ဆရာကန္ေတာ့ပြဲတဲ့

ေရႊႏိုင္ငံ ေရႊစက္မႈေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕ ၁၉၈၇-၉၁ ေက်ာင္းဆင္းမ်ားရဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို ေရႊရတုအသက္ပတ္လည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏဲႊၾကေတာ့မည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္က ကၽြမ္းခဲ့ရေသာ ငယ္ကၽြမ္းေဆြထဲမွာ ေရႊေက်ာင္းေတာ္ႀကီးလည္း ပါသည္။ သူ႔ထံပါးမွာ ခစားရင္း ငယ္ကကၽြမ္းကို လြမ္းခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသားတို႔ တတ္အပ္ေသာ အဌာရသ တစ္ဆယ့္ရွစ္ရပ္ကို တတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ရင့္က်က္ေသာ လူႀကီးဘဝသို႔ ေျပာင္းလည္းခဲ့သည္။

ပညာေရးစနစ္ေတြ အေျပာင္းမွာ ပဲခူးေကာလိပ္ ( အရင္က ေဒသေကာလိပ္ပါပဲ။ ၁၉၈၃မွာ ပဲခူးေကာလိပ္ဟု ျပန္ေျပာင္းခဲ့။) မွ ဒုတိယတန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ စက္မွု ေရႊေက်ာင္းႀကီးသို႔ တတိယတန္းမွ ျဖတ္တက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ သူ႔ရင္ခြင္မွာ ေလးႏွစ္သာ ခိုခဲ့ရပါသည္။

ေမာင္လူေပတို႔ ေဒသေကာလိပ္ last batch သမားေတြက သနားဖို႔လည္းေကာင္းခဲ့ေသးသည္။ ကိုယ့္ေနာက္က သူေတြက ေက်ာင္းကို တန္းဝင္ၿပီး ဒုတိယတန္းတက္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္က တတိယတန္းက ျဖတ္တက္လာၿပီး အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာေတြ တစ္ခုမွ မသင္ရေသး။

ဒီေတာ့ ေမဂ်ာေပါင္းစံုကို တစ္ႏွစ္ထဲမွာ ေပါင္းသင္ရေသာေၾကာင့္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၾကရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ကို ေငြထပ္မွာကာ က်ဴရွင္ဆရာဆီမွာ တိုးတက္ၾကရေတာ့သည္။Mechanical drawing ကို ႏွစ္ႏွစ္စာ တခါထဲ သင္ၾကရသည္။ ေနာက္ႏွစ္မွ ေက်ာင္းေရာက္သူေတြက တန္းဝင္သူေတြက သင္ၿပီးၾကၿပီတဲ့။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ အိမ္စာပံုေတြဆြဲေနရလို႔ သန္းေကာင္ေက်ာ္ကို ညနက္သည္ မထင္နိင္ေသး။

သခ်ာၤဂုဏ္ထူး သံုးႏွစ္ဆက္တိုက္ ရခဲ့ဖူး၍ အေတာ္ဟုတ္တဲ့ငါဟု ထင္တစ္လံုးျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ Engineering advance calculus နဲ႔ေတြ႕ရေတာ့ ထိုင္ငိုခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိေသး၏။ အဲဒီစာအုပ္ႀကီးကို ေရးခဲ့တဲ့ မဟာသခ်ာၤပညာရွင္ေတြကိုလည္း စိတ္တိုသည္။ ဒစ္ဖရင္ရွိတ္တို႔ အင္ဒီဂရိတ္တို႔ကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ထားခဲ့တာ ၾကာၿပီမို႔ ေမ့ေနၿပီ။

တတိယတန္း နယ္ေက်ာင္းသားေတြက ပုပၸါး၊ ဒူးယား၊ အုန္းေတာ စတဲ့ အေဆာင္ေတြမွာ ေနရၿပီး ေက်ာင္းသူေတြက သဇင္ေဆာင္မွာ ေနရာခ်ေပးထားသည္။

ေမာင္လူေပက ဒူးယားထြက္။ ဒူးယားစီးကရက္ နပ္မမွန္ခဲ့ေပမဲ့ ဒူးယားႏွင့္ ေရဆက္ဆံုခဲ့သည္။ ေက်ာင္းလာတက္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားျခင္း ခဏႏွင့္ပင္ အဖြဲ႕ၾကကုန္သည္။
ပထမဆံုး လာမိတ္ဖြဲ႕သူက ထားဝယ္ေက်ာ္ေက်ာ္။ သူ႔ရဲ႕ ထားဝယ္သံဝဲဝဲေလးက နားထဲမွာ ဆန္းသလို ေမာ္လၿမိဳင္ဝင္းထိန္ရဲ႕ မြန္သံဝဲဝဲနဲ႔ စကားေျပာျမန္ပံုကလည္း ထူးေနသည္။

ေက်ာင္းကို တီစကဲြ တကိုင္ကိုင္ႏွင့္ ကားတြယ္စီးတတ္ဖို႔ကလည္း အေလ့အက်င့္လိုသည္။ ျပဳတ္က်လွ်င္ျဖင့္ မေခ်ာင္။ ဆလိုက္ ႐ူးထိုးနည္းကလည္း အထူးအဆန္း။ မၾကာခင္ ကက္ဆီယို သိပၸံ ဂဏန္းေပါင္းစက္ေလးေတြ ေပးျပန္ေတာ့ ေပါင္နံစရာေတြ ေပါလာေလၿပီ။

အေဆာင္မွာလည္း အေပါင္းအေဖၚ တသင္းနဲ႔ ဂဏန္းတြက္တတ္ေနၿပီ။ အေဆာင္မႉးတို႔ ေဟာက်ဴတာတို႔ မသိေအာင္ေပါ့။ သိရင္ေတာ့ အေဆာင္ျပဳတ္ကိန္းရွိသည္။

သမိုင္းကန္တင္းကလည္း စားစရာေပါေလေတာ့ စားေရးအတြက္ မပူရ။ သမိုင္း ကန္တင္းရွိ ေမဆြိတို႔ဆိုင္( အဆိူေတာ္ မင္းသမီးေမဆြိမဟုတ္ပါ။ သြားေလး သိပ္မလွသည့္ ဆိုင္ရွင့္သမီး အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးကို နာမည္ေျပာင္ ေပးထားျခင္းျဖစ္။)မွ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ထမင္းပူေလးကို ႏွမ္းဆီရႊဲရႊဲေလးျဖင့္ သုတ္ထားေသာပဲထမင္းကို ၾကက္သြန္ျဖဴေလးႏွင့္ ေလြးလိုက္လွ်င္ နတ္သုဒၶာ အလား ထင္မွတ္မွားရမည္။

ပုပၸါးအေဆာင္မႈး ဦးစိုးလြင္ရဲ႕ ကန္သာယာဆိုင္က ထမင္းေၾကာ္ဆိုလွ်င္လည္း တ႐ုတ္ဆိုင္ေတြ ငိုျခင္းခ်ရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းေလသည္။ သမိုင္းဝန္းကန္တင္းထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလည္း ရသာမ်ိဳးစံုကို မွာသူအႀကိဳက္ ေဖ်ာ္ေပးႏိုင္သည္။

သည္လိုႏွင့္ အေဆာင္ထမင္းမေကာင္းရင္ ကန္တင္းေျပး၊ ထမင္းစားၿပီး အခ်ဥ္ေျပ ဂ်ိဳးသိန္းခဲရင္း ေပါ့က်တခြက္ကို ကိုထီးရဲ႕ တစ္ေယာက္ရွိတယ္နဲ႔ ၿငိမ့္။ သဇင္ေဆာင္ေရွ႕မွာ ကိုရဲလြင္ရဲ႕ သဇင္ညနဲ႔ ဂစ္တာငွားၿပီး မေတာက္တေခါက္ ေအာ္တတ္လာသည္။ ကီးမမွန္တဲ့ အသံျပာကို သဇင္သူေတြကေတာ့ ျခင္ေထာင္ထဲကေန ႀကိမ္ဆဲေနမည္ ထင္ပါသည္။

ရင္ခြင္ထဲေမွးမွိတ္ကာ နားေထာင္ေစခ်င္ သံစဥ္ၾကား ေတးအရိပ္မွာ ေခ်ာ့သိပ္ေနမယ္ ဘာညာႏွင့္ ေအာ္လို႔ကလည္း ေကာင္း။ သဇင္သူေတြကေတာ့ သိရွာမည္မထင္။ ကိုယ္ေတြကလည္း ျခံဳေတြၾကားက ေအာ္ခဲ့တဲ့ ျခံဳတိုးျခင္ကိုက္ခံ အဆိုေက်ာ္ေတြအဆင့္သာ ျဖစ္ေျမာက္ခဲ့သည္ပဲ။

ညံ့ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္း ရယ္စရာ အျဖစ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။
ေက်ာင္းကိုအသြား ဘတ္စကားေပၚ ပါလာတဲ့ ခရမ္းသံုးခြဘက္က ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူ သဇင္သူညိဳေခ်ာေလးကိုေတြ႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီေကာင္မေလးနာမည္က အမူေထြးလို႔ ေျပာတာကို တကယ္ထင္ခဲ့သည္။ တကယ္က ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးျဖင့္ အေမြးထူမေလးမို႔ အမူေထြးဟု သူကေျပာတာ။

ေက်ာင္းမွာလည္း ရန္ကုန္သူအုပ္စုကို နာမည္ေျပာင္ေတြ ေပးၾကသည္။ နဲနဲေလးဝတဲ့ သူေလးေတြကို ေရႊလံုး၊ ဘုတ္ဘုတ္။ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားကို လက္ခ်မီး စသည္ျဖင့္။ သူတို႔ အုပ္စုက ေမာင္လူေပကို သတ္ခ်င္ေအာင္ မုန္းၾကေတာ့သည္။

သဇင္သူေလးေတြလည္း နာမည္ေျပာင္တတ္ခံရျခင္းမွ မလြတ္ခဲ့။ မ်က္မွန္သမားကို ေလးလံုး။ ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ႏွင့္ခြဲေခၚ။ မိတၳီလာေလးလံုး၊ေတာင္ငူေလးလံုးစသည္။( ခုေတာ့ ကိုယ္ကိုတိုင္ ေလးလံုး ျဖစ္ေနပါၿပီ။) နဲနဲေသးညႇက္သူကို ညႇပ္စိ။ သူႀကီးႀကိဳက္ခံရသူကို သူႀကီးသမီး စသည္ျဖင့္ စခဲ့ေနာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း စိတ္အၾကာႀကီး မဆိုးၾကပဲ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။

ေနာက္ႏွစ္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းဝန္းထဲေရာက္။ ကုလားကားၾကည့္ေကာင္းေန၍ မနက္ ရွစ္နာရီ အတန္းဆို မတက္ျဖစ္တာ ခပ္မ်ားမ်ား။ tutorial ဆိုလည္း ပ်က္တခ်က္ ေရာက္တရက္။ ဆရာမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ တႏွစ္တတန္း မွန္မွန္ ေအာင္ခဲ့ရ၏။ တပည့္ေတြကို ညႇာညႇာတာတာ စာစစ္ေပးခဲ့လို႔ေပါ့။ အတန္းစဥ္မွာ ငါးတန္းကလည္း ခက္ခက္ကိုမွ လိုခ်င္သူမ်ားအတြက္ ကြက္တိ။

Refrigeration and Air Conditioning project အတြက္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ စာၾကည့္တိုက္သို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ရေသးသည္။ အဲဒီစာၾကည့္တိုက္ႀကီးကို စိတ္ကူးျဖင့္ ေလေအးေပးစက္တတ္ရမည္တဲ့။ project ၿပီးမွ ရင္ထဲက အလံုးႀကီး က်ရတဲ့အျဖစ္။

မွတ္မိတာေတြ ေရးေနရင္ ကုန္မည္မထင္။ ခပ္ခ်ာခ်ာ ေတာသားမို႔ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း သိပ္မရွိ။ ဂ်ပ္ဆင္ရယ္ သစ္ပုတ္ပင္ရယ္နဲ႔ ကားခေတြ ကုန္ခဲ့ေသာ္လည္း က့ံေကာ္ေတာက စြယ္ေတာ္ရိပ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဖြယ္မရွိဟု ထင္ခဲ့ေလသည္။ စြယ္ေတာ္ေျမကား လြမ္းဖြယ္အတိ။

တခါကလည္း ဘယ္သူ စသည့္ ဇာတ္လို႔ေတာ့မသိ။ book store မွာ ကလစ္ဓါးေပးေနသည္ဟု ေျပာၾကေတာ့ ေမးတဲ့သူကလည္း စတိုးက ကုလားႀကီးကို ကလစ္ဓါးရွိလား သြားေမးၾကသည္။ ဒီလိုအေမးခံရတိုင္းလည္း တာဝန္က် ကုလားႀကီးက မရွိပါဟုသာ ျပံဳးျပံဳးုႀကီး ေျဖေလသည္။ သြားေမးမိတဲ့ မိန္းကေလးေတြလည္း အဓိပၸါယ္ စဥ္းစားမိေတာ့မွ ရွက္ၾကၿပီး book store ေရွ႕မွ ျဖတ္မေလွ်ာက္ရဲၾကေတာ့။

ဒီလို ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ေတြးမိေတာ့ မေန႔တေန႔ကလိုပင္ ခံစားရဆဲ ျဖစ္ေနေပသည္။
ေရႊရတုရဲ႕ ေရႊႏွစ္ေတြထဲမွာ လြင့္ေျမာစီးနင္းခဲ့ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း က်န္းမာၾကပါေစ။ ဆရာမ်ားလည္း သက္ရွည္က်န္းမာၾကပါေစ။

ထံုးစံအတိုင္း မေနာျဖင့္သာ တက္မည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ

( မႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ ျဖည့္စြက္ၿပီး တင္ျပပါတယ္။)