၁၉၈၈ မတ္လရဲ႕ အပိုင္းအစမ်ား

၁၉၈၈ မတ္လရဲ႕ အပိုင္းအစမ်ား

(၁)

တကယ္ဆို ကိုယ္က ပြဲၾကည့္ပရိတ္သပ္ပါ။ အဲဒီပြဲကို စင္ေပၚတက္ၿပီး ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တာ။
အပိုင္းအစေတြကို တစစီဆြဲထုတ္ၿပီး ျပန္စီရသလိုေပါ့။ စင္ေပၚမွာ ျမင္ခဲ့ေတြ႕ခဲ့တာေလးေတြက စိတ္အစဥ္မွာ မွတ္မိတာလည္းရွိ၊ ေမ့ကုန္ခဲ့တာလည္းရွိ။ ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ ၃၁ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီပဲ။

အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးခါစ ေက်ာင္းသားစိတ္မကုန္ေသးေတာ့ အလုပ္ရွာမယ္ အေၾကာင္းျပၿပီး အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းထဲက မေမာ္ႀကီးအေဆာင္မွာ ငွားေနျဖစ္တယ္။

 သီဟေဆာင္ ေရွ႕ကအေဆာင္ေပါ့။ အေဆာင္မွာ ခင္ေမာင္သန္း (E/P ၈၇)နဲ႔ ဝဏၰ ( Mech ၉၁) တို႔လည္း ေနတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
အျပင္ေဆာင္မွာ ညအိပ္ရံုပါပဲ။ အခ်ိန္ျပည့္ ေက်ာင္းထဲပဲ ေရာက္ေနတာ။ ကင္တင္းမွာစားတယ္။ ေက်ာင္းမၿပီးေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအခန္း ေလွ်ာက္လည္တယ္။

၁၉၈၈ မတ္လ ၁၂ ရက္ညက အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းထဲက စႏၵာဝင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စက္မႈေက်ာင္းသားေတြ( ဆန္းဝင္း ဝင္းျမင့္(ပုလဲ), အရွည္ႀကီး ဝင္းျမင့္ (ႏြာထိုးႀကီး),ေဌးဝင္း(ေနာင္ခ်ိဳ)စသည္) နဲ႔ အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းထဲက လူငယ္ေတြ ကက္ဆက္ေခြ ဖြင့္ခိုင္းရင္း ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ႐ိုက္လိုက္လို႔ ေက်ာင္းသား ေခါင္းကြဲခဲ့တယ္။ ရဲသြားတိုင္ေတာ့ ခဏ ဖမ္းျပတယ္။ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။

ေက်ာင္းသားေတြကို ႐ိုက္လိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ အေဖက ေကာင္စီလူႀကီးတဲ့။ သူ႔သားကို စခန္းက ျပန္ထုတ္သြားေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျပန္ေရာက္ေနတယ္။
အဲဒါကို မေၾကနပ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က မတ္လ ၁၃ ရက္ ညဦးပိုင္းမွာ ႀကိဳ႕ကုန္းအေနာက္ရပ္ကြက္ ေကာင္စီရံုးကိုသြားဝိုင္းၾကတယ္။ ေကာင္စီရံုးက တခါးပိတ္လိုက္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူမိုက္အခ်ိဳ႕က ဓါးေတြနဲ႔ ထြက္ခုတ္ၾကတယ္။
 ခဲေတြနဲ႔ ေပါက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္ လက္မွာ ဓါးထိတယ္။ ခဲေတြလည္းမွန္ေတာ့ ေခါင္းေတြေပါက္ၾကတယ္။ အဲဒီခဲေတြ ျပန္ေကာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ျပန္ေပါက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ရန္ပြဲကို မထင္မွတ္ပဲ ၾကံဳခဲ့ရတာ။

သူတို႔ေတြ မေန႔က ရန္ျဖစ္တာလည္းမသိ။ ဒီေန႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာလည္း မသိ။ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲမွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း ( Mining ၉၂) က သူ႔အခန္းေဖၚ ေမာင္ေမာင္စိုး( Mech ၉၂) ရွမ္းျပည္ကအျပန္ ပါလာတဲ့ ေရႊလိေမၼာ္ေတြ ဖြင့္ပြဲ က်င္းပမယ္ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ အခန္းမွာ သံုးေယာက္သား ပေလာင္ထင္းေနၾကတာရယ္ပါ။

ညေနေစာင္းထဲက ေသာက္လိုက္ ေပါက္လိုက္နဲ႔ ဇိမ္ၾကေနတာေပါ့။ ည ရွစ္နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အေဆာင္က လူေတြ ထြက္ၾကဘာညာနဲ႔ လာေခၚသံေတာ့ ၾကားမိသား။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့ သတိမထားမိ။ လူကလည္း ရီေဝေဝမို႔ သြားပါမိရင္ အရင္ကြဲမွာလည္းေသခ်ာတယ္ေလ။

ည ၉နာရီေလာက္မွာမွ ေနတဲ့အေဆာင္ ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ဘီပီအိုင္ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာေတာ့မွ အဝိုင္းနားမေရာက္ခင္ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ရန္ပြဲကို ေတြ႕ေတာ့တာ။

ေက်ာင္းသား သံုးေလးဆယ္ေလာက္ပဲရွိမယ္။ သူတို႔ကို ေနာက္ကေန ဝါးလံုးနဲ႔တားေပးထားတဲ့ သူလည္းရွိေသး။ မဆုတ္ေအာင္လို႔တဲ့။ အဝိုင္း ဟိုဘက္ထိပ္မွာေတာ့ လူအုပ္က မဲေနတာပဲ။ ဓါးေတြလည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ကိုယ့္ကို လာမွန္တဲ့ခဲလံုးကို ျပန္ေကာက္ပစ္ေနရတဲ့ အေနအထားပါ။ လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း လက္ေမာင္းမွာ ေသြးေတြရႊဲလို႔ ။

ခဏေနေတာ့ ရပ္ကြက္ဖက္က နည္းနည္းရွဲသြားတယ္။ အဲေတာ့မွ ဓါးခုပ္ခံထားရတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို လမ္းထဲဝင္လာတဲ့ ဖယ္မလီယာကားေလး တစီး အကူအညီနဲ႔ေဆးရံုပို႔ၾကတယ္။ ဆရာတေယာက္ေတြ႕မိတယ္။ ဘယ္ေမဂ်ာကလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဓါးနဲ႔ခုပ္တယ္မေၾကဘူး။ ရပ္ကြက္ရံုးကို သြားဖ်က္မယ္နဲ႔ ေသြးေတြဆူၾကေရာ။ ဆရာဝင္ထိမ္းေနတဲ့ၾကားမွာပဲ ဆူညံပူညံေတြ ျပန္ျဖစ္ၾကျပန္တယ္။
ဒီလိုျဖစ္ၾကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အုပ္စုေတြ ျပန္ထြက္လာၿပီး ခဲမိုးရြာျပန္ေလတယ္။

ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ လူတေယာက္က ခါးၾကားထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ မီးတုတ္ကို ထုတ္ၿပီး တယာက္ကို ေပးလိုက္တယ္။ မီးနဲ႔႐ွိဳ႕ကြာတဲ့။ အဲဒီလူက မီးျခစ္နဲ႔ မီးတုတ္ကို ႐ွိဳ႕ ၿပီးေတာ့ အနီးဆံုး ရပ္ကြက္ သမဆိုင္ရဲ႕ မွန္ျပတင္းကို ႐ိုက္ခြဲလိုက္ၿပီး မီးတုတ္ကို ဆိုင္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာကိုယ့္ဖက္က ကူညီသူဟာ ကိုယ့္လူပဲမို႔ ဘယ္သူလည္း စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို ဘီပီအိုင္ အဝိုင္းရဲ႕ တဖက္ျခမ္းက ေဆးခန္းေလးနားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနမိတာ မီးေလာင္မွပဲ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့တယ္။

မီးေလာင္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ျပန္ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ ေက်ာင္းသားအုပ္စုလည္း ေက်ာင္းဝန္းဆီ ျပန္ဆုတ္သြားၿပီ။ ရပ္ကြက္သမ ကုန္စံုဆိုင္ မီးကလည္း ခဏအတြင္း အရွိန္ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ၿပီ။
ကိုယ္ေနတဲ့ အျပင္ေဆာင္က မီးေလာင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ နီးနီးေလးမို႔ ရရာဆြဲဖို႔ ျပန္ခဲ့တယ္။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ မေမာ္ႀကီးကေတာ့ ေမာင္ေလးတို႔ပဲ အေဆာင္ကို ၾကည့္ထားေပးပါဆိုၿပီး သူ႔ကေလးေတြ လက္ဆြဲၿပီး ေျပးေလၿပီ။ မီးပြားေတြ လြင့္လာလို႔ ေရကန္ထဲက ေရေတြခပ္ၿပီး ပက္ေနရတယ္။
အေဆာင္မွာ ဝဏၰကို မေတြ႕။ ခင္ေမာင္သန္းအခန္းမွာေတာ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ရီသန္႔ရွိတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ကမ႓ာပ်က္လို႔ပါပဲ။ မီးကလည္း ေလာင္ေကာင္းဆဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မလာေတာ့။

ရပ္ကြက္ကို ေက်ာင္းသားေတြ မီးနဲ႔႐ွိဳ႕တယ္ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္သားေတြ လမ္းေပၚမွာ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္း ေနၾကေလရဲ႕။ ေက်ာင္းသားေတြ႕ရင္ ခုတ္မယ္ဆိုပဲ။
ေဘးအိမ္က ဦးေလးႀကီးက အားေပးရွာတယ္။ အျပင္မထြက္နဲ႔ အေဆာင္ထဲမွာပဲေန သူတို႔ အထဲဝင္ၿပီး ရန္မလုပ္ပါဘူးတဲ့။ ရီသန္႔ကလည္း အားေပးတယ္။ မင္းမွာ ေရပုလင္းရွိတယ္မဟုတ္လား၊ အထဲဝင္လာရင္ ေရပုလင္းခြဲၿပီး ျပန္ခုခံေပါ့တဲ့။ ခုေခတ္လို ပလပ္စတစ္ေရဘူးေတြနဲ႔ဆို အခက္။

မီးေလာင္ေနတာ အေတာ္ၾကာတယ္။ မီးသတ္ကားလည္းမလာ။ မီးက သမဆိုင္နားက အိမ္ေလးငါးလံုးကို ပတ္ေလာင္ၿပီး ၿငိမ္းသြားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ဝိုင္းညွိမ္းလိုက္တာပါ။ မီးသတ္ဥၾသအသံေတာ့ၾကားတယ္။ မီးသတ္ကားမလာလို႔ မီးသတ္ကိုလည္း ေမတၱာေတြပို႔ၾကေပါ့။
ညသန္းေကာင္ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းဝန္းဆီက ဆူညံသံေတြ စၾကားရၿပီ။ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္မသိ။ အျပင္လည္း မထြက္ရဲ။ အေတာ္ၾကာ ဆူညံေနၿပီး ေသနပ္ပစ္သံေတြ ၾကားရပါေလေရာ။

မီးသတ္ကားက ေရနဲ႔ပက္တာမို႔ ေပ်ာ္လို႔ ေအာ္ၾကပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆူညံေနတာကိုး။ ေရလည္းကုန္ေရာ မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ထုၿပီး ေသနပ္နဲ႔ ပစ္ေတာ့တာေပါ့။ အကုန္လံုး ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ထြက္ေျပးၾကရတယ္တဲ့။ ဖုန္းေမာ္က ထိၿပီး သိပ္မၾကာဘူး ဆံုးသြားတယ္။ စိုးႏိုင္နဲ႔ ျမင့္ဦးတို႔ကို ထိသြားလို႔ ေဆးရံုပို႔ လိုက္ရတယ္။ ဒါေတြက ေနာက္ေန႔မွ သိရတာ။ အဲဒီညမွာေတာ့ ဘာမွမသိ။

ေသနပ္သံေတြ ၾကားၿပီး ၿငိမ္သြားတာမို႔ အားလံုး ေအးခ်မ္းသြားၿပီပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ညကေတာ့ အေတာ္နက္ေနၿပီ။ မနက္ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ။ ေရပုလင္းလည္း ခြဲၿပီး ခုခံစရာမလိုေတာ့။ ေဘးအိမ္က ေပးထားတဲ့ ဖေရာင္းတိုင္ေလး မီးမႈတ္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။

(၂)

ေနာက္ေန႔မနက္ မတ္လ ၁၄ ရက္မွာေတာ့ အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္း တရပ္ကြက္လံုး တိတ္ဆိပ္လို႔။ မနက္မိုးလင္းေပမဲ့ အျပင္လည္း မထြက္ရဲေသးလို႔ အခ်ိန္ေစာင့္ရေသးတယ္။ မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္ထိ ဘာမွ မထူးေတာ့မွ ရီသန္႔ကို အေဖၚစပ္ၿပီး လမ္းထိပ္က မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ကို မနက္စာစားဖို႔ ခ်ီတက္ခဲ့တယ္။

မီးေလာင္ျပင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ မီးသတ္ကားက တုံးလံုးလဲလို႔။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ မီးသတ္ကားကို သယ္လိုမ်ား တုံးလံုးလွဲလိုက္တယ္ မသိ။ အခ်ိန္မွီ မေရာက္လာတဲ့ မီးသတ္ကားကို ရပ္ကြက္က ေဒါကန္ၿပီး ဖ်က္ဆီး လိုက္တာပါပဲ။ မီးသတ္ကားက ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေက်ာင္းသားေတြကို လူစုခြဲေနရလို႔ ေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့တာ။

အင္းစိန္လမ္းထိပ္ထိ လာမိမွ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ ေတြ႕တယ္။ က်န္တဲ့ဆိုင္ေတြက မထြက္ရဲေသးၾကဘူး။ ဘီပီအိုင္ မွတ္တိုင္ေဘးက စာအုပ္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ထြက္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးက ဆာဆာနဲ႔မို႔ ေကာင္းလိုက္တာ။
ညက ရဲက ပစ္ခပ္လို႔ ေက်ာင္းသားေသတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေဒါသထြက္ေနတယ္တဲ့။ မွတ္တိုင္ေဘးက လူဝင္ေပါက္ေလးမွာ ခံုေတြနဲ႔ ပိတ္ကာထားတယ္။ အင္းစိန္လမ္းမကေတာ့ ညထဲက ပိတ္လိုက္တာမို႔ အသြားအလာမရွိေတာ့။

ရီသန္႔ကေတာ့ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ဆီ ျပန္မယ္တဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ အျပင္ေဆာင္မွာ မေနရဲေတာ့လို႔ ေက်ာင္းထဲဝင္ေနဖို႔ လမ္းျဖတ္ကူးလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းထဲဝင္တဲ့ ဆင္းရဲသားေပါက္ကို ခံုေတြနဲ႔ ပိတ္ထားေပမဲ့ ငံု႔ဝင္လို႔ရတယ္။ ခံုေတြမွာလည္း ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ဆိုၿပီး ဆရာဦးသီဟလတ္ လက္မွတ္နဲ႔ စာကပ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းသားကို ပစ္သတ္ခဲ့မႈကို ေတာင္းပန္ရန္တို႔ ႏိုင္ငံကို ေၾကညာေပးရန္တို႔ စံုစမ္းစစ္ေဆးေပးရန္ စသည္ျဖင့္ အခ်က္ ေျခာက္ခုေလာက္ပါတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ အေတာ္ တင္းမာေနၿပီ။

ခံုေအာက္က ငံု႔ဝင္လိုက္ေတာ့ အနားကို လူတေယာက္ကပ္လာတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ခဲလံုးနဲ႔။ မလုပ္နဲ႔ မလုပ္နဲ႔ ဒီေကာင္လည္း ေက်ာင္းသားပဲလို႔ တားလိုက္သံၾကားမွ ခဲလံုးနဲ႔လူ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ကိုယ့္ကို သိတဲ့ ေက်ာင္းသားက တားတာ ျမန္ေပလို႔။

အဲဒီအခ်ိန္က ေကာလာဟာလေတြ ပ်႕ံေနခ်ိန္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာက ေက်ာင္းသားေတြ မီးနဲ႔ လာ႐ွိဳ႕ဦးမယ္လို႔ထင္ေန၊ ေက်ာင္းသားေတြက ရပ္ကြက္ထဲကသူေတြ ေက်ာင္းထဲဝင္လာၿပီးရန္ရွာမယ္ ထင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ကင္းခ်ထားရတာပါ။

ပင္မေဆာင္ေအာက္မွာေတာ့ ဖုန္းေမာ္ ေသခဲ့ရတဲ့ ေသြးကြက္ကို အုတ္ခဲေတြနဲ႔ ၾကယ္ပံု ေဖၚထားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္မသိလို႔ ထင္ေၾကးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးေနျပရဲ႕။ မေန႔ညက အတူရွိခဲ့တဲ့ ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔ ေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းတို႔ အခန္းကိုပဲ သြားေနျဖစ္တယ္။ ဝဏၰက ညထဲက ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ ရွီေနခဲ့တာပါတဲ့။

 မ်က္ရည္ယိုဗံုးအရွိန္နဲ႔ ေျပးလိုက္တာ ဂ်ီေဟာေရွ႕ ေရာက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာထြန္းတို႔ကလည္း သူတို႔နဲ႔ပဲ အတူေနဖို႔ ေခၚတယ္။
ညေနပိုင္းၾကေတာ့ ပင္မေဆာင္နဲ႔ လူေနေဆာင္ေတြၾကားက ေျမကြက္လပ္မွာ လူစုၾကတယ္။

 ဆရာေတြထဲက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးဦးခင္ေအာင္ၾကည္နဲ႔ လမ္းစဥ္လူငယ္က ဆရာဦးေမာင္ေမာင္သန္း (ခ်ည္မွ်င္) တို႔ လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ဖုန္းေမာ္အေလာင္း ျပန္ရေရးကိစၥ၊ စိုးႏိုင္နဲ႔ ျမင့္ဦးတို႔ လည္း ေသသလား ရွင္သလားမသိရတဲ့ ကိစၥ၊ သူတို႔ေနာက္ လိုက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ျပန္ေရာက္မလာတဲ့ ကိစၥေတြ ေမးၾကတယ္။ ဆရာႀကီးက အျပင္မထြက္နဲ႔ဆိုလို႔ အျပင္မထြက္ခဲ့ေပမဲ့ သူတို႔က ေက်ာင္းထဲထိ ဝင္ပစ္သြားတာကို ဘယ္လို ရွင္းေပးမွာလည္း ဆိုတာကို ေမးၾကတယ္။

ဟိုဆရာေတြလည္း ငုတ္တုပ္ေမ့ၿပီး ဘာမွ မေျဖႏိုင္ၾကဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာႀကီးမွာ ႏွလံုးေရာဂါရွိပါတယ္ဆိုၿပီး တုန္တုန္ရည္ရည္နဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးခင္ေအာင္ၾကည္ ေရွာင္ေျပးရေတာ့တယ္။ ဦးေမာင္ေမာင္သန္းတို႔လည္း လစ္ေရာ။
ဦးခင္ေအာင္ၾကည္ဆိုတာ ဦးေနဝင္း ျပည္ပခရီးထြက္ရင္ပါေနၾက ဆရာႀကီးပါ။ ဦးေမာင္ေမာင္သန္းတို႔ဆိုလည္း လမ္းစဥ္လူငယ္ဥကၠဌ။ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဗမကေက်ာ္ၿငိမ္းက ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ မဆီမဆိုင္ ေဂါက္႐ိုက္မယ္ဆိုလို႔ ကြင္းေတြ အျမန္ေဖၚသူကိုယ္တိုင္ဝင္႐ိုက္နဲ႔ အနားျပာဆရာေတြပါ။ ဒီကိစၥမွာေတာ့ သူတို႔လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ မသိပါဘူးနဲ႔ ေခါင္းေရွာင္ၾကရပါတယ္။

ညရွစ္နာရီ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားတီဗီ သတင္းၾကည့္ဖို႔ တီဗီခန္းထဲစုၾကတယ္။ ေတာင္းဆိုထားတဲ့အကိုင္း သတင္းမွန္လႊင့္ေပးမလား၊ ေတာင္းပန္ခ်က္ ထုတ္ျပန္ေလမလားနဲ႔ ေမွ်ာ္ၾကတယ္။ တီဗီသတင္းမွာေတာ့ မဆလအေရးေပၚပါတီညီလာခံ အေၾကာင္းပဲပါတယ္။ စက္မႈေက်ာင္းကိစၥ မပါခဲ့။

ေရဒီယိုက ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္း သတင္းမွာေတာ့ အာအိုင္တီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ရန္ျဖစ္လို႔ ဓါးထိုးမိၿပီး ေက်ာင္းသားတဦးေသဆံုးေၾကာင္း သတင္းမွားႀကီး ပါလာတယ္။ သူတို႔ ပစ္လို႔ ေသတာကို ရန္ျဖစ္လို႔ေသတယ္လို႔ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘီဘီစီေတာင္ သတင္းမွားတယ္ဆိုၿပီး ေပါက္ကြဲၾကတယ္။
တေနကုန္ အင္းစိန္လမ္းကို ပိတ္ထားတဲ့အျပင္ ညေရာက္ေတာ့ လံုထိမ္းေတြက လက္တကမ္းအကြာ တဦးစီေနရာယူၿပီး ေက်ာင္းဝန္းႀကီးကို ပတ္ထားေလရဲ႕။ ေက်ာက္႐ုပ္ေတြလို ရပ္ေနတဲ့ လံုထိမ္းေတြဆီသြားၿပီး ေနဝင္းေခြးေတြလို႔ သြားဆဲၾကတယ္။

ညနက္လာေတာ့ အခန္းေတြမွာ ၆ခန္းကို ႀကီးၾကပ္သူတဦးစီထားၿပီး နာမည္ေကာက္တယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားပါသြားရင္ သိေအာင္လို႔ပါ။ သန္းေကာင္ယံ မွာ ကင္တင္းအေရွ႕ အစည္းအေဝး ေခၚျပန္တယ္။ ကင္တင္းအဆင္း ထိပ္က စင္ျမင့္ေပါ့။ ဖုန္းေမာ္ သူငယ္ခ်င္းက ဦးေဆာင္တယ္။ အားလံုး စုစည္းၾကဖို႔ တဦးတည္း ဘယ္မွ မသြားဖို႔ ကိုယ့္လူကို မွတ္ၾကဖို႔ ေျပာေနရင္ လံုထိမ္းေတြ ေက်ာင္းထဲဝင္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ လူစူခြဲလိုက္ၾကရတယ္။ အဲဒီညမွာေတာ့ မ်က္ႏွာေတြကို လက္ကိုင္ပုဝါစီးၿပီး တက္တဲ့လူမ်ားတယ္။ ဘယ္သူက အစိုးရစပိုင္ဆိုတာ မသိၾကဘူးေလ။

(၃)

လက္ပံတန္းမွာ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေထာင္သားေတြ ပံုစံထိုင္သလို ထိုင္ခိုင္းထားတာ ျမင္ရေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ မတ္လ (၁၅) ရက္ကို ျပန္သတိရမိတယ္။
အဲဒီေန႔ မနက္ခင္းက သာယာေနတာ။ တရက္ေက်ာ္ ပိတ္ထားတဲ့ အင္းစိန္လမ္းႀကီးကို ျပန္ဖြင့္လိုက္တယ္။ လိုင္းကားေတြ ေရာက္လာၿပီး အင္းစိန္ကို လွည္းတန္းကိုနဲ႔ ေအာ္ေနၾကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္။ လံုထိမ္းေတြလည္း ေပ်ာက္သြားတာမို႔ပါ။ သူတို႔က လမ္းေပၚမွာ တညလံုး ေစာင့္ေနခဲ့တာေလ။

ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ဖုန္းေမာ္က်ဆံုးခဲ့တဲ့ ၾကယ္အမွတ္အသားမွာ ပန္းေခြခ်တယ္။ အေလးျပဳတယ္။
အဝတ္အစားလဲခ်င္တာနဲ႔ ေက်ာင္းအုတ္တံတိုင္းကို ေက်ာ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အင္းစိန္လမ္းကိုျဖတ္ ဘီပီအိုင္လမ္းအတိုင္း အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းထဲ ျပန္လာတယ္။ အေဆာင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး။ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္လဲၿပီး ေက်ာင္းဝန္းထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။
အင္းစိန္လမ္းက အသြားအလာမရွိေတာ့ဘူး။ ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီ။ မုန္တိုင္းမၾကမွီ ၿငိမ္သက္ေနသလိုပဲ။ မၾကာခင္ လံုထိန္းကားေတြ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းကို ဝိုင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စစ္ကားေတြ ထပ္ေရာက္လာၿပီး စစ္သားေတြက ထပ္ဝိုင္းပါေတာ့တယ္။

အေျခအေန မေကာင္းတာ ေသခ်ာၿပီ။ အညာက သူငယ္ခ်င္းက လက္တို႔လာတယ္။ လစ္ၾကစို႔တဲ့။ တေယာက္က သတင္းေပးတယ္။ ေယာဂီေက်ာင္းလမ္းဖက္ကို မဝိုင္းေသးဘူး။ ေဖါက္ထြက္မယ္တဲ့။ အဲဒီ ဖက္ကို ေျပးၾကေတာ့ လံုထိမ္းေတြ လမ္းထဲ ေျပးဝင္လာတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဂ်ီေဟာေဆာင္ေနာက္ဖက္ကို ပတ္ေျပးရ ျပန္တယ္။
ဂ်ီေဟာေနာက္က အုတ္႐ိုးႀကီးမွာ ေက်ာ္တက္လို႔ရတဲ့ ေနရာရွိတယ္။ အေရွ႕ႀကိဳ႕ကုန္းမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္ အဲဒီက ထြက္ေနၾကလမ္း။ အဲဒီ အုတ္႐ိုးကို ေက်ာ္ခြၿပီး အေရွ႕ ႀကိဳ႕ကုန္းထဲ ဝင္ေျပးရတယ္။ လံုထိမ္းေတြ မေရာက္လာေသးဘူး။ သူတို႔က ရပ္ကြက္ကိုပတ္လာေနရလို႔ မေရာက္ႏိုင္ေသးတာ။ ကိုယ္ေတြက နယ္ခံဆိုေတာ့ ျဖတ္လမ္းက ေျပးလာခဲ့တာကိုး။

ကိုယ့္လို အေျပးျမန္တဲ့ လူနည္းနည္းက ေဖါက္ထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အမ်ားစုက အေဆာင္မွာ ပိတ္မိၿပီး က်န္ခဲ့တာပါ။ အျပင္ကေန ေက်ာင္းသားေတြ ေအးေအးေဆးေဆး အဖမ္းခံဖို႔ ေလာ္နဲ႔ ေအာ္တယ္။ လက္နက္မရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေဆာင္ေတြနားကို သူပုန္စခန္းႀကီး သိမ္းသလို တတန္းစီ တက္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ ဝိုင္းပတ္ကာလိုက္တယ္။ လံုထိန္းတထပ္ စစ္သားေတြက တထပ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ေတြ ေခါင္းေပၚမွာ ယွက္ထားၿပီး ထြက္လာခိုင္းတယ္။

 ပင္မေဆာင္ေအာက္မွာ ေထာင္သားေတြ ပံုစံထိုင္သလို (လက္ပံတန္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ထိုင္ခိုင္းထားသလို) ထိုင္ခိုင္းတယ္။ ေအ ဘီ စီ ဒီ အီးေဆာင္ နဲ႔ အျပင္ေဆာင္ ဆိုၿပီး ခြဲ ထားတယ္။ ၿပီးမွ မင္းထ မင္းထ နဲ႔ သူတို႔မသကၤာတဲ့သူေတြကိုေရြးထုတ္ၿပီး ဖမ္းလိုက္တာ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ပါသြားတယ္။ က်န္သူေတြကို ႏွစ္ေယာက္စီ စီခိုင္းတယ္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တယ္။ ဗီဒီယို ႐ိုက္တယ္။ ၿပီးမွ တီအီးကားႀကီးေတြေပၚတင္ေခၚသြားၿပီး အင္းစိန္ စခန္းမွာ အခ်က္အလက္ေတြေတာင္း။ ညတြင္းခ်င္း ရထားေပၚ ကားေပၚတင္ၿပီး ေနရပ္ကို ျပန္ပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒါကေတာ့ ၁၉၈၈ မတ္လ ၁၅ ရက္ အာအိုင္တီေက်ာင္းသားေတြကို ဝင္ဖမ္းတဲ့ ျဖစ္စဥ္ အမွန္တရားေတြပါပဲ။

(၁၉၈၈ မတ္လ ၁၃ရက္ေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိသမွ် ေရးၾကည့္တာပါ။ သာမန္ ရန္ပြဲကေန မဆလ ျပဳတ္သြားတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒီ ေန႔ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ အတြက္