၁၉၈၈ မတ္လရဲ႕ အပိုင္းအစမ်ား (၁)
တကယ္ဆို ကိုယ္က ပြဲၾကည့္ပရိတ္သပ္ပါ။ အဲဒီပြဲကို စင္ေပၚတက္ၿပီး ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တာ။
အပိုင္းအစေတြကို တစစီဆြဲထုတ္ၿပီး ျပန္စီရသလိုေပါ့။ စင္ေပၚမွာ ျမင္ခဲ့ေတြ႕ခဲ့တာေလးေတြက စိတ္အစဥ္မွာ မွတ္မိတာလည္းရွိ၊ ေမ့ကုန္ခဲ့တာလည္းရွိ။ ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ ၂၇ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးခါစ ေက်ာင္းသားစိတ္မကုန္ေသးေတာ့ အလုပ္ရွာမယ္ အေၾကာင္းျပၿပီး အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းထဲက မေမာ္ႀကီးအေဆာင္မွာ ငွားေနျဖစ္တယ္။
သီဟေဆာင္ ေရွ႕ကအေဆာင္ေပါ့။ အေဆာင္မွာ ခင္ေမာင္သန္း (E/P ၈၇)နဲ႔ ဝဏၰ ( Mech ၉၁) တို႔လည္း ေနတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
အျပင္ေဆာင္မွာ ညအိပ္ရံုပါပဲ။ အခ်ိန္ျပည့္ ေက်ာင္းထဲပဲ ေရာက္ေနတာ။ ကင္တင္းမွာစားတယ္။ ေက်ာင္းမၿပီးေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအခန္း ေလွ်ာက္လည္တယ္။
၁၉၈၈ မတ္လ ၁၂ ရက္ညက အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းထဲက စႏၵာဝင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ျမင့္ဦးတို႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ကက္ဆက္ေခြ ဖြင့္ခိုင္းရင္း ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ႐ိုက္လိုက္လို႔ ျမင့္ဦးတို႔ ေခါင္းကြဲခဲ့တယ္။ ရဲသြားတိုင္ေတာ့ ခဏ ဖမ္းျပတယ္။ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို ႐ိုက္လိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ အေဖက ေကာင္စီလူႀကီးတဲ့။ သူ႔သားကို စခန္းက ျပန္ထုတ္သြားေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျပန္ေရာက္ေနတယ္။
အဲဒါကို မေၾကနပ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က မတ္လ ၁၃ ရက္ ညဦးပိုင္းမွာ ႀကိဳ႕ကုန္းအေနာက္ရပ္ကြက္ ေကာင္စီရံုးကိုသြားဝိုင္းၾကတယ္။ ေကာင္စီရံုးက တခါးပိတ္လိုက္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူမိုက္အခ်ိဳ႕က ဓါးေတြနဲ႔ ထြက္ခုတ္ၾကတယ္။
ခဲေတြနဲ႔ ေပါက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္ လက္မွာ ဓါးထိတယ္။ ခဲေတြလည္းမွန္ေတာ့ ေခါင္းေတြေပါက္ၾကတယ္။ အဲဒီခဲေတြ ျပန္ေကာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ျပန္ေပါက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ရန္ပြဲကို မထင္မွတ္ပဲ ၾကံဳခဲ့ရတာ။
သူတို႔ေတြ မေန႔က ရန္ျဖစ္တာလည္းမသိ။ ဒီေန႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာလည္း မသိ။ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲမွာေနတဲ့ သူငယိခ်င္း ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း ( Mining ၉၂) က သူ႔အခန္းေဖၚ ေမာင္ေမာင္စိုး( Mech ၉၂) ရွမ္းျပည္ကအျပန္ ပါလာတဲ့ ေရႊလိေမၼာ္ေတြ ဖြင့္ပြဲ က်င္းပမယ္ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ အခန္းမွာ သံုးေယာက္သား ပေလာင္ထင္းေနၾကတာရယ္ပါ။
ညေနေစာင္းထဲက ေသာက္လိုက္ ေပါက္လိုက္နဲ႔ ဇိမ္ၾကေနတာေပါ့။ ည ရွစ္နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အေဆာင္က လူေတြ ထြက္ၾကဘာညာနဲ႔ လာေခၚသံေတာ့ ၾကားမိသား။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့ သတိမထားမိ။ လူကလည္း ရီေဝေဝမို႔ သြားပါမိရင္ အရင္ကြဲမွာလည္းေသခ်ာတယ္ေလ။
ည ၉နာရီေလာက္မွာမွ ေနတဲ့အေဆာင္ ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ဘီပီအိုင္ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာေတာ့မွ အဝိုင္းနားမေရာက္ခင္ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ရန္ပြဲကို ေတြ႕ေတာ့တာ။
ေက်ာင္းသား သံုးေလးဆယ္ေလာက္ပဲရွိမယ္။ သူတို႔ကို ေနာက္ကေန ဝါးလံုးနဲ႔တားေပးထားတဲ့ သူလည္းရွိေသး။ မဆုတ္ေအာင္လို႔တဲ့။ အဝိုင္း ဟိုဘက္ထိပ္မွာေတာ့ လူအုပ္က မဲေနတာပဲ။ ဓါးေတြလည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ကိုယ့္ကို လာမွန္တဲ့ခဲလံုးကို ျပန္ေကာက္ပစ္ေနရတဲ့ အေနအထားပါ။ လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း လက္ေမာင္းမွာ ေသြးေတြရႊဲလို႔ ။
ခဏေနေတာ့ ရပ္ကြက္ဖက္က နည္းနည္းရွဲသြားတယ္။ အဲေတာ့မွ ဓါးခုပ္ခံထားရတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို လမ္းထဲဝင္လာတဲ့ ဖယ္မလီယာကားေလး တစီး အကူအညီနဲ႔ေဆးရံုပို႔ၾကတယ္။ ဆရာတေယာက္ေတြ႕မိတယ္။ ဘယ္ေမဂ်ာကလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဓါးနဲ႔ခုပ္တယ္မေၾကဘူး။ ရပ္ကြက္ရံုးကို သြားဖ်က္မယ္နဲ႔ ေသြးေတြဆူၾကေရာ။ ဆရာဝင္ထိမ္းေနတဲ့ၾကားမွာပဲ ဆူညံပူညံေတြ ျပန္ျဖစ္ၾကျပန္တယ္။
ဒီလိုျဖစ္ၾကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အုပ္စုေတြ ျပန္ထြက္လာၿပီး ခဲမိုးရြာျပန္ေလတယ္။
ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ လူတေယာက္က ခါးၾကားထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ မီးတုတ္ကို ထုတ္ၿပီး တယာက္ကို ေပးလိုက္တယ္။ မီးနဲ႔႐ွိဳ႕ကြာတဲ့။ အဲဒီလူက မီးျခစ္နဲ႔ မီးတုတ္ကို ႐ွိဳ႕ ၿပီးေတာ့ အနီးဆံုး ရပ္ကြက္ သမဆိုင္ရဲ႕ မွန္ျပတင္းကို ႐ိုက္ခြဲလိုက္ၿပီး မီးတုတ္ကို ဆိုင္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာကိုယ့္ဖက္က ကူညီသူဟာ ကိုယ့္လူပဲမို႔ ဘယ္သူလည္း စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို ဘီပီအိုင္ အဝိုင္းရဲ႕ တဖက္ျခမ္းက ေဆးခန္းေလးနားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနမိတာ မီးေလာင္မွပဲ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့တယ္။
မီးေလာင္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ျပန္ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ ေက်ာင္းသားအုပ္စုလည္း ေက်ာင္းဝန္းဆီ ျပန္ဆုတ္သြားၿပီ။ ရပ္ကြက္သမ ကုန္စံုဆိုင္ မီးကလည္း ခဏအတြင္း အရွိန္ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ၿပီ။
ကိုယ္ေနတဲ့ အျပင္ေဆာင္က မီးေလာင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ နီးနီးေလးမို႔ ရရာဆြဲဖို႔ ျပန္ခဲ့တယ္။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ မေမာ္ႀကီးကေတာ့ ေမာင္ေလးတို႔ပဲ အေဆာင္ကို ၾကည့္ထားေပးပါဆိုၿပီး သူ႔ကေလးေတြ လက္ဆြဲၿပီး ေျပးေလၿပီ။ မီးပြားေတြ လြင့္လာလို႔ ေရကန္ထဲက ေရေတြခပ္ၿပီး ပက္ေနရတယ္။
အေဆာင္မွာ ဝဏၰကို မေတြ႕။ ခင္ေမာင္သန္းအခန္းမွာေတာ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ရီသန္႔ရွိတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ကမ႓ာပ်က္လို႔ပါပဲ။ မီးကလည္း ေလာင္ေကာင္းဆဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မလာေတာ့။
ရပ္ကြက္ကို ေက်ာင္းသားေတြ မီးနဲ႔႐ွိဳ႕တယ္ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္သားေတြ လမ္းေပၚမွာ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္း ေနၾကေလရဲ႕။ ေက်ာင္းသားေတြ႕ရင္ ခုတ္မယ္ဆိုပဲ။
ေဘးအိမ္က ဦးေလးႀကီးက အားေပးရွာတယ္။ အျပင္မထြက္နဲ႔ အေဆာင္ထဲမွာပဲေန သူတို႔ အထဲဝင္ၿပီး ရန္မလုပ္ပါဘူးတဲ့။ ရီသန္႔ကလည္း အားေပးတယ္။ မင္းမွာ ေရပုလင္းရွိတယ္မဟုတ္လား၊ အထဲဝင္လာရင္ ေရပုလင္းခြဲၿပီး ျပန္ခုခံေပါ့တဲ့။ ခုေခတ္လို ပလပ္စတစ္ေရဘူးေတြနဲ႔ဆို အခက္။
မီးေလာင္ေနတာ အေတာ္ၾကာတယ္။ မီးသတ္ကားလည္းမလာ။ မီးက သမဆိုင္နားက အိမ္ေလးငါးလံုးကို ပတ္ေလာင္ၿပီး ၿငိမ္းသြားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ဝိုင္းညွိမ္းလိုက္တာပါ။ မီးသတ္ဥေၾသာ အသံေတာ့ၾကားတယ္။ မီးသတ္ကားမလာလို႔ မီးသတ္ကိုလည္း ေမတၱာေတြပို႔ၾကေပါ့။
ညသန္းေကာင္ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းဝန္းဆီက ဆူညံသံေတြ စၾကားရၿပီ။ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္မသိ။ အျပင္လည္း မထြက္ရဲ။ အေတာ္ၾကာ ဆူညံေနၿပီး ေသနပ္ပစ္သံေတြ ၾကားရပါေလေရာ။
မီးသတ္ကားက ေရနဲ႔ပက္တာမို႔ ေပ်ာ္လို႔ ေအာ္ၾကပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆူညံေနတာကိုး။ ေရလည္းကုန္ေရာ မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ထုၿပီး ေသနပ္နဲ႔ ပစ္ေတာ့တာေပါ့။ အကုန္လံုး ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ထြက္ေျပးၾကရတယ္တဲ့။ ဖုန္းေမာ္က ထိၿပီး သိပ္မၾကာဘူး ဆံုးသြားတယ္။ စိုးႏိုင္နဲ႔ ျမင့္ဦးတို႔ကို ထီသြားလို႔ ေဆးရံုပို႔ လိုက္ရတယ္။ ဒါေတြက ေနာက္ေန႔မွ သိရတာ။ အဲဒီညမွာေတာ့ ဘာမွမသိ။
ေသနပ္သံေတြ ၾကားၿပီး ၿငိမ္သြားတာမို႔ အားလံုး ေအးခ်မ္းသြားၿပီပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ညကေတာ့ အေတာ္နက္ေနၿပီ။ မနက္ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ။ ေရပုလင္းလည္း ခြဲၿပီး ခုခံစရာမလိုေတာ့။ ေဘးအိမ္က ေပးထားတဲ့ ဖေရာင္းတိုင္ေလး မီးမႈတ္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။
(၁၉၈၈ မတ္လ ၁၃ရက္ေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိသမွ် ေရးၾကည့္တာပါ။ သာမန္ ရန္ပြဲကေန မဆလ ျပဳတ္သြားတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒီ ေန႔ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ အတြက္ပါ။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ေက်ာင္းဝန္းထဲ ေရာက္သြားၿပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။)
တကယ္ဆို ကိုယ္က ပြဲၾကည့္ပရိတ္သပ္ပါ။ အဲဒီပြဲကို စင္ေပၚတက္ၿပီး ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တာ။
အပိုင္းအစေတြကို တစစီဆြဲထုတ္ၿပီး ျပန္စီရသလိုေပါ့။ စင္ေပၚမွာ ျမင္ခဲ့ေတြ႕ခဲ့တာေလးေတြက စိတ္အစဥ္မွာ မွတ္မိတာလည္းရွိ၊ ေမ့ကုန္ခဲ့တာလည္းရွိ။ ႏွစ္ေတြကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီကိုး။ ၂၇ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီပဲ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီ။ ေက်ာင္းၿပီးခါစ ေက်ာင္းသားစိတ္မကုန္ေသးေတာ့ အလုပ္ရွာမယ္ အေၾကာင္းျပၿပီး အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းထဲက မေမာ္ႀကီးအေဆာင္မွာ ငွားေနျဖစ္တယ္။
သီဟေဆာင္ ေရွ႕ကအေဆာင္ေပါ့။ အေဆာင္မွာ ခင္ေမာင္သန္း (E/P ၈၇)နဲ႔ ဝဏၰ ( Mech ၉၁) တို႔လည္း ေနတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
အျပင္ေဆာင္မွာ ညအိပ္ရံုပါပဲ။ အခ်ိန္ျပည့္ ေက်ာင္းထဲပဲ ေရာက္ေနတာ။ ကင္တင္းမွာစားတယ္။ ေက်ာင္းမၿပီးေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအခန္း ေလွ်ာက္လည္တယ္။
၁၉၈၈ မတ္လ ၁၂ ရက္ညက အေနာက္ႀကိဳ႕ကုန္းထဲက စႏၵာဝင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ျမင့္ဦးတို႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ကက္ဆက္ေခြ ဖြင့္ခိုင္းရင္း ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ႐ိုက္လိုက္လို႔ ျမင့္ဦးတို႔ ေခါင္းကြဲခဲ့တယ္။ ရဲသြားတိုင္ေတာ့ ခဏ ဖမ္းျပတယ္။ ေနာက္ေန႔ၾကေတာ့ ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို ႐ိုက္လိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ အေဖက ေကာင္စီလူႀကီးတဲ့။ သူ႔သားကို စခန္းက ျပန္ထုတ္သြားေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျပန္ေရာက္ေနတယ္။
အဲဒါကို မေၾကနပ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕က မတ္လ ၁၃ ရက္ ညဦးပိုင္းမွာ ႀကိဳ႕ကုန္းအေနာက္ရပ္ကြက္ ေကာင္စီရံုးကိုသြားဝိုင္းၾကတယ္။ ေကာင္စီရံုးက တခါးပိတ္လိုက္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူမိုက္အခ်ိဳ႕က ဓါးေတြနဲ႔ ထြက္ခုတ္ၾကတယ္။
ခဲေတြနဲ႔ ေပါက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္ လက္မွာ ဓါးထိတယ္။ ခဲေတြလည္းမွန္ေတာ့ ေခါင္းေတြေပါက္ၾကတယ္။ အဲဒီခဲေတြ ျပန္ေကာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြက ျပန္ေပါက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ရန္ပြဲကို မထင္မွတ္ပဲ ၾကံဳခဲ့ရတာ။
သူတို႔ေတြ မေန႔က ရန္ျဖစ္တာလည္းမသိ။ ဒီေန႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာလည္း မသိ။ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲမွာေနတဲ့ သူငယိခ်င္း ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း ( Mining ၉၂) က သူ႔အခန္းေဖၚ ေမာင္ေမာင္စိုး( Mech ၉၂) ရွမ္းျပည္ကအျပန္ ပါလာတဲ့ ေရႊလိေမၼာ္ေတြ ဖြင့္ပြဲ က်င္းပမယ္ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ အခန္းမွာ သံုးေယာက္သား ပေလာင္ထင္းေနၾကတာရယ္ပါ။
ညေနေစာင္းထဲက ေသာက္လိုက္ ေပါက္လိုက္နဲ႔ ဇိမ္ၾကေနတာေပါ့။ ည ရွစ္နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အေဆာင္က လူေတြ ထြက္ၾကဘာညာနဲ႔ လာေခၚသံေတာ့ ၾကားမိသား။ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ေတာ့ သတိမထားမိ။ လူကလည္း ရီေဝေဝမို႔ သြားပါမိရင္ အရင္ကြဲမွာလည္းေသခ်ာတယ္ေလ။
ည ၉နာရီေလာက္မွာမွ ေနတဲ့အေဆာင္ ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ဘီပီအိုင္ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာေတာ့မွ အဝိုင္းနားမေရာက္ခင္ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ရန္ပြဲကို ေတြ႕ေတာ့တာ။
ေက်ာင္းသား သံုးေလးဆယ္ေလာက္ပဲရွိမယ္။ သူတို႔ကို ေနာက္ကေန ဝါးလံုးနဲ႔တားေပးထားတဲ့ သူလည္းရွိေသး။ မဆုတ္ေအာင္လို႔တဲ့။ အဝိုင္း ဟိုဘက္ထိပ္မွာေတာ့ လူအုပ္က မဲေနတာပဲ။ ဓါးေတြလည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ကိုယ့္ကို လာမွန္တဲ့ခဲလံုးကို ျပန္ေကာက္ပစ္ေနရတဲ့ အေနအထားပါ။ လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း လက္ေမာင္းမွာ ေသြးေတြရႊဲလို႔ ။
ခဏေနေတာ့ ရပ္ကြက္ဖက္က နည္းနည္းရွဲသြားတယ္။ အဲေတာ့မွ ဓါးခုပ္ခံထားရတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို လမ္းထဲဝင္လာတဲ့ ဖယ္မလီယာကားေလး တစီး အကူအညီနဲ႔ေဆးရံုပို႔ၾကတယ္။ ဆရာတေယာက္ေတြ႕မိတယ္။ ဘယ္ေမဂ်ာကလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဓါးနဲ႔ခုပ္တယ္မေၾကဘူး။ ရပ္ကြက္ရံုးကို သြားဖ်က္မယ္နဲ႔ ေသြးေတြဆူၾကေရာ။ ဆရာဝင္ထိမ္းေနတဲ့ၾကားမွာပဲ ဆူညံပူညံေတြ ျပန္ျဖစ္ၾကျပန္တယ္။
ဒီလိုျဖစ္ၾကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အုပ္စုေတြ ျပန္ထြက္လာၿပီး ခဲမိုးရြာျပန္ေလတယ္။
ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ လူတေယာက္က ခါးၾကားထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ မီးတုတ္ကို ထုတ္ၿပီး တယာက္ကို ေပးလိုက္တယ္။ မီးနဲ႔႐ွိဳ႕ကြာတဲ့။ အဲဒီလူက မီးျခစ္နဲ႔ မီးတုတ္ကို ႐ွိဳ႕ ၿပီးေတာ့ အနီးဆံုး ရပ္ကြက္ သမဆိုင္ရဲ႕ မွန္ျပတင္းကို ႐ိုက္ခြဲလိုက္ၿပီး မီးတုတ္ကို ဆိုင္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာကိုယ့္ဖက္က ကူညီသူဟာ ကိုယ့္လူပဲမို႔ ဘယ္သူလည္း စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။
အဲဒီျမင္ကြင္းေတြကို ဘီပီအိုင္ အဝိုင္းရဲ႕ တဖက္ျခမ္းက ေဆးခန္းေလးနားမွာ ရပ္ၾကည့္ေနမိတာ မီးေလာင္မွပဲ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့တယ္။
မီးေလာင္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြ ျပန္ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ ေက်ာင္းသားအုပ္စုလည္း ေက်ာင္းဝန္းဆီ ျပန္ဆုတ္သြားၿပီ။ ရပ္ကြက္သမ ကုန္စံုဆိုင္ မီးကလည္း ခဏအတြင္း အရွိန္ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္ခဲ့ၿပီ။
ကိုယ္ေနတဲ့ အျပင္ေဆာင္က မီးေလာင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႔ နီးနီးေလးမို႔ ရရာဆြဲဖို႔ ျပန္ခဲ့တယ္။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ မေမာ္ႀကီးကေတာ့ ေမာင္ေလးတို႔ပဲ အေဆာင္ကို ၾကည့္ထားေပးပါဆိုၿပီး သူ႔ကေလးေတြ လက္ဆြဲၿပီး ေျပးေလၿပီ။ မီးပြားေတြ လြင့္လာလို႔ ေရကန္ထဲက ေရေတြခပ္ၿပီး ပက္ေနရတယ္။
အေဆာင္မွာ ဝဏၰကို မေတြ႕။ ခင္ေမာင္သန္းအခန္းမွာေတာ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ရီသန္႔ရွိတယ္။ အျပင္မွာေတာ့ ကမ႓ာပ်က္လို႔ပါပဲ။ မီးကလည္း ေလာင္ေကာင္းဆဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မလာေတာ့။
ရပ္ကြက္ကို ေက်ာင္းသားေတြ မီးနဲ႔႐ွိဳ႕တယ္ဆိုၿပီး ရပ္ကြက္သားေတြ လမ္းေပၚမွာ ဓါးႀကိမ္းႀကိမ္း ေနၾကေလရဲ႕။ ေက်ာင္းသားေတြ႕ရင္ ခုတ္မယ္ဆိုပဲ။
ေဘးအိမ္က ဦးေလးႀကီးက အားေပးရွာတယ္။ အျပင္မထြက္နဲ႔ အေဆာင္ထဲမွာပဲေန သူတို႔ အထဲဝင္ၿပီး ရန္မလုပ္ပါဘူးတဲ့။ ရီသန္႔ကလည္း အားေပးတယ္။ မင္းမွာ ေရပုလင္းရွိတယ္မဟုတ္လား၊ အထဲဝင္လာရင္ ေရပုလင္းခြဲၿပီး ျပန္ခုခံေပါ့တဲ့။ ခုေခတ္လို ပလပ္စတစ္ေရဘူးေတြနဲ႔ဆို အခက္။
မီးေလာင္ေနတာ အေတာ္ၾကာတယ္။ မီးသတ္ကားလည္းမလာ။ မီးက သမဆိုင္နားက အိမ္ေလးငါးလံုးကို ပတ္ေလာင္ၿပီး ၿငိမ္းသြားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ ဝိုင္းညွိမ္းလိုက္တာပါ။ မီးသတ္ဥေၾသာ အသံေတာ့ၾကားတယ္။ မီးသတ္ကားမလာလို႔ မီးသတ္ကိုလည္း ေမတၱာေတြပို႔ၾကေပါ့။
ညသန္းေကာင္ ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းဝန္းဆီက ဆူညံသံေတြ စၾကားရၿပီ။ ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္းမို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္မသိ။ အျပင္လည္း မထြက္ရဲ။ အေတာ္ၾကာ ဆူညံေနၿပီး ေသနပ္ပစ္သံေတြ ၾကားရပါေလေရာ။
မီးသတ္ကားက ေရနဲ႔ပက္တာမို႔ ေပ်ာ္လို႔ ေအာ္ၾကပါတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဆူညံေနတာကိုး။ ေရလည္းကုန္ေရာ မ်က္ရည္ယိုဗံုးနဲ႔ထုၿပီး ေသနပ္နဲ႔ ပစ္ေတာ့တာေပါ့။ အကုန္လံုး ဝ႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ထြက္ေျပးၾကရတယ္တဲ့။ ဖုန္းေမာ္က ထိၿပီး သိပ္မၾကာဘူး ဆံုးသြားတယ္။ စိုးႏိုင္နဲ႔ ျမင့္ဦးတို႔ကို ထီသြားလို႔ ေဆးရံုပို႔ လိုက္ရတယ္။ ဒါေတြက ေနာက္ေန႔မွ သိရတာ။ အဲဒီညမွာေတာ့ ဘာမွမသိ။
ေသနပ္သံေတြ ၾကားၿပီး ၿငိမ္သြားတာမို႔ အားလံုး ေအးခ်မ္းသြားၿပီပဲ ထင္ခဲ့တာ။ ညကေတာ့ အေတာ္နက္ေနၿပီ။ မနက္ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာင္ ရွိၿပီ။ ေရပုလင္းလည္း ခြဲၿပီး ခုခံစရာမလိုေတာ့။ ေဘးအိမ္က ေပးထားတဲ့ ဖေရာင္းတိုင္ေလး မီးမႈတ္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။
(၁၉၈၈ မတ္လ ၁၃ရက္ေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိသမွ် ေရးၾကည့္တာပါ။ သာမန္ ရန္ပြဲကေန မဆလ ျပဳတ္သြားတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒီ ေန႔ရဲ႕ ႏွစ္ပတ္လည္ အတြက္ပါ။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ေက်ာင္းဝန္းထဲ ေရာက္သြားၿပီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။)
No comments:
Post a Comment