လြမ္းလိုက္ရတာၿမိဳ႕ေလးရယ္။
မင္းရဲ႕ရင္ေငြ႕လံႈရင္းႀကီးျပင္း
အိေျႏၵအျပည့္နဲ႔ မင္းရဲ႕အလွကို ရစ္မူးခဲ့ရသူေပါ့။
စိမ္းျမတဲ့ကန္ေရျပာရယ္။
ကန္ေရျပာကိုတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလႏုေအးရယ္။
ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္မဲ့ ကုကၠိဳလ္ပင္အိုႀကီးေတြရယ္။
႐ိုးသားေအးေဆးလွတဲ့ မင္းရဲ႕သားသမီးေတြရယ္။
ေအးခ်မ္းလိုက္တာကြယ္။
ငယ္ငယ္ကဆို မင္းအလွကို ဘီးေလးစီးရင္းေငးခဲ့ရတာ။
မေမာႏိုင္ခဲ့ပါဘူးေလ။
အေရွ႕ကၾကည့္လည္းလွ၊ အေနာက္ကၾကည့္လည္းလွ။
ေတာင္ကၾကည့္လည္းလွ၊ ေျမာက္ကၾကည့္လဲလွ။
ဘယ္ကၾကည္ဳၾကည့္ ရႈမဝ။
ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္လွတဲ့ အပ်ိဳမေလးေပါ့။
မင္းအေၾကာင္းေတြသိခ်င္လို႔ ဟိုလူ႔ေမး ဒီလူ႔ေမးနဲ႔
ေမးခဲ့ရတဲ့ ကေလးဘဝ။
လွပတဲ့ ဘဝအေၾကာင္း သိရျပန္ေတာ့
ၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔ ပိုလို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရျပန္ေရာ။
မင္းရဲ႕မနက္ခင္းက သနပ္ခါးအျပည့္နဲ႔ ေမႊးျပန္႔တဲ့ပါးျပင္။
ေလႏုေအးမွာ ျပန္႔လြင့္လာတဲ့ မင္းရဲ႕ေျမသင္းရနံ့က
ရွင္းသန္ ့ လိုက္တာကြယ္။
မင္းရဲ႕ေန႔လည္ခင္းကေတာ့ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ အပ်ိဳမေပါ့။
စက္ဘီး ဆိုက္ကား ေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြေနတဲ့ မင္းရဲ႕ရင္ခြင္က
ကပိုက႐ိုေလးနဲ႔လွေနျပန္ေရာေလ။
မင္းရဲ႕ညေနခင္းက ေရခ်ိဳးၿပီးစ အလွျပင္ထားတဲ့ မိန္းကေလး။
ရႈပ္ပြေနတဲ့ မင္းရဲ႕ရင္ခြင္က သားသမီးေတြ အိမ္ျပန္ၾကၿပီ။
မင္းရဲ႕အလွက က်က္သေရေတြအျပည့္နဲ႔ ေအးခ်မ္းလို႔။
ညေနဆည္းဆာက မင္းအလွဆံုးအခ်ိန္။
တိမ္ေတာက္ခ်ိန္မွာ ေရႊေရာင္ျဖာေတာ့
မင္းမ်က္ႏွာ ေရႊရည္ျဖန္းၿပီး တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ လွခ်င္တိုင္းကို လွေနေတာ့တာ။
မင္းရဲ႕ညကေတာ့ အနားယူေနတဲ့ မိန္းကေလးေပါ့။
တၿမိဳ႕လံုးကလည္း တိတ္ဆိပ္ၿငိမ္သက္လို႔။
လမ္းေပၚမွာ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးလို႔ ထြက္လာတဲ့လူတစုရယ္၊
ရထားဘူတာဆင္းမဲ့ လူတခ်ိဳ ့ရယ္ တခါတခါ ျမင္ရတာကလြဲရင္ လူေတြရွင္းၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတာ။
လေရာင္ဆမ္းတဲ့ မင္းရဲ႕နက္ေမွာင္တဲ့အလွမ်က္ႏွာ
ဘယ္လိုေမ့ႏိုင္ပါ့မလဲ။
ခုမ်ားေတာ့ မင္းေလးရဲ႕ တည္ၿငိမ္တဲ့အလွ ရွင္းသန္႔တဲ့ကိုယ္ဟန္ေတြ ဘယ္ဆီကိုေရာက္ကုန္ၿပီလဲ။
မင္းရဲ႕တည္ၿငိမ္တဲ့ရင္ခြင္က ရႈပ္ယွက္ခပ္ၿပီး ဆူညံလို႔။
မင္းရဲ႕ သားသမီးသစ္ေတြကလည္း မင္းအလွကို
ဖ်က္ဆီးမႈေတြနဲ႔ ရက္စက္လို႔။
ရင္ခြင္နန္းေတာ္ကလည္း ညစ္ပတ္ေပေရလို႔။
ႏွစ္ရာေက်ာ္ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီးေတြလ
က်ံဳးေရစိမ္းစိမ္းကလည္း ေနာက္က်ိလို့။
က်ံဳးေဘးက ကေလးကစားကြင္းေနရာေဟာင္းမွာလည္း
ဘုရင္႐ူးေတြရဲ႕ ဘုရင္႐ုပ္ထုသစ္ေတြ ေနရာယူလို႔။
ကားဟြန္းသံ၊ ဆိုင္ကယ္သံ လူသံဆူညံစြာနဲ႔
ညလည္းေန႔လို ေန႔လည္းညလို
ဘာေတြမွန္းကို မသိႏိုင္ေတာ့ပါလားကြယ္။
မင္းရဲ႕ စိမ္းျမသစ္ေတာေတြလည္းေတာင္ကတံုး
မင္းရဲ႕ရင္ခြင္ႀကီးလည္း ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္။
မင္းရဲ႕ကန္ေတာ္မဟာလည္း အက်ဥ္းသားျဖစ္။
မင္းရဲ႕အလွေတြလည္း ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ...။
မင္းရဲ႕ ရင္ခြင္ေဟာင္းပံုျပင္ေလးကေတာ့
ငါ့ရဲ႕ရင္ထဲမွာ
ငါ့ရဲ႕ အသည္းထဲမွာ
ငါ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ
ထာဝရ တည္ရွိေနမွာပါ။
မင္းရဲ႕ အေၾကာင္းေလးေတြကို
တခုတ္တရ ေျပာျပေနဦးမွာပါ။
မင္းကိုခ်စ္ၿမဲ ဆက္ခ်စ္ေနဦးမွာပါ။
ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့
ငါဆိုတဲ့ ငါက
အေဟာင္းေတြထဲမွာပဲ ေပ်ာ္တတ္တဲ့ လူသားေဟာင္းတဦး ျဖစ္ေနမိခဲ့တာေလ။
အိပ္မက္ထဲမွာလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းေတြမက္။
အေတြးထဲမွာလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းေတြျမင္။
ခြင့္ျပဳပါေတာ့ ၿမိဳ႕ေလးရယ္။
မင္းရဲ႕ပံုျပင္ေဟာင္းေတြကို ငါ့ရင္ထဲမွာ ထာဝရ သိမ္းထားခြင့္ကိုေပါ့။
ခြင့္ျပဳလိုက္ပါေတာ့ကြယ္။
( ေမြးရပ္ေျမမွအျပန္ ခံစားခဲ့ရတာေလးေတြကို အခုမွပဲ
ရင္ဘတ္ခ်င္းတူမဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီကိုမ်ွေဝျဖစ္ပါ
No comments:
Post a Comment