ဘဝတေကြ႕မွ ဆရာေတာ္မ်ား
ေမာင္လူေပက ဘုန္းႀကီးအမ်ိဳးပါ။ အေမ့ဖက္က ေတာ္စပ္ရတဲ့ အဖိုးေလးႏွစ္ပါးက ေရႊက်င္ဂုဏ္းမွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြအဆင့္ ညီအကိုအရင္းေတြေပါ့။ အကိုႀကီးက ဗာရာဏသီဆရာေတာ္လို႔အမည္ထင္ရွားသလို ညီငယ္ျဖစ္သူကလည္းေမၿမိဳ႕ဆရာေတာ္လို႔ ထင္ရွားပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ေျမးမို႔ အေရးေပးလည္း ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ႀကီးကို ခ်စ္ၾကသလို သူ႔ေျမးကိုလည္း ခ်စ္ၾကတယ္။ အေမက ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕တူမေတာ္စပ္ပါတယ္။ အေမရဲ႕အေမ(အေမႀကီး)က အေမနဲ႔အတူေနတာမို႔ ဒီဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေတာင္ငူႂကြလာတိုင္း သူတို႔အမေတာ္ႀကီးဆီကို ေရာက္ေအာင္လာေလ့ရွိပါတယ္။
ဆရာေတာ္ႀကီးေတြႂကြလာၿပီဆိုရင္ အေမႀကီးက ခရီးဦးႀကိဳၿပီးတာနဲ႔ ငိုတာပါပဲ။ သူ႔ေမာင္ေတြကို လြမ္းတာရယ္၊ သူ႔ရပ္သူ႔ရြာကို လြမ္းတာရယ္ေၾကာင့္ပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက သူတို႔အမေတာ္ႀကီးအငိုရပ္တဲ့အထိေစာင့္၊ ၿပီးရင္ တရားေသခ်ာေဟာျပၾကတယ္။
အေမတို႔ရြာက မေကြးတိုင္း၊သရက္ခ႐ိုင္၊ ေအာင္လံၿမိဳ႕၊ ေရႊပန္းေတာတိုက္နယ္၊ ဇိန္႔ရြာ တဲ့။ ႐ိုးမေတာင္ေျခအနီးက အလြန္ေခါင္လွတဲ့ရြာကေလးပါ။ အနီးမွာ ခ်င္းရြာကေလးေတြရွိတယ္။ အရင္အခါကဆိုရင္ သြားေရးလာေရးအလြန္ခက္ေပ့ါ။ အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ေအာင္လံၿမိဳ႕နဲ႔ မိုင္ႏွစ္ဆယ္ပဲ ေဝးေပမဲ့ ေလးငါးနာရီသြားၾကရတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြတန္ခိုးနဲ႔ သြားလာေရး တိုးတက္လာၿပီး အေတာ္စည္ကားေနၿပီလို႔သိရတယ္။
ဇိန္႔ရြာဆိုတဲ့နာမည္က အဆန္းသား။ ဒုတိယအဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဂၤလိပ္က ေျမထဲ(ေအာင္လံ)အထိ သိမ္းပိုက္ခဲ့တယ္။ မူလၿမိဳ႕ဝန္ကိုပဲ ေျမထဲၿမိဳ႕ဝန္ခန္႔ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာဘုရင္ကိုသာ သစၥာခံတဲ့ေျမထဲၿမိဳ႕ဝန္က သူ႔ကၽြန္မခံၿပီဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးတစ္စုကိုအကုန္ေခၚၿပီး ေျမထဲနဲ႔အေဝးဆံုးမွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕သစၥာခံ ခ်င္းရြာေလးေတြနားမွာ ရြာတည္ခဲ့ရာက ျဖစ္တည္လာတဲ့ ရြာကေလးေပါ့။ ရြာအမည္ကိုလည္း ေအာင္ေျမဆိုတဲ့နာမည္ျဖစ္ေအာင္ ဇိန္႔လို႔ေပးခဲ့ေလတယ္။ ပါဠိဘာသာနဲ႔ ဇိန ဆိုတာ ေအင္ျမင္ျခင္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။
ဒီလိုရြာကေလးမွာ ဗာရာဏသီနဲ႔ေမၿမိဳ႕ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးက ဦးစံတူးနဲ႔ ေဒၚေဆး တဲ့။ ဗာရာဏသီဆရာေတာ္က ေမြးခ်င္းဆယ္ေယာက္မွာ သံုးေယာက္ေျမာက္ျဖစ္ၿပီး ေမၿမိဳ႕ဆရာေတာ္က အငယ္ဆံုးပါ။
ေမာင္လူေပရဲ႕အေမႀကီး(အဖြား) ေျပာျပဖူးတာ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ဆရာေတာ္ေတြရဲ႕မယ္ေတာ္ႀကီးေဒၚေဆးရဲ႕ညီအမေတြက ေဒၚကြမ္း၊ ေဒၚထံုး လို႔ ေခၚၾကသတဲ့။သူတို႔ႀကိဳက္လို႔ စားၾကတဲ့ ကြမ္းယာထဲထည့္ရတဲ့ အမည္ေတြေပ့ါ။ ေရွးက ျမန္မာ့ဓေလ့။ ေဒၚေဆးရဲ႕သမီးေတြက မသင့္ယံု၊ မေမႊးယံု၊ မေတြးယံု တဲ့။ အေမႀကီးနာမည္က မခ်စ္ယံု ပါ။ ညီအမတစ္ေတြကို နာမည္ေတြမွာ ယံုပါေအာင္ အမည္ေပးထားၾကတယ္။
ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ရဲ႕ ငယ္အမည္က ေမာင္ေက်ာ္ယုံ လို႔ေခၚတယ္။ (ေရႊက်င္သာသနာ ႏွစ္ ၁၅၀ စာအုပ္ထဲမွာ ေသးေသးတင္က်န္ခဲ့လို႔ ေမာင္ေက်ာ္ယု ျဖစ္ေနတယ္။ စာ႐ိုက္တဲ့သူအမွား ျဖစ္မွာပါ။) မႏၲေလးက မဟာဝိသုဒၶါရံုေက်ာင္းသစ္ စည္ရွင္ဆရာေတာ္ထံတပည့္ခံရင္း သာသနာေတာ္ထဲေရာက္ခဲ့တယ္။ စံကင္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တပည့္လည္း ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပထမေက်ာ္ဆိုတဲ့ ပထမဆု ေလးခါရဖူးသလို သက်သီဟ ဓမၼာစရိယတန္းမွာလည္း ဒုတိယရခဲ့တဲ့အထိ ပညာထူးခၽြန္သူမို႔ အိနိၵယႏိုင္ငံရွိ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ကို ပါဠိ၊ သကၠတ ဘာသာေတြသင္ၾကားဖို႔ ေစလႊတ္ခဲ့ရာက ဗာရာဏသီဆရာေတာ္အျဖစ္ အမည္တြင္ခဲ့တယ္။ သကၠတဟိႏၵီဘာသာ မဟာဝိဇၹာဘြဲ႕ကို ရယူလာခဲ့ၿပီးမွ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ႂကြလာပါသတဲ့။
ဗာရာဏသီကို ႂကြေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ လိုက္ပါသြားသူက အေမႀကီးရဲ႕သားႀကီးေမာင္စံသိမ္းပါ။ ေမာင္လူေပရဲ႕ဦးႀကီးေပါ့။ ဦးႀကီးက အႏၵိယမွာ ေလးတန္းကေန ခုႏွစ္တန္းအထိ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔တူကို သူ႔လိုပဲ သာသနာ့အေမြခံ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာတဲ့။ အေမႀကီးကလည္း ရဟန္းမယ္ေတာ္လုပ္မဟဲ့လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္ ဦးႀကီးက ဗိုလ္သင္တန္းတက္ဖို႔ တပ္ထဲဝင္သြားလို႔ အေမႀကီးမွာ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသတဲ့။ "မင္းဦးႀကီးက လူသတ္ဖို႔ ဝါသနာပါတဲ့အတြက္ ရဟန္းေတြနဲ႔ေနရင္း စစ္ထဲလိုက္သြားတာ"လို႔ သူ႔ေျမးျဖစ္တဲ့ ေမာင္လူေပကို အေမၾကီးက ေျပာျပဖူးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဘဝကေန စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးႀကီးကလည္း တပ္မေတာ္မွာ တပ္ရင္းမႉးျဖစ္တဲ့အထိ ပုတီးစိတ္လြန္းလို႔ ရေသ့စံသိမ္းလို႔ အမည္ေပးခံခဲ့ရသူပါ။
ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ႀကီးကို ျပည္ၿမိဳ႕သို႔ ပင့္ေဆာင္ကိုးကြယ္ခဲ့သူကေတာ့ ရန္ကုန္ကေဒၚသိန္းတင္လမ္းအမည္ပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ သခင္မႀကီးနဝင္းေဒၚသိန္းတင္ျဖစ္တယ္။ ျပည္ၿမိဳ႕က မဟာဝိသုဒၶါရံုတိုက္သစ္ေက်ာင္းအမႀကီးေပါ့။ ဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ ေမာင္လူေပ ရွင္ျပဳခဲ့ရတယ္။ ငါ့ေျမးကို ငါ့ေက်ာင္းမွာရွင္ျပဳရမယ္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက မွာလို႔ ေတာင္ငူကေန တကူးတက သြားရွင္ျပဳရတာလို႔ အေမတို႔ကျပန္ေျပာျပဖူးတယ္။ ရွင္ျပဳပြဲကို ေက်ာင္းအမႀကီးေဒၚသိန္းတင္လည္း တက္ေရာက္လာတယ္။ ဆရာေတာ့ေျမးက ခပ္သြက္သြက္မို႔ ခ်စ္သြားပံုလည္းရတယ္။
ေတာင္ငူၿမိဳ႕ႀကီးရပ္က မဟာဝိသုဒၶါရံုေက်ာင္းသစ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ေထာင့္ေက်ာင္းတို႔မွာ တလွည့္စီက်င္းပတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္လံုးဆိုင္ရာ ေရႊက်င္စာျပန္ပြဲေရာက္ရင္ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေတာင္ငူကိုႂကြလာေလ့ရွိတယ္။ ႏွစ္စဥ္အၿမဲႂကြတဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးေတြထဲမွာ မႏၲေလးကပိုက္က်ံုးဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ပါတယ္။ ေရႊက်င္ဂုဏ္းရဲ႕ ဒုတိယသာသနာပိုင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ၾသဝါဒါစရိယ၊ အဘိဓဇ မဟာရ႒ဂု႐ု ဆရာေတာ္ႀကီးပါ။ သူကလည္း ေမာင္လူေပကိုခ်စ္လို႔ ဗာရာဏသီေျမးလို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဒီဆရာေတာ္ႀကီးေတြဟာ အလြန္ကို ႐ိုးသားသလို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လည္းကင္းေအာင္ ေနတတ္ၾကတဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးေတြမို႔ အလြန္ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းပါတယ္။
တပ္မေတာ္စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက သူတို႔အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကို ခ်ီးေျမႇာက္ေပးၿပီး ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အစဥ္အလာရွိတယ္။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးမၾကာခင္ မႏၲေလးမဟာမုနိဘုရားႀကီးအေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ တိပိဋကဆရာေတာ္အပါအဝင္ ဆရာေတာ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ား အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြကို မန္းေလးနန္းတြင္းထဲပင့္ၿပီး လစဥ္လိုလို ၾသဝါဒခံပြဲေတြ က်င္းပခဲ့တယ္။ ေရႊက်င္ဂုဏ္းရဲ႕ အႀကီးအမႉး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ၾသဝါဒါစရိယဆရာေတာ္တစ္ပါးမို႔ ပိုက္က်ံုးဆရာေတာ္ကိုလည္း အၿမဲပင့္သတဲ့။ ဆရာေတာ္က တစ္ခါမွ မႂကြဖူးတဲ့။ ဘယ္လိုပင့္ပင့္ မႂကြေတာ့မွ ေနာက္ပိုင္းမွာ မပင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးကမိန္႔ဖူးတယ္။
" ဘုန္းႀကီးေတြ ၾသဝါဒေပးတယ္ဆိုတာ နာခံတဲ့သူမွ ေပးရတာ၊ ဒီေကာင္ေတြက ဘယ္လိုၾသဝါဒေပးေပး နာခံမဲ့သူေတြမဟုတ္ဘူး။ တိပိ႗ကေတာင္ ေထာင္ထဲထည့္ထားတာ။ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကမွာပဲ။ တို႔ေပးတဲ့ၾသဝါဒကိုမနာခံရင္ ေပးတဲ့ဘုန္းႀကီးလည္း မေကာင္းဘူး။ သူတို႔လည္းငရဲရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႂကြတာ။" လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးအမိန္႔ရွိတာ မွတ္သားဖူးခဲ့ပါတယ္။ ျပည္သူကို ဘာသာေရးနဲ႔စည္းရံုးဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕လွည့္ကြက္ကို ႀကိဳျမင္တဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးပါပဲ။
ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ပိုက္က်ံုးဆရာေတာ္ႀကီးလိုပဲ ေရႊက်င္ဂုဏ္းရဲ႕ ဒုတိယသာသနာပိုင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ၾသဝါဒါစရိယ၊ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂု႐ု ဆရာေတာ္ႀကီးပါ။ ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ကို အဘိဓဇ မဟာရ႒ဂု႐ုဘြဲ႕ေပးတဲ့ႏွစ္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးတည္းသာ ဒီဘြဲ႕ရသူျဖစ္လို႔ ဆုေပးပြဲတက္လာတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကို ၾသဝါဒေပးဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ အဘိဓဇမဟာ
႒ဂု႐ုဘြဲ႕ရတဲ့ဆရာေတာ္က ၾသဝါဒေပး
တာ အစဥ္အလာပါ။ ဒီအစဥ္အလာကို ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ႀကီးက မလိုက္နာခဲ့ဘူး။ ကမ႓ာေအးလွိုင္ဂူမွာ က်င္းပတဲ့ ဆုေပးပြဲမွာ ၾသဝါဒကထာကို ကိုယ္စားဆိုၿပီး အျခားဆရာေတာ္တစ္ပါးကိုသာ ဖတ္ၾကားေစခဲ့တယ္။ ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ႀကီးက ထိုင္ရာကမထခဲ့။ ပိုက္က်ံုးဆရာေတာ္ထံုးႏွလံုးမူၿပီး 'ဆံုးမလို႔မရမဲ့သူေတြမို႔ ဘယ္လိုဆုေပးၿပီး ခ်ီးေျမႇာက္ေသာ္လည္း ဆံုးမၾသဝါဒမေပးဘူး' လို႔ ဆႏၵထုတ္ေဖၚခဲ့တဲ့ သေဘာပါပဲ။
ဗာရာဏသီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ညီေတာ္ျဖစ္တဲ့ ေမၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္က အဂၢမဟာပ႑ိတဘြဲ႕ခ်ီးျမႇင့္တဲ့အခမ္းအနားကို မတက္ေရာက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မန္းေလးတိုင္းမႉးဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြန္းၾကည္က ေက်ာင္းအထိလာၿပီး ဆက္ကပ္ရတယ္။ " ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ငါတို႔ဘုန္းႀကီးေတြကို အသံုးခ်ေနတာ။ ေက်ာင္းလာၿပီး တီဗီေတြလႉတယ္။ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ဘီးလိုပဲ တီဗီဆိုတာမအပ္စပ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မလိုအပ္ဘူးလို႔ေျပာလိုက္တယ္။" လို႔ မိန္႔ဖူးတဲ့ဆရာေတာ္က ဘြဲ႕သြားမယူရျခင္းအေၾကာင္းကို ေမာင္လူေပကိုေျပာျပတာကေတာ့ " ဟိုေရွးေခတ္က အဂၢမဟာ႑ိတဘြဲ႕ဆိုတာ ႏွစ္စဥ္တိုင္းမွာ တကယ္ေတာ္တဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးႏွစ္ပါးကိုပဲ ထိုက္တန္လို႔ ခ်ီးျမႇင့္တာ။ အခုဟာက သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္ရင္ အကုန္ရေနတဲ့ေခတ္။ ဒကာေတြက သူတို႔ဘုန္းႀကီးကို ဘြဲ႕ရေစခ်င္လို႔ လာဘ္ေပးၿပီးဘြဲ႕ ရတာကတမ်ိဳး။ ဒီလို အုတ္ေရာေရာ ေက်ာက္ေရာေရာ ဘြဲ႕ေတြေပးေနတဲ့ေခတ္မွာ ငါ့လာၿပီးေပးေတာ့ ဒီလိုပဲလို႔ အထင္ခံရလိမ့္မယ္။ ငါကေတာင္းတာမဟုတ္ပဲ သူတို႔ဟာသူတို႔ေပးတာ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဆီမွာ ဆုသြားမယူႏိုင္ဘူး။ ေပးခ်င္ရင္ ငါ့ေက်ာင္းလာၿပီးေပးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။" တဲ့။
ဒီလို ျပတ္သားရဲရင့္လွတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သာသနာမွာ ရွိခဲ့ပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ရင္းနဲ႔ ဘဝနတ္ထံပ်ံလြန္ခဲ့ၾကၿပီျဖစ္တဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို လက္ဆယ္ဖ်ာထိပ္မွာမိုးလို႔ ရွိခိုးကန္ေတာ့အပ္ပါတယ္။
သာသနာေတာ္သန္႔ရွင္းတည္တ့ံ ျပန္႔ပြားေ႐းအတြက္ ရည္စူးလွ်က္ပါ။
ခ်စ္တဲ့
ေမာင္လူေပ
( ဓါတ္ပံုမ်ားက ေရႊက်င္နိကာယ ႏွစ္(၁၅၀)ျပည့္ သာသနာ့ေမာ္ကြန္းစာအုပ္ထဲကပါ။)
No comments:
Post a Comment