အျဖစ္အပ်က္ကိုေရးဖို႔ မွီျငမ္းစာအုပ္ရၿပီ။ ေမာင္ကိုမွိုင္းရဲ႕ ေမ့ႏိုင္ပါ့မလား အာအိုင္တီ။ ဒီစာအုပ္ကို ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္ေဆာင္ေပးထားတာ။ အသိမ္းလြန္ၿပီး ေပ်ာက္ေနလို႔ မနည္း ျပန္ရွာရတယ္။
အျဖစ္အပ်က္က ၁၉၇၆ခု ဇြန္လ ၆ ရက္ေန႔မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။အဲဒီအခ်ိန္က အေရးအခင္းေတြ တန္းစီ ျဖစ္ေနခ်ိန္။ ၁၉၇၄မွာ ဦးသန္႔အေရးအခင္း။ ၁၉၇၅မွာ အလုပ္သမားအေရးအခင္းနဲ႔။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ ၁၉၇၆ မွာ မွိုင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္တက္ေနၾကၿပ
ဒီလိုအေျခအေနေတြေၾကာင့္ အစိုးရက ေက်ာင္းသားေတြကို ေခၽြးသိပ္တဲ့အေနနဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြမွာ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေရးအတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕အသံကို နားေထာင္ေဆြးေႏြးမယ္ ဆိုၿပီး လုပ္လာတာ။
ပထမဆံုး တိ/ေမြးကုေက်ာင္းကို သြားၾကတယ္။ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယေျမာက္အေနနဲ႔ အာအိုင္တီကို ေရာက္လာတာပါပဲတဲ့။
လာတဲ့သူေတြက ပညာေရးဝန္ႀကီးေဒါက္တာခင္ေမာ
ေက်ာင္းက လမ္းစဥ္လူငယ္ေတြနဲ႔ႀကိဳတင္ ဇာတ္တိုက္ထားတာကို သိသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ေဆြးေႏြးပြဲမွာ အတင္းဝင္ၿပီးေဆြးေႏြးၾကတယ္တ
ဒုတိယေျမာက္ ဝင္ၿပီး ေဆြးေႏြးတဲ့ ပခုကၠဴက ကိုခင္ေအာင္က
" ခင္ဗ်ားတို႔ အခု ကုလားထိုင္ေပၚက ဆင္းသြားၾကပါ။ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားလိမ့္မယ
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးပါဆိုလို႔ ေမးရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လာခဲ့တာလဲ။
MI ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္တတ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာမွာေတြက RIT ေက်ာင္းသားတေယာက္ ေျပာမယ့္စကားေတြမဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူ႔ရင္ထဲမွာ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့စကားေတြကို ျပည္သူ႔ကိုယ္စား ေျပာမွာ။
အဖမ္းခံရမွာ ေၾကာက္ေပမဲ့ ျပည္သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းခံရဲပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးလွည့္ကြက္ေတြကို မယံုဘူး။ ၁၉၆၇ တ႐ုတ္ဗမာ အေရးအခင္းကို ၾကည့္ရင္ သိတာပဲ။ ဒီေန႔ အလုပ္သမား အေရးအခင္းျဖစ္တာ တႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ဒီေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပာခ်င္တာ ေျပာဆိုၿပီး လာထိုင္ၾကည့္ေနတာလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာတဲ့စကားသံ
ေျပာမကုန္တဲ့စကားေတြ ေျပာႏိုင္ေအာင္ အခုနေနာင္ေတာ္ႀကီး ေျပာသြားသလို ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕ခြင့္ေပး
စႏၵာဝင္းခိုင္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသူက
" ကၽြန္မကေတာ့ ဒီေန႔လြတ္လပ္ေရးေန႔လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္မရွိပဲ ဒီေန႔မွာမွ အကိုေက်ာင္းသားမ်ား ေျပာတဲ့အတိုင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခြင့္ရလို႔ပဲ။
အေရးအခင္းျဖစ္တိုင္း ေသနပ္သံုးၿပီး မေျဖရွင္းၾကပါနဲ႔။
အဲဒါလည္း ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။ တဗိုလ္က်ရင္ တဗိုလ္တက္မွာပဲ။
အဖမ္းခံေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္လႊတ္ေပးပါ။ ခုဆိုရင္ စာေမးပြဲ နီးေနပါၿပီ။
အလကားေနရင္းနစ္နာပါတယ္။
ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးေတြ ေတာင္းဆိုေပးမဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢဖြဲ႕ေပးပါ။ "
ရွမ္းလူမ်ိဳး ေက်ာင္းသား တဦးက
" ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ စစ္ထဲဝင္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတယ္။
ပညာေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ပညာေရးတကၠသိုလ္သြားရမလား။ စစ္ထဲဝင္ရမလား။
က်န္းမာေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္သြားရမွာလား။ စစ္ထဲဝင္ရမလား။ ေရြးခ်ယ္ေပးၾကပါ။ "
စစ္ဗိုလ္တဦးရဲ႕ သားျဖစ္သူ ေက်ာင္းသားက
" ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ၇၄ ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္က ဦးသန္႔အေရးအခင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါ။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာရွိတဲ့ ဦးသန္႔အေလာင္းကို သိမ္းရာမွာ ေသြးထြက္သံယိုမရွိ ဆိုတဲ့သတင္း လႊတ္ေတာ္မွာတင္တယ္။
တကၠသိုလ္နယ္ေျမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့အိမ္က လမ္းပဲျခားပါတယ္။ အဲဒီေန႔ညကကၽြန္ေတာ္ တညလံုး ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ အေလာင္းလုရာမွာ စစ္သားေတြက အဆစ္ပိတ္ဝါးလံုးေတြနဲ႔ လိုက္႐ိုက္လို႔ နဖူးကြဲ ေသြးရဲရဲနဲ႔ ေျပးလာသူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕တယ္
ေသြးထြက္သံယို မျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ သတင္းကို ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္မေတာ္က အမႈထမ္းတေယာက္ရဲ႕သားပါ။ ေရွ႕တန္းတပ္စခန္းခ်တဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ဖူးတယ္။
တပ္သား၊ အၾကပ္၊ အရာခံဗိုလ္ကစၿပီး တပ္ရင္းမႉးထိ ဒီအစိုးရကို မၾကည္ဘူး။
ဘယ္တပ္ရင္းကလို႔ေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႔။ တေန႔ ေသနပ္ေျပာင္းဝက သူတို႔ဘက္လွည့္လာႏိုင္လို႔ပ
ဒီေန႔လူဝတ္လဲ ( အရပ္ဖက္သို႔ေျပာင္း) တဲ့ စစ္ဗိုလ္တေယာက္ဟာ ေရႊတြင္းထဲ က်သြားတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မတည့္တာပါ ခင္ဗ်ား။ "
ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက ေက်ာင္းသားက
" ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕နယ္က ေရလုပ္ငန္းနဲ႔အသက္ေမြးပါတယ္
ဒီေငြေတြကို ေရလုပ္ငန္းမွာသာ ရင္းႏွီးျမႇုုဳပ္ႏွံၿပီး အျမတ္ပိုရေအာင္ ရွာႏိုင္ပါတယ္။ဒါေၾကာင့္စပါ
တေန႔တေန႔ ၉မိုင္ေဝးတဲ့ ရဲဌာနကို သြားခ်ည္ျပန္ခ်ည္လမ္းေလွ်ာက
ေတာင္သူတေယာက္ရဲ႕သား ေက်ာင္းသားက
" ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာင္သူတေယာက္ရဲ႕သား ေတာသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း သူ႔ရာသီနဲ႔ကိုက္တဲ့သီးႏွံ မစိုက္ရပါဘူး။ သူတို႔ၫႊန္ၾကားတဲ့သီးႏွံစို
အျခားေက်ာင္းသားေတြက
" ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လ
သက္ငယ္႐ိုး ( သက္ကယ္႐ိုး) နဲ႔ေခါင္းေလာင္းထိုးလို႔မရဘ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းတနပ္ေလွ်ာ့စားေပးမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ကားတစီးပဲစီး။ လာတာက လူနည္းနည္း ၊ ကားေတြက အမ်ားႀကီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ေငြေတြ အလကား ကုန္တယ္။ "
အလုပ္ခန္႔တာ ပါတီဝင္မွ ခန္႔တာလား။ ပါတီနဲ႔ အစိုးရအလုပ္နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ။ ပါတီမဝင္ရင္ အလုပ္မရေတာ့ဘူးလား။ "
စသည္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဝင္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္တဲ့။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေမးခြန္းေတြကို မေျဖႏိုင္တဲ့ ဝန္ႀကီးနဲ႔အဖြဲ႕လည္း အၾကံျပဳေဆြးေႏြးပြဲႀကီး အျမန္ရပ္၊ စက္မႈခန္းမေပၚကေနဆင္းေျပးရတ
ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ေပ်ာ္တတ္တဲ့သူေတြက ဆူးပန္းေလးေတြ ပန္းေခြလုပ္ၿပီး ကားတံဆိပ္မွာ သြားခ်ိတ္ထားၾက။ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ႀကဲေပးထားၿပီး ကားေတြကိုပါ ဝိုင္းထားလို႔ ျပန္ထြက္လို႔ မရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဖယ္ေပးပါလို႔ ေျပာတာကို ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးစကားကိုပဲ နားေထာင္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ ဆရာႀကီးက ဖယ္ေပးလိုက္ပါ သားတို႔ရယ္လို႔ ေျပာမွ ဖယ္ေပးၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာ မွိုင္းရာျပည့္အေရးအခင္း ထပ္ျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရျပန္ပါတယ္။
(အဲဒါေတြဟာ ေမာင္ကိုမွိုင္း စာအုပ္ေလးထဲကနဲ႔ ကြန္မႏ္ု႔ေရးၾကတဲ့ အကိုႀကီးေတြ ေျပာျပသမွ် အျဖစ္အပ်က္အစံုပါပဲ။
က်န္ေသးရင္ ထပ္ထည့္ေပးၾကပါဦးဗ်ာ။ အေသးစိတ္သိရေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ ရဲရဲေတာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ အာအိုင္တီ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအား
ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္
ေမာင္လူေပ
No comments:
Post a Comment