို ဖလက္လ္ဘက္( flashed back) ေပါ့ေလ။
ေမာင္လူေပတို႔၏ ငယ္ဘဝက ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ဦးပိုင္း။ အစစ ရွားပါးလွ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေရခဲရည္ေလးတခြက္ဟူသည္ ဇိမ္ခံပစၥည္းတစ္ခုလိုပင္။
အလြန္ပူလွသည့္ေႏြရာသီတြင္ ေရခဲရည္ေအးေအးေလးကို ေန႔တိုင္းေတာင္းတမိသည္။ ' ပူပါတယ္ဆိုမွ..... သီတာေနပါဦး' စသည့္ စိုးပိုင္သီခ်င္းေလးၿငီးတြာ
ရန္ကုန္သားမ်ားကေတာ့ လမ္းေဘးမွ ေရခဲရည္ကို တခြက္ဆယ္ျပားႏွင့္ေသာက္ႏိုင
နယ္မွာေမြး၊ နယ္မွႀကီးေသာ ေမာင္လူေပအတြက္ကား ေရခဲရည္သည္ နတ္သုတၳာ ပင္တည္း။ ေရခဲရည္ဟူသည္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ထြက္လာသည္ဟု ဆိုၾကေသာ္လည္း အနွီေခတ္က ေမာင္လူေပ့အိမ္မွာ ေျမအိုးေလးထဲကေရသာ ရွိေပရကား ေျမခဲေသတၱာေရအိုးကိုသာ အထူးထားေသာက္ေပရ၏။
ေရခဲရည္ကို အိုက္စကလင္( ice cream ) ေလးတို႔ ဖြာလူဒါေလးတို႔ ေသာက္ရမွသာ မွီဝဲရ၏။ အႏွီေရခဲရည္ကို ဆီစိမ္စကၠဴ စုတ္တံေလးျဖင့္ စုတ္ေသာက္ရသည့္ဖီလင္ကား ပန္းသီးဖီလင္ပါေပ။
ေႏြဆိုအလြန္ပူလွေသာေၾကာင့္ ေန႔တိုင္းေရခဲရည္ေသာက္ခ်င္ေ
ေရခဲဆိုတာလည္း ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ ေရႊခဲေလးပင္တည္း။ ေရခဲလိုအပ္လွ်င္ အိမ္နားက ရန္ကုန္အေအးဆိုင္ကိုေျပးရမည
အႏွီဖြဲမ်ားျဖင့္ ေပက်ံေနသည့္ ေရခဲတုန္း (ဝါ) ေရႊတုန္းေလးကို အိမ္ေရာက္လွ်င္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္၍ လိုရာသံုးရေပမည္။
ထိုေခတ္က ေရခဲေသတၱာရွိေသာအိမ္ကား သူေဌးအိမ္ဟူ၏။ ဆရာသာဓု၏ ဖတ္စကလပ္( first club ) အမည္ရေသာ ဓါတ္ရွင္ကားက အေမတို႔ေခတ္ကပါ။ သို႔ပါေသာ္လည္း ေမာင္လူေပတို႔ေခတ္ထိ မေျပာင္းလည္း။ ဓါတ္ရွင္ထဲမွ မင္းသမီးျမတ္မြန္သည္ ေရခဲေသတၱာရွိေသာ အေဒၚႀကီးအိမ္သြားကာ ခဏခဏ အားၾကရသလို ေမာင္လူေပသည္လည္း ေရခဲေသတၱာပိုင္ဆိုင္သူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အားၾကခဲ့ဖူး၏။
ေမာင္လူေပတို႔လို လူလတ္တန္းစားေတြအိမ္မွာ ေရခဲေသတၱာမရွိသည္မွာ မဆန္းလွေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ လူခ်မ္းသာမ်ားက ေရခဲေသတၱာကို ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ ဧည့္ခန္းႀကီးမွာ တခန္းတနားျပသထားသည္ကေတာ့ ဆန္းလွပါေသး၏။ မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔တန္သည္ဟု ယူဆၾကဟန္မတူ။ ပို၍ဆန္းသည္ကား ထိုေရခဲေသတၱာႀကီးထဲမွာ ဘာမွမထည့္ထားပဲ ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ေနတတ္ျခင္း
ထိုဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တြင္ အေကာင္းဆံုးအေအးကိုျပပါဆိုရ
အႏွီဘိလပ္ရည္တို႔တြင္ ကရင္ေဆာ္ဒါ( creams soda ) အမည္ရေသာ အရည္က ဘုရင္ျဖစ္ေလ၏။ ေနာက္ပိုင္းမွသာ စပတ္ကလင္( sparkling ) အမည္ရေသာ ဘိလပ္ရည္တစ္မ်ိဳးက ကရင္ေဆာ္ဒါကို အလဲထိုးကာ သရဖူေဆာင္းခဲ့သည္ေပါ့။
ဘာလီရည္ဆိုတာလည္း ရွိေပေသး၏။ အင္ဒိုနီးရွားပိုလာဘာလီကၽြန
အႏွီေဖ်ာ္ရည္၊ ေဆာ္ဒါတို႔သည္ကား ကေလးျဖစ္သူ ေမာင္လူေပအတြက္ ျမင္သာျမင္ မၾကင္ရသည္ကသာမ်ား၏။ တကယ္ ၾကင္ရသည္ကေတာ့ ဦးဘာဘူးႀကီး၏ ရွာလပတ္ရည္ ေမႊးေမႊးေလးပင္တည္း။
ရွာလပတ္ရည္ဟူသည့္ စကားလံုးကို မည္သူတည္ထြင္ခဲ့သည္မသိရ။ ေကာင္းလြန္းလို႔ လွ်ာ တပတ္လည္သြားမည့္အရည္ဟူ၏။
ေမာင္လူေပတို႔ ေတာင္ငူေစ်းႀကီးမွာ ညေနပိုင္းဆိုလွ်င္ ဦးဘာဘူႀကီးေရာက္လာေလၿပီ။ ဒန္အိုးႀကီးႏွစ္လံုးကို ထန္းပိုးတတ္ထမ္းၿပီး ရွာလပတ္ရည္ေအးေအးေလးဟု ေအာ္လိုက္သံကား ေစ်းထဲရွိကေလးတသိုက္အတြက္ နားဝင္ခ်ိဳလွ၏။ အေဖ့ဆီမွာ မုန္႔ဖိုးဆယ့္ငါးျပားေတာင္း
ဦးဘာဘူႀကီးက အေဖ့အသိမို႔ လူေပေလးကို အဆစ္ေတာင္ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည
ဒန္အိုးႀကီးေတြကို ဒန္ခြက္ျဖင့္ေခါက္သံကလည္း သံစဥ္မွန္သည့္ ဂီတသံသဖြယ္။ ဦးဘာဘူႀကီးက ေစတနာထားကာ ေဆးသၾကားမသံုး၊ အဝတ္ ဆိုးေဆးေတြမသံုးခဲ့ပါ။ သူ႔ရဲ႕ရွာလပတ္ရည္ကို တစ္ခြက္ ဆယ့္ငါးျပားေခတ္မွသည္ တစ္မတ္ေခတ္၊ ေနာက္ေတာ့ ငါးမူးေခတ္ထိ အျပတ္အားေပးခဲ့ရသည္။
ရွာလပတ္ရည္၊ ေရခဲရည္၊ ကရင္ေဆာ္ဒါ( ကခ်င္ေဆာ္ဒါေတာ့မရွိေသးပါ။)
အခုေတာ့ ေခတ္မွီတိုးတက္ေနၿပီ။ ေရသန္႔ဘူးေတြ လွိုင္ေဘာလည္ေသာေခတ္။ ေရခဲေသတၱာေတြကလည္း ထန္းေခါက္ဖာလို ဝယ္သံုးႏိုင္ၾကၿပီျဖစ္ေသာေခ
သို႔ပါေသာ္လည္း ေမာင္လူေပေခၚ ေခတ္ေဟာင္းလူသားႀကီးကား ေရခဲရည္တခြက္ကိုသာ တမ္းတဆဲပင္။ အိပ္မက္ထဲအထိ ေသာက္မိေနဆဲပင္။ ေႏြေနပူပူႏွင့္ ေရခဲရည္ေလးေသာက္ရင္း ေတြးမိပါေသာ အေတြးတစ္စကို ေဝမွ်လိုက္ပါသည္ဟုသာ....။
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ အပူဓါတ္ကင္း၍ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ကၽြန္ေတာ္ေမာင္လူေပပါ။
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ေမာင္လူေပ
