သရဲေန ့အေၾကာင္း

ကမ႓ာရြာႀကီးက အင္တာနက္တန္ခိုးနဲ႔ ဖြ႕ံၿဖိဳးတိုးတက္လာလို႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း ကူးလူးေရာေထြးၾကတယ္။ အဲဒီထဲမွာ Halloween လို႔ေခၚတဲ့ ပြဲလည္း ပါလာတယ္။

ျမန္မာလို အနည္းစပ္ဆံုးအသံထြက္ရမယ္ဆိုရင္ ဟဲလိုးဝင္း ေပါ့။ သရဲေန႔တို႔ တေစၧပြဲတို႔လည္း ေခၚတတ္ၾကတယ္။

ျမန္မာေတြက အတိတ္တို႔ နမိတ္တို႔ သိပ္စြဲၾကတယ္။ ေသစကားမေျပာရတို႔ နမိတ္မေကာင္းဘူးတို႔ကို သိပ္ယံုတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပြဲကို က်က္သေရမရွိတဲ့ပြဲလို႔ ထင္တဲ့လူလည္း ရွိရဲ႕။

ေရွးကလူေတြက ဝိဉာဥ္ေတြကို ေၾကာက္လန္႔ၾကတယ္။ ဝိဉာဥ္ေတြဟာ တႏွစ္မွာတရက္ ကမ႓ာေျမကို ျပန္လာၾကတယ္လို႔ အစဥ္အဆက္ လက္ခံခဲ့ၾကတယ္။

ႏိုဝင္ဘာ တရက္ေန႔က All Saints Day သို႔မဟုတ္ All Hallow Day လို႔ သတ္မွတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ Ave of the All Hallow Day ကို Halloween Day လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ပြဲေတာ္ လုပ္ၾကတာပါပဲတဲ့။

အိုင္ယာလန္ဖက္က စခဲ့တဲ့ ဒီအစဥ္အလာဟာ အဂၤလန္ေရာက္။ ေနာက္ေတာ့ ကမ႓ာျပန္႔သြားၿပီး အခုေတာ့ ေနရာအမ်ားစုမွာ ေပ်ာ္ပြဲအေနနဲ႔ က်င္းပၾကတာပါ။ စီးပြားေရးလည္း ပါသေပါ့။ ပြဲလုပ္မွ ေစ်းသည္က ေစ်းေရာင္းရမွာကိုး။

ဒီပြဲကို မကၠဆီကိုဖက္ၾကေတာ့ Day of the Dead ဆိုၿပီး ေသဆံုးခဲ့သူမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ သူတို႔ၾကေတာ့ သံုးရက္ေတာင္ က်င္းပသတဲ့။

ဒီပြဲမေရာက္ခင္ ဖရံုသီးေတြဝယ္ၾကတယ္။ အိ္မ္ေတြမွာ ထားၾကတယ္။ ဖရံုးသီးကို ထြင္းၿပီး မီးအိမ္လုပ္ၾကတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ အ႐ိုးေခါင္းတို႔ အုပ္ဂူတို႔ မွတ္တိုင္ေလးေတြတို႔ သရဲ႐ုပ္တို႔ စိတ္ကူးေပါက္သလို ျပင္ဆင္ၿပီး အလွဆင္ၾကတယ္။ တခိ်ဳ႕ရပ္ကြက္ဆို အိမ္တိုင္းမွာ လုပ္ထားတာ စိတ္ဝင္စားဖြယ္မို႔ သြားၾကည့္ၾကရတယ္။ ညၾကေတာ့ မီးအလွဆင္ထားေပါ့။ သတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲဆန္ဆန္ပါပဲ။

မီးထြန္းၾကတာက ဝိဉာဥ္ေတြ ေၾကာက္လန္႔ေအာင္တဲ့။ မီးပံုပြဲလည္း လုပ္တတ္ၾကတယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ဆိုေပမဲ့ မတိုင္ခင္ တပတ္ေလာက္ထဲက လုပ္ထားၾကၿပီးၿပီ။

အဲဒီေန႔ၾကရင္ လူေတြကလည္း အဆန္းထြင္ ဝတ္ၾကေသးရဲ႕။ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြလို လိုက္ဝတ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကေလးေရာလူႀကီးပါ ဝတ္ၾကတာမို႔ ဆိုင္ေတြမွာ အေတာ္ေရာင္းရသတဲ့။ ၾကံဖန္ၿပီး စီးပြားရွာၾကတာေပါ့။ သၾကားလံုး၊ ေခ်ာ့ကလက္ေတြလည္း ဝယ္ထားရေသးရဲ႕။ ညၾကရင္ trick-or-treat လုပ္မဲ့ ကေလးအုပ္ကို ေပးဖို႔ပါပဲ။

ကေလးေတြက ညေနေစာင္းတာနဲ႔ ဖရံုသီးပံု ခြက္ေလးေတြကိုင္ၿပီး ထြက္ၾကၿပီ။ ရပ္ကြက္ထဲပတ္ၿပီး တအိမ္တက္ဆင္း trick-or-treat လို႔ေအာ္ၿပီး တံခါးေခါက္ၾကၿပီ။ လူႀကီးေတြက ေဘးက လိုက္ၾကရင္း ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္။ trick-or-treat ဆိုတာကေတာ့ ဧည့္မခံရင္ ေျခာက္လွန္႔မယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြအႀကိဳက္ သၾကားလံုးနဲ႔ ဧည့္ခံရတယ္။

ရပ္ကြက္တပတ္ျပည့္ရင္ ဖရံုသီးပံု ပလတ္စတစ္ခြက္ ျပည့္တာပါပဲ။ လူေတြလည္း ေမာၾကၿပီ။ အိမ္ျပန္ၿပီး နားၾကရၿပီ။ ကေလးေတြကေတာ့ သူတို႔စားခ်င္တဲ့ သၾကားလံုးေတြ ေခ်ာ့ကလက္ေတြရေတာ့ ေပ်ာ္ၾကတာေပါ့။ ေၾကာက္စရာပြဲ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေပ်ာ္ပြဲတမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါၿပီ။

အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈဆိုေပမဲ့ ကမ႓ာအႏွံ့ျပန္႔ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီပြဲေတာ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆင္ႏႊဲၾကမဲ့ လူငယ္ေတြကို အျပစ္မျမင္ ခ်စ္ခင္ၾကပါ။ ကိုယ္ေတြလည္း ငယ္ရာက ႀကီးလာတာမဟုတ္လား။ ေရြးေကာက္ပြဲနီးေနၿပီဆိုေတာ့ မဲဆြယ္ပြဲေတြနဲ႔ ေရာလုပ္ၾကမယ္ထင္ရဲ႕။

ျမန္မာျပည္သူျပည္သား မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္လူေပ ပါ။

ခ်စ္တဲ့

ေမာင္လူေပ

 

သီတင္းက်ြတ္ျပီ

သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆိုရင္ စံုတြဲေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ လူပ်ိဳႀကီး အပ်ိဳႀကီးအပ်ိဳႀကီးေတြ စိတ္ညစ္ၾကတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေတြ တေလွႀကီးလာမယ္။

ေရွးကေတာ့ သန္တူလ လို႔ ေခၚၾကသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သီတင္းဝါလကၽြတ္ခ်ိန္မို႔ သီတင္းကၽြတ္ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ ခုႏွစ္ဝါေျမာက္မွာ ဝါတြင္းသံုးလလံုး တာဝတႎသာမွာ အဘိဓမၼာတရားေဟာၾကားၿပီး လူ႔ျပည္ျပန္ႂကြေတာ့ ဆီမီးထြန္းညွိ ပူေဇာ္ရာက သီတင္းကၽြတ္မီးထြန္းပြဲ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ တာဝတႎဘံုဖ်ားက စူလာမဏိ ေစတီကို ရည္စူးၿပီးလည္း မီးပံုးပ်ံေတြ လႊတ္တင္တဲ့အေလ့ရွိတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ သတင္းကၽြတ္လျပည့္မွာ လႊတ္တင္တဲ့ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးမီးပုံးပ်ံ မီးေလာင္ျပဳတ္ၾကရာက တျပည္လံုးနီးပါး မီးပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းထူးလည္း ၾကားမိရဲ႕။

ရာသီက တူရာသီ ပါတဲ့။ အႆဝတီၾကယ္နဲ႔လမင္းကလည္း စန္းယွဥ္ၿပီး မြန္းတည့္ၾကသတဲ့။ အဲဒီလို မွတ္သားဖူးတယ္။ ရာသီပန္းကေတာ့ ၾကာျဖဴပန္းပါတဲ့။

သီတင္းကၽြတ္ရင္ ဝါထြက္ၿပီမို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း ခရီးရွည္ေတြ ထြက္ခြင့္ရၾကၿပီ။ လယ္ယာဦးႀကီးေတြလည္း ေရႊေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ လယ္ကြင္းေတြၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေမာင္ကမယ့္ကို တင္ေတာင္းရေတာ့မယ့္အခ်ိန္လည္း ေရာက္ၿပီ။ တူႏွစ္ကိုယ္စီးဖို႔ လွည္းယဥ္ေက်ာ့လည္း ဆင္ေနၿပီေပါ့။

ဝါကၽြတ္ရင္ အေမက ဝါထြက္ နတ္တင္ေလ့ရွိတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ျမင္းျဖဴရွင္၊ ကိုးၿမိဳ႕ရွင္၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္ရြာေစာင့္ နတ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး မုန္႔ျဖဴ မုန္႔နီေတြနဲ႔ တင္ေလ့ရွိတယ္။ သူတင္ၿပီဆို အလြန္ေပ်ာ္ေပါ့။ မုန္႔ဆီေက်ာ္စားရေတာ့မွာေလ။နတ္က အေငြ႕စားၿပီး တကယ္တီးတာက အီေဖကိုပါပဲ။

အင္းေလးေရျပင္က ေဖါင္ေတာ္ဦးပြဲလည္း ဒီ သီတင္းကၽြတ္ထဲမွာ ဘုရားပြဲ လွည့္တယ္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြမွာ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စီကားလို႔ေပါ့။

ျမန္မာတို႔ရဲ႕ ခ်စ္စရာ ဓေလ့တခုကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္မွာ လူႀကီးသူမေတြကို ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အေလ့အထေလးပါ။ သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆိုရင္ မုန္႔ဆိုင္ေတြမွာလည္း မုန္႔ပုံးေတြ အကုန္လံုးနီးပါး ေရာင္းလို႔ကုန္ၿပီ။ မုန္႔ေတြဝယ္ၿပီးကန္ေတာ့ၾကေတာ့ လူႀကီးသူမေတြအျပင္ အလုပ္က လူႀကီးတို႔ ဟိုဌာနက လူႀကီးတို႔ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းတို႔လည္း ပါလာၿပီေပါ့။ လူႀကီးေတြကို ဝင္ဖို႔ထြက္ဖို႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ကို ျပပါဆိုရင္ ဒီရာသီပါပဲ။

မုန္႔ပုံးထဲမွာ ေရႊေခ်ာင္းေတြ ေသာင္းတန္အုပ္ေတြထည့္ၿပီး ကန္ေတာ့ၾကေတာ့ အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းလို႔ လိုရာဆႏၵလည္း ျပည့္ဝၾကသတဲ့။ လာဒ္ေပးလာဒ္ယူကို လက္တလံုးျခား လုပ္ၾကတဲ့ရာသီ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကတာ ၾကာေပါ့။ စာရိတၱေတြ ပ်က္ေနတဲ့ႏိုင္ငံမွာ ဆရာေမြး တပည့္ေမြးနဲ႔ လုပ္စားတတ္ရင္ ခ်မ္းသာၾကေပတာကိုး။ လက္ေဆာင္ျခင္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးထဲက ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အရက္မ်ိဳးစံုကိုေတြ႕ရေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ရဲ႕ ရသေတြပ်က္ေနပါေပါ့လားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ျမန္မာျပည္သား မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ကၽြန္ေတာ္ေမာင္လူေပ ပါ။

ခ်စ္တဲ့

ေမာင္လူေပ

 

RIT ေက်ာင္းသားတို ့ရဲ ့ ရဲရဲေတာက္ သမိုင္း

မေန႔က ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့စာတပုဒ္ေရးလိုက္တာ ဝိုင္းၿပီးမွတ္ခ်က္ေတြေပးၾကလို႔ ဝမ္းသာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မသိမွီခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မို႔ သူမ်ားေျပာျပထားတာ မွတ္မိသေလာက္ ေရးရတာဆိုေတာ့ အမွားပါႏိုင္တာကိုး။ ဝန္ႀကီးနာမည္ မွားသြားလို႔ ျပန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဝန္ႀကီးက ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္းပါ။

အျဖစ္အပ်က္ကိုေရးဖို႔ မွီျငမ္းစာအုပ္ရၿပီ။ ေမာင္ကိုမွိုင္းရဲ႕ ေမ့ႏိုင္ပါ့မလား အာအိုင္တီ။ ဒီစာအုပ္ကို ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္ေဆာင္ေပးထားတာ။ အသိမ္းလြန္ၿပီး ေပ်ာက္ေနလို႔ မနည္း ျပန္ရွာရတယ္။

အျဖစ္အပ်က္က ၁၉၇၆ခု ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။အဲဒီအခ်ိန္က အေရးအခင္းေတြ တန္းစီ ျဖစ္ေနခ်ိန္။ ၁၉၇၄မွာ ဦးသန္႔အေရးအခင္း။ ၁၉၇၅မွာ အလုပ္သမားအေရးအခင္းနဲ႔။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ ၁၉၇၆ မွာ မွိုင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္တက္ေနၾကၿပီ။ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးကလည္း မေကာင္းေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြတက္။

ဒီလိုအေျခအေနေတြေၾကာင့္ အစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြကို ေခၽြးသိပ္တဲ့အေနနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြမွာ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးအတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕အသံကို နားေထာင္ေဆြးေႏြးမယ္ ဆိုၿပီး လုပ္လာတာ။

ပထမဆံုး တိ/ေမြးကုေက်ာင္းကို သြားၾကတယ္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယေျမာက္အေနနဲ႔ အာအိုင္တီကို ေရာက္လာတာပါပဲတဲ့။

လာတဲ့သူေတြက ပညာေရးဝန္ႀကီးေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီဝင္ဦးလွဟန္၊ ဦးလွမိုး၊ ဦးသက္ေဆြေလးနဲ႔ ဦးတင္ထြ႗္တို႔ ပါတယ္။ ေက်ာင္းအေပၚထပ္က စက္မႈခန္းမမွာ က်င္းပတယ္။

ေက်ာင္းက လမ္းစဥ္လူငယ္ေတြနဲ႔ႀကိဳတင္ ဇာတ္တိုက္ထားတာကို သိသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေဆြးေႏြးပြဲမွာ အတင္းဝင္ၿပီးေဆြးေႏြးၾကတယ္တဲ့။

ဒုတိယေျမာက္ ဝင္ၿပီး ေဆြးေႏြးတဲ့ ပခုကၠဴက ကိုခင္ေအာင္က
" ခင္ဗ်ားတို႔ အခု ကုလားထိုင္ေပၚက ဆင္းသြားၾကပါ။ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားလိမ့္မယ္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးပါဆိုလို႔ ေမးရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လာခဲ့တာလဲ။

MI ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္တတ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမွာေတြက RIT ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေျပာမယ့္စကားေတြမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူ႔ရင္ထဲမွာ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့စကားေတြကို ျပည္သူ႔ကိုယ္စား ေျပာမွာ။

အဖမ္းခံရမွာ ေၾကာက္ေပမဲ့ ျပည္သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရဲပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးလွည့္ကြက္ေတြကို မယံုဘူး။ ၁၉၆၇ တ႐ုတ္ဗမာ အေရးအခင္းကို ၾကည့္ရင္ သိတာပဲ။ ဒီေန႔ အလုပ္သမား အေရးအခင္းျဖစ္တာ တႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပာခ်င္တာ ေျပာဆိုၿပီး လာထိုင္ၾကည့္ေနတာလား။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာတဲ့စကားသံေတြ ဒီခန္းမထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ကြယ္မွာစိုးတယ္။ ေျပာခ်င္တာ ေျပာရရင္ တေထာင့္တည ေျပာမကုန္ဘူး။

ေျပာမကုန္တဲ့စကားေတြ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အခုနေနာင္ေတာ္ႀကီး ေျပာသြားသလို ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕ခြင့္ေပးပါ။ "

စႏၵာဝင္းခိုင္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသူက
" ကၽြန္မကေတာ့ ဒီေန႔လြတ္လပ္ေရးေန႔လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္မရွိပဲ ဒီေန႔မွာမွ အကိုေက်ာင္းသားမ်ား ေျပာတဲ့အတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခြင့္ရလို႔ပဲ။

အေရးအခင္းျဖစ္တိုင္း ေသနပ္သံုးၿပီး မေျဖရွင္းၾကပါနဲ႔။

အဲဒါလည္း ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ တဗိုလ္က်ရင္ တဗိုလ္တက္မွာပဲ။

အဖမ္းခံေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္လႊတ္ေပးပါ။ ခုဆိုရင္ စာေမးပြဲ နီးေနပါၿပီ။
အလကားေနရင္းနစ္နာပါတယ္။

ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးေတြ ေတာင္းဆိုေပးမဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕ေပးပါ။ "

ရွမ္းလူမ်ိဳး ေက်ာင္းသား တဦးက
" ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ စစ္ထဲဝင္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတယ္။

ပညာေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ပညာေရးတကၠသိုလ္သြားရမလား။ စစ္ထဲဝင္ရမလား။

က်န္းမာေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္သြားရမွာလား။ စစ္ထဲဝင္ရမလား။ ေရြးခ်ယ္ေပးၾကပါ။ "

စစ္ဗိုလ္တဦးရဲ႕ သားျဖစ္သူ ေက်ာင္းသားက
" ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ၇၄ ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္က ဦးသန္႔အေရးအခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါ။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာရွိတဲ့ ဦးသန္႔အေလာင္းကို သိမ္းရာမွာ ေသြးထြက္သံယိုမရွိ ဆိုတဲ့သတင္း လႊတ္ေတာ္မွာတင္တယ္။

တကၠသိုလ္နယ္ေျမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့အိမ္က လမ္းပဲျခားပါတယ္။ အဲဒီေန႔ညကကၽြန္ေတာ္ တညလံုး ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ အေလာင္းလုရာမွာ စစ္သားေတြက အဆစ္ပိတ္ဝါးလံုးေတြနဲ႔ လိုက္႐ိုက္လို႔ နဖူးကြဲ ေသြးရဲရဲနဲ႔ ေျပးလာသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕တယ္။

ေသြးထြက္သံယို မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ သတင္းကို ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္မေတာ္က အမႈထမ္းတေယာက္ရဲ႕သားပါ။ ေရွ႕တန္းတပ္စခန္းခ်တဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ဖူးတယ္။

တပ္သား၊ အၾကပ္၊ အရာခံဗိုလ္ကစၿပီး တပ္ရင္းမႉးထိ ဒီအစိုးရကို မၾကည္ဘူး။

ဘယ္တပ္ရင္းကလို႔ေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႔။ တေန႔ ေသနပ္ေျပာင္းဝက သူတို႔ဘက္လွည့္လာႏိုင္လို႔ပါ။

ဒီေန႔လူဝတ္လဲ ( အရပ္ဖက္သို႔ေျပာင္း) တဲ့ စစ္ဗိုလ္တေယာက္ဟာ ေရႊတြင္းထဲ က်သြားတာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတည့္တာပါ ခင္ဗ်ား။ "

ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက ေက်ာင္းသားက
" ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္က ေရလုပ္ငန္းနဲ႔အသက္ေမြးပါတယ္။ ဒါကို စိုက္ပ်ိဳးဧရိယာ သတ္မွတ္ၿပီး အမေတာ္ေၾကး ထုတ္ေခ်းပါတယ္။

ဒီေငြေတြကို ေရလုပ္ငန္းမွာသာ ရင္းႏွီးျမႇုုဳပ္ႏွံၿပီး အျမတ္ပိုရေအာင္ ရွာႏိုင္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္စပါးမစိုက္ၾကပါဘူး။ စပါးမအပ္ႏိုင္တဲ့လူေတြကို ဖမ္းဆီးအေရးယူတယ္။

တေန႔တေန႔ ၉မိုင္ေဝးတဲ့ ရဲဌာနကို သြားခ်ည္ျပန္ခ်ည္လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ခံဝန္လက္မွတ္ ထိုးေနရတယ္။ "

ေတာင္သူတေယာက္ရဲ႕သား ေက်ာင္းသားက
" ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာင္သူတေယာက္ရဲ႕သား ေတာသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း သူ႔ရာသီနဲ႔ကိုက္တဲ့သီးႏွံ မစိုက္ရပါဘူး။ သူတို႔ၫႊန္ၾကားတဲ့သီးႏွံစိုက္ရလို႔ အရႈးံေပၚၾကတယ္။ "

အျခားေက်ာင္းသားေတြက
" ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးၿပီးရင္ ဘာရွိလဲ။ လမ္းဆံုးမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပဲရွိတယ္။ ေတာထဲက ကြန္ျမဴနစ္ေတြ သြားေခၚၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းလိုက္။

သက္ငယ္႐ိုး ( သက္ကယ္႐ိုး) နဲ႔ေခါင္းေလာင္းထိုးလို႔မရဘူး။ သစ္သားတံနဲ႔ထိုးရတယ္။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ မေနပဲ ေနရာတကာ ဝင္ပါလို႔မရဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းတနပ္ေလွ်ာ့စားေပးမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ကားတစီးပဲစီး။ လာတာက လူနည္းနည္း ၊ ကားေတြက အမ်ားႀကီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေငြေတြ အလကား ကုန္တယ္။ "

အလုပ္ခန္႔တာ ပါတီဝင္မွ ခန္႔တာလား။ ပါတီနဲ႔ အစိုးရအလုပ္နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ။ ပါတီမဝင္ရင္ အလုပ္မရေတာ့ဘူးလား။ "

စသည္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဝင္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္တဲ့။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို မေျဖႏိုင္တဲ့ ဝန္ႀကီးနဲ႔အဖြဲ႕လည္း အၾကံျပဳေဆြးေႏြးပြဲႀကီး အျမန္ရပ္၊ စက္မႈခန္းမေပၚကေနဆင္းေျပးရတာပါပဲ။

ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ေပ်ာ္တတ္တဲ့သူေတြက ဆူးပန္းေလးေတြ ပန္းေခြလုပ္ၿပီး ကားတံဆိပ္မွာ သြားခ်ိတ္ထားၾက။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ႀကဲေပးထားၿပီး ကားေတြကိုပါ ဝိုင္းထားလို႔ ျပန္ထြက္လို႔ မရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဖယ္ေပးပါလို႔ ေျပာတာကို ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးစကားကိုပဲ နားေထာင္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ ဆရာႀကီးက ဖယ္ေပးလိုက္ပါ သားတို႔ရယ္လို႔ ေျပာမွ ဖယ္ေပးၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ မွိုင္းရာျပည့္အေရးအခင္း ထပ္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရျပန္ပါတယ္။

(အဲဒါေတြဟာ ေမာင္ကိုမွိုင္း စာအုပ္ေလးထဲကနဲ႔ ကြန္မႏ္ု႔ေရးၾကတဲ့ အကိုႀကီးေတြ ေျပာျပသမွ် အျဖစ္အပ်က္အစံုပါပဲ။

က်န္ေသးရင္ ထပ္ထည့္ေပးၾကပါဦးဗ်ာ။ အေသးစိတ္သိရေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ရဲရဲေတာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ အာအိုင္တီ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား ဦးၫႊတ္လွ်က္။ )

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ


 

RIT က ပါခ်ဳပ္ေတြထဲက ေက်ာင္းသားေတြခ်စ္တဲ့သူ

ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးရဲ႕မူလအမည္ RIT ပါတဲ့ ဓါတ္ပံုကို အြန္လိုင္းေပၚမွာ မနည္း ရွာယူရတယ္။ အာဏာရွင္ေတြက သူပုန္ေက်ာင္းမို႔ နာမည္ေျပာင္းေစလိုက္တာ YIT, YTU ျဖစ္ေနၿပီေလ။ နာမည္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲမွာေတာ့ ထာဝရ RIT ပါပဲ။

ပါေမာကၡခ်ဳပ္ေတြလည္း ခဏခဏ ေျပာင္းတယ္။ ဦးရံုးမိုတို႔ ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးတို႔ကို မမွီခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဦးခင္ေအာင္ၾကည္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ၈၈ ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ဦးေအာင္သန္း၊ ဦးေမာင္ေမာင္သန္း စသည္ျဖင့္ ပါခ်ဳပ္ေတြ ေျပာင္းတယ္။

အခုအခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ျပန္ဆံုတဲ့အခါ ပါခ်ဳပ္ေတြထဲက ေက်ာင္းသားေတြအခ်စ္ဆံုးပါခ်ဳပ္ဟာ ေဒါက္တာေအာင္ႀကီး ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိပါတယ္။

ဆရာႀကီးဦးခင္ေအာင္ၾကည္ကေတာ့ လူႀကီးေတြအႀကိဳက္ လိုက္လုပ္ေပးတတ္သူ၊ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေဂါက္႐ိုက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ RIT ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ ေဂါက္ကြင္းငယ္တခု ေဖၚေပးခဲ့သူ၊ ဦးေနဝင္း ျပည္ပခရီးဆိုၿပီး ဂ်ာမန္က လုသန္ဆာေလယဥ္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္မွန္းမသိ ႂကြခ်ီေတာ္မူတိုင္း ေနာက္ေတာ္ပါးကေန ခစားလိုက္ပါရသူ၊ ၇၅ က်ပ္တန္အေရးအခင္း၊ ဖုန္းေမာ္အေရးအခင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြဖက္က မရပ္တည္ေပးသူအျဖစ္ အမွတ္ရၾကတယ္။

ဦးေမာင္ေမာင္သန္းကိုေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕ လမ္းစဥ္လူငယ္အသင္းဥကၠဌ။ ပညာေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႉးႀကီးေက်ာ္ၿငိမ္း ေဂါက္႐ိုက္ခ်ိန္မွာ ေဘးကြင္းက ေဘာလံုးကန္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြေၾကာင့္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္ဆိုကာ ဝန္ႀကီးေဂါက္႐ိုက္ေနရင္ ေဘာလံုးမကန္ရလို႔ ဘာမွမဆိုင္ပဲ တားျမစ္တတ္သူ။ ဝန္ႀကီးနဲ႔အေဖၚရေအာင္ ေဂါက္တံတေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး ဟန္ေရးျပေပးတတ္သူ။ ဝန္ႀကီးကို အပ်င္းေတာ္ေျပေအာင္ ဧည့္ခံေပးသူ။ အေနနဲ႔ သတိရၾကတယ္။ အဲဒီလို ႀကိဳးစားမႈေတြေၾကာင့္ပဲ ပါခ်ဳပ္ျဖစ္ ၫႊန္ခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ပံု ပါပဲ။

ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဖက္က ရပ္တည္ေပးတဲ့ ပါခ်ဳပ္တေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔ကို သိမွီခဲ့တဲ့ အကိုႀကီးေတြ ဆရာေတြက တညီတၫြတ္ထဲ ေျပာျပတယ္။

အထူးသျဖင့္ သူတို႔ ေျပာၾကတာက အာဏာသိမ္း ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီကေန မဆလပါတီဆိုတဲ့နာမည္သစ္နဲ႔ တပ္ကအာဏာေျပာင္းကာစအခ်ိန္ ေက်ာင္းမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တခုကိုပါပဲ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ၁၉၇၆ခု ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔ပါတဲ့။

အဲဒီအခ်ိန္က ပညာေရးဝန္ႀကီး ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီဝင္ တပ္မႉးႀကီးအခ်ိဳ႕ အေစာင့္ကားေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕အၾကံဉာဏ္ကို လာေရာက္လက္ခံတယ္ဆိုတဲ့ပြဲ က်င္းပၾကသတဲ့။

သူတို႔စီစဥ္မႈက လွတယ္။ အစိုးရက တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရးအတြက္ ပညာတတ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္ေတြ လာနားေထာင္တယ္လို႔ နာမည္ေပးထားေပးမဲ့ အားလံုးစည္းဝါး႐ိုက္ၿပီးသား။
ေက်ာင္းက လမ္းစဥ္လူငယ္အဖြဲ႕ဝင္ေတြကို အၾကံျပဳခ်က္စာရြက္ဆိုတာေတြ ႀကိဳေပးထားတယ္။ လူႀကီးေတြက အၾကံျပဳၾကပါဆိုရင္ စာရြက္ထဲကအတိုင္း ၏သည္၍ မလြဲေအာင္ ဖတ္ျပရံုပါပဲ။

အဲဒါကို ႀကိဳသိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက လူႀကီးေတြက အၾကံျပဳၾကပါလည္းဆိုေရာ လမ္းစဥ္ဘူငယ္ေတြ မထရေသးခင္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဝင္ၿပီး မနားတမ္း အၾကံျပဳၾကပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းသားတေယာက္က တိုင္းျပည္တိုးတက္ေရးအတြက္ ေက်ာင္းသားေတြက ေႁခြတာတဲ့အေနနဲ႔ ထမင္းတနပ္ေလွ်ာ့စားေပးပါ့မယ္။ လူႀကီးတို႔လည္း ကားတစီးပဲ စီးၾကပါ။ အခုလာၾကတာက လူနည္းနည္း ကားေတြ အမ်ားႀကီးမို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုက္ဆံေတြ ကုန္လွပါတယ္လို႔ အၾကံျပဳသတဲ့။

ေနာက္တေယာက္ကလည္း တိုင္းျပည္အျမန္တိုးတက္ခ်င္ရင္ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔တဖြဲ႕လံုး ဆင္းေပးလိုက္။ လူမွန္ေနရာမွန္ေတြ တက္လာရင္ ခ်က္ျခင္းတိုးတက္မွာပါလို႔ အၾကံျပဳသတဲ့။

အဲဒီလို တေယာက္တေပါက္ ဝင္ၿပီး မနားတန္း အၾကံျပဳၾကလို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္လူငယ္ေတြ တလံုးမွ မေျပာလိုက္ရေတာ့ဘူး။

ေက်ာင္းလမ္းမေပၚမွာလည္း လူႀကီးေတြစီးလာတဲ့ကားတန္းႀကီးအစီအရီရပ္ထားတာကို မ်က္စိေနာက္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က ရရာ သစ္ရြက္ေတြ ပန္းေတြခူး ပန္းေခြေတြလုပ္ၿပီး ကားတိုင္းကို ပန္းေခြေတြ သြားခ်ေပးထားၾကၿပီး သစ္ရြက္ေခ်ာက္ေတြပါ ႀကဲေပးလိုက္ေသးဆိုပဲ။

အေပၚက အခန္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို မထိန္းႏိုင္လို႔ ပြဲရပ္ၿပီး ဆင္းေျပးလာတဲ့ တပ္မႉးေတြနဲ႔ ပညာေရးဝန္ႀကီးလည္း ကားေပၚတက္မယ္လုပ္ေတာ့ ပန္းေခြေတြဖယ္ရ၊ သစ္ရြက္ေတြရွင္းရနဲ႔ အေတာ္အရွက္ကြဲၾကပါေရာေပါ့။ ေက်ာင္းလမ္းမအျပည့္ ေဘးဝဲယာမွာလည္း ရပ္ၾကည့္အားေပးရင္း တဝါးဝါးနဲ႔ ပြဲၾကေနပါေသးသတဲ့။ အေစာင့္ေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကို မႏိုင္လို႔ စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ရတာပါတဲ့။

ျဖစ္စဥ္တခုလံုးကို ေဒါက္တာေအာင္ႀကီး မတားျမစ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အေရးယူၿပီး ေက်ာင္းထုတ္ဖို႔ေတြ လုပ္ေတာ့လည္း သူပဲမားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ကာကြယ္ေပးခဲ့လို႔ ဘယ္သူမွ အေရးယူ မခံခဲ့ရပါဘူးတဲ့ေလ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးတေယာက္ ပါခ်ဳပ္ရာထူးမွာ အၾကာႀကီးမေနရပဲ ဦးခင္ေအာင္ၾကည္ တက္လာပါေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္း ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးကို သူ႔ေခတ္က ေက်ာင္းသားေတြ အရမ္းခ်စ္ခင္ခဲ့ပံု ရတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကို သူ႔အား သိမွီလိုက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ျပန္ေရးၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္။ ( ဆရာဦးတင္ျမင့္လို စာေရးေကာင္းတဲ့ သူ႔တပည့္ေက်ာင္းသားေတြက သူ႔အေၾကာင္းေတြျပန္ေရးေစခ်င္လိုက္တာ။ ဖတ္ခ်င္လို႔။ )

ဆရာႀကီးက က်န္းမာစြာနဲ႔ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနဆဲပါ။နားေလးေနတာကလြဲရင္ ျဖတ္လတ္တက္ႂကြေနတာပဲ။ ေက်ာင္းကေန ၁၉၅၅မွာ ဘြဲ႕ရခဲ့သူပါ။ RIT reunion L.A ပြဲလာတက္ရင္း အခုေတာ့ ဆန္ဖရန္ ေရာက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းကယ္ဘီဖိုးနီးယား အာအိုင္တီေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားအဖြဲ႕နဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေတြ႕ၾကမယ္။

ဆရာတပည့္ မျဖစ္ခဲ့ဘူးေပမဲ့၊ ဆရာ့ကို မမွီခဲ့ေပမဲ့ ဆရာ့ဂုဏ္သတင္းေတြကို ၾကားဖူးသမွ် ေဖါက္သည္ခ်လိုက္ပါတယ္။ မွားေနတာ ေတြ႕ရင္လည္း ျပင္ေပးႏိုင္ပါေၾကာင္း။ ။

(ဘယ္ဆရာေတြကိုမွ သာေစနာေစဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေရးတာမဟုတ္ပါ။ စာသမားတဦးအေနနဲ႔ အမွန္တရားဖက္က ရပ္တည္ရင္း ေရးပါတယ္။)

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္လူေပ ပါ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ

 

 

 

 

 

 

 

အပစ္ရပ္ပါတယ္ဗ်

ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်ား။

အမ်ားေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ တျပည္လံုးအပစ္ရပ္ လက္မွတ္ထိုးပါၿပီ။

ဗ်ာ။ ျပည္တဝက္ပဲဟုတ္လား။ အဲလိုဆိုလည္း ရသေပါ့ေလ။ ၁၆ဖြဲ႕မွာ ၈ဖြဲ႕ပဲလာထိုးၾကတာကိုး။ သို႔ေပမဲ့ စာလံုးေတြက ႀကိဳတင္မဲ ဟုတ္ေပါင္ ႀကိဳတင္ ႐ိုက္ထားၿပီးၿပီမို႔ တျပည္လံုးပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။

ဟုတ္ကဲ့။ ပစ္ေနၾကတာနဲ႔ စာရင္ေတာ့ အပစ္ရပ္တာ မေကာင္းလားဗ်။ တဝက္ေလာက္ဆိုလည္း ေအာင္မွတ္ေတာ့ ေပးရမွာေပါ့။

ဗ်ာ။ ငျမတို႔ ေဂ်ာ္နီငေပြးတို႔ဆိုတာ ဟိုအရင္ မတည့္တဲ့အခ်ိန္က ေခၚခဲ့တာပါ။ ခုေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေဂ်ာ္နီေပါ့ေလ။ KNU တဖြဲ႕ထည္း ရွိတုန္းကလည္း မႏိုင္။ အခုလို အစိတ္စိတ္ကြဲေနတဲ့အခ်ိန္လည္းမႏိုင္မို႔ မႏိုင္ မဲ့အတူတူေတာ့ အပစ္ရပ္ေရးမွတပါး အျခားမရွိပါ။ မာနယ္ပေလာရတယ္တို႔ ဝမ္ခရတယ္တို႔ဆိုတာလည္း DKBA က လမ္းျပေပးလို႔။ အဲဒီဆရာေတြကလည္း ထိန္းလို႔မလြယ္။ ေျပာမေကာင္းဆိုမေကာင္းေတြရယ္။ ၿပီးေတာ့ KNU နယ္ထဲက ေရႊေၾကာႀကီးလည္း ဟီးထေနတာ။ ေဝလုတို႔တာင္ လုပ္စားေနၿပီ။ ဒီနည္းပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ။ ေဝစားၾကတာေပါ့။

ရွမ္းလည္းအတူတူပဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရြက္ဆစ္က သိပ္သေဘာေကာင္း။

ဗ်ာ။ ဘိန္းဓားျပရြက္ဆစ္။ ခြန္ဆာ့တပည့္ ဘိန္းဘုရင္။ ေျပာပါတယ္။ မတည့္တုန္းက ေခၚခဲ့တာ ေဗြမယူပါနဲ႔ဆို။ ခုတည့္ၿပီ။ သူလည္း လြတ္လပ္စြာ စိုက္ခြင့္ရ။ ကိုယ္လည္း ဆက္ေၾကးရ။ လိုက္တိုက္ေနရတာနဲ႔စာရင္ အပစ္ရပ္တာ ေကာင္းပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့။ ABSDF လည္း ပါတယ္ ခင္ဗ်။ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေဗြမယူပါဘူး။

ဗ်ာ။ အကုန္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ကုန္ၿပီ။ ဟုတ္ကဲ့ အေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ တတိယႏိုင္ငံ ေပါ့ေလ။ နည္းနည္းေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။ ကိုသံဒုတ္လည္း သူ႔လူေတြ ထိန္းေနရတာ ပင္ပန္းလို႔ အပစ္ရပ္ပံုရတယ္။ တတိယႏိုင္ငံမသြားပဲ က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြလည္း ငွက္ဖ်ားႏွိပ္စက္၊ ရာသီႏွိပ္စက္၊ လူေတြအသက္ႀကီးနဲ႔မို႔ ေရြးလိုက္ရပံုပဲ။ တရားမဝင္တို႔ အၾကမ္းဖက္တို႔ ပယ္လိုက္ေတာ့ တရားဝင္အဖြဲ႕လည္း ျဖစ္လာတာေပါ့။ အထက္ပိုင္းက ေအဘီကေတာ့ KIO ထိန္းခ်ဳပ္နယ္ထဲမွာမို႔ တရားမဝင့္တဝင္ေပ့ါ။ တရားဝင္ျဖစ္သြားလို႔ တရားမဝင္တဲ့အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ရင္ တည္ဆဲဥပေဒေတြနဲ႔ ေတြ႕မွာေပါ့။ လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ ငွင္းငွင္း။

ဟုတ္ကဲ့ KIA တို႔ မြန္ျပည္သစ္တို႔လည္း မၾကာမွီလာမည္ေပါ့ေလ။

ဗ်ာ။ ကခ်င္ထဲက မေနာကြင္းအေၾကာင္း။ ဂြမ္ေမာ္အေၾကာင္း။ မသိရပါဗ်ာ။ လက္မွတ္မထိုးလို႔ ဂြမ္ေမာ္ျပန္ေခၚပါတယ္။ ဒါပါပဲ။

ဝကိစၥ။ ဒါလည္း တ႐ုတ္ျပည္သာ သြားေမးၾကပါ။ ဝျပည္ေတာင္းထားတာ တရားဝင္မေပးရေသးတာကလြဲရင္ ေငြေရာ၊ စကားေရာ၊ ပစၥည္းေတြေရာ အားလံုး တ႐ုတ္ပဲ တရားဝင္သံုးထားတဲ့အတြက္ မသိပါဘူး။ သူတို႔က နာမည္ပဲ ဗမာျပည္ထဲမွာက်န္ေတာ့တာ။ က်န္တာေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ထဲ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ေၾကာက္ပါရဲ႕ မေမးၾကပါနဲ႔။

ေျပးၿပီဗ်ိဳ႕။

(ပ်ံဝံအသစ္ ေမာင္ေလပူအား အင္တာဗ်ဴးေနတုန္း မီးပ်က္သြားကာ အိပ္ရာမွႏိုးလာပါေၾကာင္း သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတို႔။

အပစ္ရပ္ဖဲခ်ပ္။ ႐ွိဳး။ သိသားပဲ။ ဒီဖဲႀကီး တက္ေတာ့မယ္ဆိုတာ။

 

ရခိုင္ျပည္ ျငိမ္းခ်မ္းပါေစ

ရခိုင္ဆိုတာ တခ်ိန္က ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္းနဲ႔ ေနခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးပါ။

ေရွးရခိုင္ျပည္ဟာ ဘဂၤလားနယ္တခုလံုးအထိ က်ယ္ျပန္႔ခဲ့တယ္။

ဘႀကီးေတာ္မင္း လက္ထက္မွာ ျမန္မာဘုရင္ ဘႀကီးေတာ္က ရခိုင္ျပည္ကို သိမ္းပိုက္လိုက္တယ္။ ရခိုင္ေတြ အျမတ္တႏိုး ကိုးကြယ္ထားတဲ့ မဟာမုနိဘုရားႀကီးကိုပါ မန္းေလးထိ သယ္ေဆာင္သြားတယ္။

ရခိုင္ေတြရဲ႕အသည္းကို ဆပ္ဆပ္တုန္ နာေစခဲ့လို႔ မဟာမုနိဘုရားႀကီး ရခိုင္ျပန္ေရာက္မွ ေသြးေကၽြးေၾကမယ္လို႔ တခ်ိဳ႕ရခိုင္ေတြက ေျပာေနၾကတုန္းပဲ။

ရခိုင္ေတြကိုလည္း အေတာ္နွိမ္ထားခဲ့တာပါ။ စကားပံုထုတ္ၿပီးေတာင္ ႏွိမ္ထားခဲ့တာ။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးကလည္း ခက္ခဲေလေတာ့ ရခိုင္ျပည္ဟာ အခုအခ်ိန္ထိ ဖြ႕ံၿဖိဳးတိုးတက္မႈ အနည္းဆံုးျပည္နယ္တခု ျဖစ္ေနဆဲ။

ရခိုင္ရဲ႕ ဘဂါၤလီ ျပသနာကို အစိုးရအဆက္ဆက္ မေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။ မူဂ်ာဟစ္သူပုန္ေတြက ေမာင္ေတာတဝိုက္မွာ ရခိုင္ေတြကို ေသာင္းခ်ီ သတ္ခဲ့တာမို႔ ရခိုင္နဲ႔ ဘဂါၤလီေတြၾကားက ျပသနာက မီးေတာက္ဖို႔ သိပ္လြယ္တယ္။

အဲဒါကို သိတဲ့ လူေတြက လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီးမႈကို အေျခခံတဲ့ အဓိက႐ုဏ္းေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဖန္တည္းၿပီး ႐ိုးသားတဲ့ ရခိုင္ေတြကို အသံုးခ်တယ္။

တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို ေမွ်ာ့ႀကိဳးလို အသံုးခ်ရင္းနဲ႔ မျဖစ္သင့္တဲ့ လူမ်ိဳးေရးျပသနာေတြ ပိုျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါကို အေၾကာင္းျပၿပီး အစိုးရက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ရခိုင္ေတြကို ေသြးခြဲခဲ့တယ္။

႐ိုးသားၿပီး ေရွး႐ိုးဆြဲဆန္တဲ့ ရခိုင္အနည္းစုက ေဒၚစုကို မုန္းလာၾကေတာ့ ေနာက္ကေန ေျမႇာက္ေပးၿပီး အမွတ္ဝင္ယူၾကတယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္။ ပညာရွိပီပီ စကားကို ထိန္းသိမ္းၿပီးေျပာရတယ္။ အဲဒါကို လိုသလိုဆြဲယူ ဝါဒေတြ ျဖန္႔။ ေဒၚစုပံုေတြ ျဖတ္ညႇပ္ကပ္လုပ္။ ေဒၚစုမေျပာတာေတြကို ေျပာသေယာင္ အတုေတြလုပ္။ အဲဒါေတြကို အခု ေဒၚစုရဲ႕ ရခိုင္ခရီးစဥ္မတိုင္ခင္ အခ်ိန္ကိုက္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚကေန ျပန္သံုး တိုက္ခိုက္ေနၾကျပန္တယ္။ ရခိုင္ေတြ လုပ္ေနတာ မဟုတ္။ ရခိုင္ေတြက ဒီလို ေအာက္တန္းၾကတဲ့ တိုက္ခိုက္မႈမ်ိဳးမလုပ္။

ပညာတတ္ၿပီး စဥ္းစားတတ္တဲ့ရခိုင္လူထုႀကီးက အမွားအမွန္ကို စဥ္းစားတတ္တယ္။ ရခိုင္အမ်ိဳးသားပါတီေခါင္းေဆာင္ ေဒါက္တာေအးေမာင္ ကိုယ္တိုင္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာက္ခံေနတာ ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

ေတာင္ကုတ္လူသတ္ပြဲကို စြမ္းအားရွင္ဆိုင္ကယ္အဖြဲ႕တခုက လုပ္သြားတယ္။ ေတာင္ကုတ္သားေတြမဟုတ္။ ရခိုင္ျပည္ေသြးေခ်ာင္းစီးေအာင္ ရန္စခဲ့တာ ရခိုင္သားေတြ မဟုတ္။

အခုလည္း ဒီလို စြမ္းအားရွင္ေတြ ျပန္ထုတ္လာၿပီး မီးေတာက္ေအာင္ မလုပ္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္။ ဒီပဲယင္းမွာ အေသသတ္ဖို႔လုပ္ခဲ့တာကိုၾကည့္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အန္တီရဲ႕ လံုျခံဳေရးကို အထူးသတိထားေပးၾကပါ။

NLD ျပင္ပက ေထာက္ခံသူေတြကပါ ဝိုင္းရံေစာင့္ေရွာက္ေပးၾကပါ။ ရခိုင္ျပည္သမိုင္း မ႐ိုင္းရေရးအတြက္ ျပည္သူအားလံုးပါဝင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ ခင္ဗ်ား။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ

 

လူၾကမ္းေတြေၾကာင့္

အိပ္ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး
အိမ္ထဲမွာ ထည့္ထား
ေထာက္ခံမႈ ရပ္မသြား။

မသြားရ မလာရ
လမ္းမွာတား
ရထားတြဲျဖဳတ္ထား
ေထာက္ခံမႈ ရပ္မသြား။

ေသခါနီးလင္ မလာရ
တားျမစ္ဟန္႔တား
ေထာက္ခံမႈ ရပ္မသြား။

အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ
ဘာညာ ျဖစ္မယ္
ေလလံုးေတြထြား
ေထာက္ခံမႈ ရပ္မသြား။

မေနာကြင္းႀကီး
ေသာ့ခပ္ထား
ေထာက္ခံမႈ ရပ္မသြား။

လူၾကမ္းမင္းသား
မ်ားမ်ားႏွိပ္စက္ျပ
ျမင္ရသူ မ်က္ရည္က်
မင္းသမီးကို ဝိုင္းခ်စ္ၾက။

(လူၾကမ္းမွာ
ပံုသ႑ာန္ေပၚေလေလ
လူေတြခ်ဥ္ေလေလ။

လူၾကမ္းမွာ
အမူအရာပိုင္ေလေလ
လူေတြခ်ဥ္ေလေလ
ျဖစ္ရတယ္။ .... ကိုထီး သီခ်င္း။ )