သၾကၤန္ၿပီး၍
ႏွစ္သစ္ကူးၿပီ ျဖစ္ပါေသာ္လည္း ေခတ္ေဟာင္း ေခတ္ေဆြးမွာသာ ေပ်ာ္တတ္ၿပီိး
ရင္ထဲမွာ အၿမဲ သၾကၤန္က်ေနတတ္ေသာ ေမာင္လူေပကား ေခတ္ေဆြးသီခ်င္း
တူူးပို႔တူးပို႔ ဖြင့္ကာ နားေထာင္ေနသည္။
ေပသမီးတို႔အရြယ္ေတြရဲ႕ ဝါးတားသၾကၤန္ ေရသၾကၤန္ သီခ်င္းေတြကို နားမဝင္လွ။ ဘာတဲ့.. ျဗန္းကနဲပက္တဲ့။ ပၽြတ္တဲ့။ အမြန္းတို႔ ေဂ်မီးတို႔ ေဘာ္ဘီတို႔ နီနီတို႔ ခုန္ေပါက္ဆူညံေနတာပဲ ေတြ႕မိသည္။ ဒီေဂ်ေတြပြတ္ၿပီး ဆူညံလွေသာ သီခ်င္းေတြ ဟုသာထင္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အန္းတိတ္ ေမာင္လူေပ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
သူမ်ားေတြ ေမာ္ဒယ္ အသစ္ကေလးေတြ စီးၿပီး လန္းေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အန္းတိတ္ႀကီးႏွင့္ပင္ ခရီးဆက္ေနသည္။ ေမာ္ဒယ္သစ္ေလးေတြက လွသည္။ ျမန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေစ်းႀကီးလွ၏။ ေရရွည္လည္း မခံ။ မြန္းမံစရိတ္ကလည္း မေသး။ ဗ်ဴတီပါလာ ဖိုးပင္ နည္းမည္မဟုတ္။ ပရာဒါတို႔ ဂူခ်ီတို႔ လူးဝီဗတြန္းတို႔ လိုက္ရလွ်င္ျဖင့္ မလြယ္။ အိမ္က အမ္းတိတ္ႀကီးက မြန္းမံစရိတ္ သိပ္မရွိ။ ဒါက သူေျပာေနၾက အေၾကာင္းျပခ်က္ပင္။ ဘုရားလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေအလည္း မကိုက္ဘူးတဲ့။
ထိုကဲ့သို႔ တူးပို႔ႏွင့္ ညိမ့္ေကာင္းေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံၾကားရသည္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇာတ္ထဲက သၾကားမင္း အဝတ္ေတြ ဝတ္ထားေသာ ပ်ိဳးပ်ိဳးပ်က္ပ်က္ အေရာင္လက္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေလသည္။
" မိတ္ေဆြ အိမ္မွားလာၿပီထင္တယ္။ ဒါ ဇာတ္ကတဲ့အိမ္ မဟုတ္ဘူး"
"မမွားပါဘူး ကိုလူေပ။ ခင္ဗ်ားဆီပဲ လာခဲ့တာ"
"ဟင္.. ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ။"
"သၾကားမင္း"
"သၾကားက ျပန္တက္သြားၿပီ။ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေတာင္ ရွိေပါ့။"
"မေျပာခ်င္ပါဘူး ကိုယ့္လူရယ္။ မေန႔က ျပန္တက္ဖို႔ ဗမာျပည္မွာ ေစာင့္ေနတာ။ မာတလိ ေနမေကာင္းလို႔ လူစားဆင္းတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာက မွားၿပီး ဒီႏိုင္ငံမွာ ေစာင့္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ထပ္မွားမွာစိုးလို႔ အဲဒီမွာပဲ ေစာင့္၊ ငါလာခဲ့မယ္ ဆိုၿပီး မွီရာ ေလယဥ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ရတာ။ ခုမွ ဒီေရာက္တာပဲ။"
"အထုတ္ေတြကလည္း မ်ားလွခ်ည္လား။"
"ဟုတ္တယ္။ မိန္းမ ေလးေယာက္ကို မွ်ေအာင္ ဝယ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ စပြန္ဆာေလးေတြ အတြက္ပါ ထည့္ဝယ္ရေတာ့ ပိုမ်ားသြားတာ။"
"သၾကားလည္း စပြန္ဆာ ရွိတာပဲလား။"
"ရွိတာေပါ့။ သုဇိတာတို႔ သုမာလာတို႔ ညီအမ ေလးဦးက အမ္းတိတ္ေတြ ျဖစ္သြားၿပီေလ။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ အလန္းေလးေတြကို စပြန္ဆာေပးၿပီး ထိန္းထားရတာ။"
"ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။"
"မထင္နဲ႔ ကိုယ့္လူ။ ညီအမ ေလးဦးကို ေက်နပ္ေအာင္ ထားဖို႔တင္ မလြယ္ဘူး။ ခုဆို အြန္လိုင္းကေန ေနာက္ဆံုးေပၚ အိပ္ေတြ၊ အဝတ္ေတြ၊ ဖုန္းေတြ အမွာမ်ားလို႔ ငါ့ အသံုးစရိတ္က အႏႈတ္ေတာင္ ျပေနတာ။ လာမဲ့ နတ္သဘင္ညီလာခံမွာ ဘတ္ဂ်က္ တိုးေတာင္းရဦးမယ္။"
"သၾကားလည္း ဘတ္ဂ်က္ရွိတာပဲလား။"
"ရွိတယ္။နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးမွာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ခ်ေပးသေလာက္ပဲ သံုးရတာ။ ဒါေပမဲ့ မပူပါဘူး။ အဲဒီ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ငါ့တပည့္ေတြပဲ ခန္႔ထားတာမို႔ ငါတိုးေတာင္းရင္ သေဘာတူမွာပါ။"
"သၾကားက ပိုင္လွခ်ည္လား"
"ဒီလို ပိုင္လို႔ ငါ အာဏာ မျပဳတ္တာေပါ့။ အျမင္လွေအာင္ ညီလာခံေခၚ။ ၿပီးရင္ တပည့္ေတြကို ေျပာလိုက္ရံုပဲ။ ဂါမဲ့လူေတြက အိမ္ေပါက္ဝမွာ အဆင္သင့္။"
"သၾကားတို႔ ဆီမွာလည္း ဂါရတာပဲလား။"
" သၾကားလည္း ပါးစပ္ပါတယ္ေလ။ ဂါရမွ အဆင္ေျပတာေပါ့။ မဂါတဲ့သူ ငတ္၊ ဂါတတ္သူ စား ေပါ့ကြာ။"
"ဒီမွာလည္း ဒီလိုပဲ။ အသိဗိုလ္မႉးကေတာ္ဆို ဂါဝင္ရံုမက အိမ္မွာပါ အိမ္ေဖၚလို သြားကူလုပ္ေပးရတာ။ ဒါေပမဲ့ ကံဆိုးေတာ့ သူတို႔ဂါေနတဲ့ အဘက ျပဳတ္သြားေရာ။ သူ႔ေယာက္်ားလည္း အရပ္ဖက္ ေျပာင္းလိုက္ရတယ္။"
" အဲဒါေပါ့။ ဂါတာလည္း လူေရြးတတ္ရတယ္။ ကိုယ္ေရြးတဲ့သူ ျပဳတ္ရင္ ဂါက ျပန္မရကိန္းဆိုက္ပဲ။"
"ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ သၾကားက ကၽြန္ေတာ့ဆီ ဘာလို႔ လာတာလဲ။"
"မင္းက ငါ့ကို အတာအိုးနဲ႔ မႀကိဳလို႔ ဝင္လာတာ။"
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ။"
"ဆိုင္တယ္။ ငါ့ကိုႀကိဳတဲ့ သူေတြက အတာအိုးမွာ ဟိုဟာေပးပါ ဒီဟာေပးပါနဲ႔ ေတာင္းၾကတယ္ကြ။ ငါ့မွာလည္း ေပးစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ မိန္းမေတြအတြက္ ေပးဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာ အတာအိုးမွ မထိုးပဲ ဘာမွ မေတာင္းတဲ့ မင္းဆီ ဝင္လာတာ။ ငါ့ ဒ႐ိုင္ဘာကို မင္းအိမ္လိပ္စာ ေျပာထားတာမို႔ ခဏေန လာေတာ့မွာပါ။"
"သၾကားအတြက္ေရာ ဘာေတြ ဝယ္လာေသးလဲ။"
"ငါ့အတြက္က ဂါေတြမ်ားလို႔ ဆိုင္ေတာင္ ျပန္သြင္းရတယ္။ အိုင္ဖုန္းဆစ္က္ ေတြဆို တစ္လကို ေလးငါးလံုး ရေနလို႔ အိုင္ဖုန္းအစား မုန္႔ပုံးပဲ ေပးဖို႔ မာတလိကတဆင့္ ေျပာခိုင္းရတယ္။"
"ဒီမွာ အိုင္ဖုန္းေတြ ေစ်းက်ေနတာ သၾကားရဲ႕ဖုန္းေတြ ဝင္ေနလို႔ ျဖစ္မယ္။"
"ငါက ေတာ္ပါေသးတယ္။ ငါ့ထက္ျမင့္တဲ့ သုတိသာတို႔ ရာမာတို႔ကအုပ္မႉးေတြဆို မုန္႔ပံုးက လြဲၿပီး လက္မခံဘူး။ သူတို႔ အေႁခြအရံေတြကလည္း မ်ားေပတာကိုး။"
"မုန္႔ပံုးပဲယူတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။"
"မင္းကလည္း ပိန္းျပန္ၿပီ။ အထဲမွာကေတာ့ ဟိုအေခ်ာင္းေတြ ေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ဆီမွာ လိုပဲေပါ့။"
"သၾကားက အရင္ ႏွစ္မ်ားစြာထဲက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ နတ္ေတြက ဆင္းေပးဖို႔ ဆႏၵမျပဖူးလား။"
"ခြင့္ျပဳမိန္႔မရပဲ ဆႏၵျပရင္ တာဝန္လက္ပတ္စာ မိၿပီး နတ္သက္ေႂကြမွာ ေၾကာက္လို႔ မျပၾကပါဘူး။"
"သၾကားက ေတာ္တယ္ေနာ္။ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္လိုက္တာ။"
" ဗမာျပည္ကို မၾကာခဏ ဆင္းေနတာပဲ။ ေတာ္မွာေပါ့။ တႏွစ္ဆင္းရင္ တခါ ေလ့လာသြား။ ဟိုေရာက္ရင္ အဲဒီနည္းအတိုင္း ျပန္သံုးတာပဲ။ ခုေတာင္ ငါ့ေယာကၡမ အသူရာနဲ႔ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး စာခ်ဳပ္အတြက္ နည္းနာေတြ ရလာေသးတယ္။"
" ဘာ နည္းေတြ ရခဲ့ေသးလဲ။"
" ဒီလိုေလကြာ။ ငါက အသူရာရဲ႕ သမီးကို ခိုးလာတာမဟုတ္လား။ ေယာကၡမႀကီးက စိတ္ဆိုးၿပီး စစ္ခင္းေတာ့ မတိုက္ခ်င္ပဲ ျပန္တိုက္ေနရတာ ၾကာၿပီေလ။ ခုေတာ့ အပစ္ရပ္ၾကၿပီး အာဏာ ခြဲေဝၾကဖို႔ သူ႔ကို ကမ္းလွန္းထားတယ္။ အဲဒီအတြက္ အမ္ပီစီထဲက အပစ္ရပ္မူၾကမ္းေတြေတာင္ ေကာ္ပီကူးလာေသးတယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ အသူရာႀကီးကို ျပလို႔ရေအာင္။"
"ဒါဆို သမက္နဲ႔ ေယာကၡမ ေဘာက္က်လို႔လဲ အားမရႏိုင္ပါ။ အု႔ံကာေလတဖြဲဖြဲ ရြာေလ တသည္းသည္း ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလို စစ္မခင္းေတာ့ဖူးဆိုရင္ မိုးမရြာ။ မိုးမရြာရင္ လူေတြ ဒုကၡေတြ႕ၾကေတာ့မွာပဲ။"
"မပူပါနဲ႔ကြာ။ တသက္လံုး တိုက္လာတဲ့သူေတြပဲ။ ညွိရင္းနဲ႔ တိုက္ေနဦးမွာပါ။ မိုးေခါင္ေနရင္ ငါတို႔ အပစ္ရပ္ထားလို႔၊ မိုးမ်ားေနရင္ အပစ္ရပ္ စာခ်ဳပ္ကို ႏွစ္ဖက္လံုးက ခ်ိဳးေဖါက္ေနလို႔ လို႔သာ မွတ္ေပေတာ့။"
သၾကားႏွင့္ စကားေကာင္းေနစဥ္ ယဥ္ပ်ံတစ္စီး အိမ္ေရွ႕ မ်က္ခင္းသို႔ ေရာက္လာေလသည္။
" ငါ့ကို လာႀကိဳေနၿပီေဟ့။ သူ႔ဇိတာတို႔ေတြလည္း ငါအိမ္ျပန္ ေနာက္ၾကေနလို႔ ေမွ်ာ္ေရာ့မယ္။ သြားၿပီကြာ။ မင္းကံေကာင္းလို႔ သာဝတႎသာ ဗီဇာရရင္ေတာ့ ဆံုၾကဦးမယ္။ အဲဒီၾကရင္ ငါ့ကို ဂါဖို႔ မေမ့နဲ႔။ အ,တီး အ,တနဲ႔ မဂါတတ္ မဝင္တတ္ရင္ေတာ့ ခုလိုပဲ သာမန္ေနရမယ္။ ဓါတ္ရွင္ထဲက အိမ္ႀကီးေတြမွာ ဇိမ္ခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဂါတတ္ဖို႔ လိုမယ္။ "
ဟူ၍ ေမာင္လူေပကို မွာၾကားရင္း သၾကားမင္းႀကီး ယဥ္ပ်ံလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
ေအာ္။ သြတ္ျပားေတြလို စပြန္စာမရွိ။ ဓါတ္ရွင္ထဲကလို အိမ္ႀကီးမရွိ။ ထားစရာမရွိေအာင္ ပစၥည္းေတြ ေငြေတြမရွိ ရျခင္း အေၾကာင္းကို ခုမွ သိရသည္။ မဂါတတ္ မဝင္တတ္ မထြက္တတ္ပဲ အ,ခဲ့ မိလို႔ ျဖစ္သည္။ ၅ ထိပ္စည္း ေျပာင္းမွ ဒီနည္းေတြ သိတာမို႔ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဘဝ သၾကားနဲ႔ ေတြ႕မွပဲ အျပတ္ဂါလိုက္မည္။ အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းမည္။ လက္လႊဲေရာင္းမည္။ ၿပီးလွ်င္ ဓါတ္ရွင္ထဲကလို အိမ္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးေဆာက္မည္။ မဒန္ေပက တစ္လံုး၊ စပြန္ဆာ ေလးေတြက တစ္လံုးစီ။ အေျခအရံေတြႏွင့္ ဘလူးေလဘယ္ဖြင့္ရင္း ဇိမ္ယူ... ယူ...။
" ဘာေတြ ယူေနတာလဲ ကိုလူေပ။"
မဒန္ေပ လာနွိုးမွပဲ ႏိုးေတာ့သည္။ သၾကၤန္သီခ်င္း နားေထာင္ရင္း အိပ္ေမာက်ကာ သၾကားကို အိပ္မက္ေနတာကိုး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံေကာင္းလို႔ တာဝတႎသာ ဗီဇာရရင္ သၾကားကို ဂါဖို႔ေတာ့ ေမ့မည္မထင္ေတာ့ပါ။
ဂါမ်ားမွ လာထားမယ္ သယ္ရင္တို႔။
ေပသမီးတို႔အရြယ္ေတြရဲ႕ ဝါးတားသၾကၤန္ ေရသၾကၤန္ သီခ်င္းေတြကို နားမဝင္လွ။ ဘာတဲ့.. ျဗန္းကနဲပက္တဲ့။ ပၽြတ္တဲ့။ အမြန္းတို႔ ေဂ်မီးတို႔ ေဘာ္ဘီတို႔ နီနီတို႔ ခုန္ေပါက္ဆူညံေနတာပဲ ေတြ႕မိသည္။ ဒီေဂ်ေတြပြတ္ၿပီး ဆူညံလွေသာ သီခ်င္းေတြ ဟုသာထင္သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အန္းတိတ္ ေမာင္လူေပ ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
သူမ်ားေတြ ေမာ္ဒယ္ အသစ္ကေလးေတြ စီးၿပီး လန္းေနခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အန္းတိတ္ႀကီးႏွင့္ပင္ ခရီးဆက္ေနသည္။ ေမာ္ဒယ္သစ္ေလးေတြက လွသည္။ ျမန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေစ်းႀကီးလွ၏။ ေရရွည္လည္း မခံ။ မြန္းမံစရိတ္ကလည္း မေသး။ ဗ်ဴတီပါလာ ဖိုးပင္ နည္းမည္မဟုတ္။ ပရာဒါတို႔ ဂူခ်ီတို႔ လူးဝီဗတြန္းတို႔ လိုက္ရလွ်င္ျဖင့္ မလြယ္။ အိမ္က အမ္းတိတ္ႀကီးက မြန္းမံစရိတ္ သိပ္မရွိ။ ဒါက သူေျပာေနၾက အေၾကာင္းျပခ်က္ပင္။ ဘုရားလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေအလည္း မကိုက္ဘူးတဲ့။
ထိုကဲ့သို႔ တူးပို႔ႏွင့္ ညိမ့္ေကာင္းေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံၾကားရသည္။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇာတ္ထဲက သၾကားမင္း အဝတ္ေတြ ဝတ္ထားေသာ ပ်ိဳးပ်ိဳးပ်က္ပ်က္ အေရာင္လက္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေလသည္။
" မိတ္ေဆြ အိမ္မွားလာၿပီထင္တယ္။ ဒါ ဇာတ္ကတဲ့အိမ္ မဟုတ္ဘူး"
"မမွားပါဘူး ကိုလူေပ။ ခင္ဗ်ားဆီပဲ လာခဲ့တာ"
"ဟင္.. ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ။"
"သၾကားမင္း"
"သၾကားက ျပန္တက္သြားၿပီ။ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေတာင္ ရွိေပါ့။"
"မေျပာခ်င္ပါဘူး ကိုယ့္လူရယ္။ မေန႔က ျပန္တက္ဖို႔ ဗမာျပည္မွာ ေစာင့္ေနတာ။ မာတလိ ေနမေကာင္းလို႔ လူစားဆင္းတဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာက မွားၿပီး ဒီႏိုင္ငံမွာ ေစာင့္ေနသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ထပ္မွားမွာစိုးလို႔ အဲဒီမွာပဲ ေစာင့္၊ ငါလာခဲ့မယ္ ဆိုၿပီး မွီရာ ေလယဥ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ရတာ။ ခုမွ ဒီေရာက္တာပဲ။"
"အထုတ္ေတြကလည္း မ်ားလွခ်ည္လား။"
"ဟုတ္တယ္။ မိန္းမ ေလးေယာက္ကို မွ်ေအာင္ ဝယ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ စပြန္ဆာေလးေတြ အတြက္ပါ ထည့္ဝယ္ရေတာ့ ပိုမ်ားသြားတာ။"
"သၾကားလည္း စပြန္ဆာ ရွိတာပဲလား။"
"ရွိတာေပါ့။ သုဇိတာတို႔ သုမာလာတို႔ ညီအမ ေလးဦးက အမ္းတိတ္ေတြ ျဖစ္သြားၿပီေလ။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ အလန္းေလးေတြကို စပြန္ဆာေပးၿပီး ထိန္းထားရတာ။"
"ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။"
"မထင္နဲ႔ ကိုယ့္လူ။ ညီအမ ေလးဦးကို ေက်နပ္ေအာင္ ထားဖို႔တင္ မလြယ္ဘူး။ ခုဆို အြန္လိုင္းကေန ေနာက္ဆံုးေပၚ အိပ္ေတြ၊ အဝတ္ေတြ၊ ဖုန္းေတြ အမွာမ်ားလို႔ ငါ့ အသံုးစရိတ္က အႏႈတ္ေတာင္ ျပေနတာ။ လာမဲ့ နတ္သဘင္ညီလာခံမွာ ဘတ္ဂ်က္ တိုးေတာင္းရဦးမယ္။"
"သၾကားလည္း ဘတ္ဂ်က္ရွိတာပဲလား။"
"ရွိတယ္။နတ္သဘင္ အစည္းအေဝးမွာ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ခ်ေပးသေလာက္ပဲ သံုးရတာ။ ဒါေပမဲ့ မပူပါဘူး။ အဲဒီ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ငါ့တပည့္ေတြပဲ ခန္႔ထားတာမို႔ ငါတိုးေတာင္းရင္ သေဘာတူမွာပါ။"
"သၾကားက ပိုင္လွခ်ည္လား"
"ဒီလို ပိုင္လို႔ ငါ အာဏာ မျပဳတ္တာေပါ့။ အျမင္လွေအာင္ ညီလာခံေခၚ။ ၿပီးရင္ တပည့္ေတြကို ေျပာလိုက္ရံုပဲ။ ဂါမဲ့လူေတြက အိမ္ေပါက္ဝမွာ အဆင္သင့္။"
"သၾကားတို႔ ဆီမွာလည္း ဂါရတာပဲလား။"
" သၾကားလည္း ပါးစပ္ပါတယ္ေလ။ ဂါရမွ အဆင္ေျပတာေပါ့။ မဂါတဲ့သူ ငတ္၊ ဂါတတ္သူ စား ေပါ့ကြာ။"
"ဒီမွာလည္း ဒီလိုပဲ။ အသိဗိုလ္မႉးကေတာ္ဆို ဂါဝင္ရံုမက အိမ္မွာပါ အိမ္ေဖၚလို သြားကူလုပ္ေပးရတာ။ ဒါေပမဲ့ ကံဆိုးေတာ့ သူတို႔ဂါေနတဲ့ အဘက ျပဳတ္သြားေရာ။ သူ႔ေယာက္်ားလည္း အရပ္ဖက္ ေျပာင္းလိုက္ရတယ္။"
" အဲဒါေပါ့။ ဂါတာလည္း လူေရြးတတ္ရတယ္။ ကိုယ္ေရြးတဲ့သူ ျပဳတ္ရင္ ဂါက ျပန္မရကိန္းဆိုက္ပဲ။"
"ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ သၾကားက ကၽြန္ေတာ့ဆီ ဘာလို႔ လာတာလဲ။"
"မင္းက ငါ့ကို အတာအိုးနဲ႔ မႀကိဳလို႔ ဝင္လာတာ။"
"ဘာဆိုင္လို႔လဲ။"
"ဆိုင္တယ္။ ငါ့ကိုႀကိဳတဲ့ သူေတြက အတာအိုးမွာ ဟိုဟာေပးပါ ဒီဟာေပးပါနဲ႔ ေတာင္းၾကတယ္ကြ။ ငါ့မွာလည္း ေပးစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ မိန္းမေတြအတြက္ ေပးဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာ အတာအိုးမွ မထိုးပဲ ဘာမွ မေတာင္းတဲ့ မင္းဆီ ဝင္လာတာ။ ငါ့ ဒ႐ိုင္ဘာကို မင္းအိမ္လိပ္စာ ေျပာထားတာမို႔ ခဏေန လာေတာ့မွာပါ။"
"သၾကားအတြက္ေရာ ဘာေတြ ဝယ္လာေသးလဲ။"
"ငါ့အတြက္က ဂါေတြမ်ားလို႔ ဆိုင္ေတာင္ ျပန္သြင္းရတယ္။ အိုင္ဖုန္းဆစ္က္ ေတြဆို တစ္လကို ေလးငါးလံုး ရေနလို႔ အိုင္ဖုန္းအစား မုန္႔ပုံးပဲ ေပးဖို႔ မာတလိကတဆင့္ ေျပာခိုင္းရတယ္။"
"ဒီမွာ အိုင္ဖုန္းေတြ ေစ်းက်ေနတာ သၾကားရဲ႕ဖုန္းေတြ ဝင္ေနလို႔ ျဖစ္မယ္။"
"ငါက ေတာ္ပါေသးတယ္။ ငါ့ထက္ျမင့္တဲ့ သုတိသာတို႔ ရာမာတို႔ကအုပ္မႉးေတြဆို မုန္႔ပံုးက လြဲၿပီး လက္မခံဘူး။ သူတို႔ အေႁခြအရံေတြကလည္း မ်ားေပတာကိုး။"
"မုန္႔ပံုးပဲယူတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။"
"မင္းကလည္း ပိန္းျပန္ၿပီ။ အထဲမွာကေတာ့ ဟိုအေခ်ာင္းေတြ ေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ဆီမွာ လိုပဲေပါ့။"
"သၾကားက အရင္ ႏွစ္မ်ားစြာထဲက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ နတ္ေတြက ဆင္းေပးဖို႔ ဆႏၵမျပဖူးလား။"
"ခြင့္ျပဳမိန္႔မရပဲ ဆႏၵျပရင္ တာဝန္လက္ပတ္စာ မိၿပီး နတ္သက္ေႂကြမွာ ေၾကာက္လို႔ မျပၾကပါဘူး။"
"သၾကားက ေတာ္တယ္ေနာ္။ အုပ္ခ်ဳပ္တတ္လိုက္တာ။"
" ဗမာျပည္ကို မၾကာခဏ ဆင္းေနတာပဲ။ ေတာ္မွာေပါ့။ တႏွစ္ဆင္းရင္ တခါ ေလ့လာသြား။ ဟိုေရာက္ရင္ အဲဒီနည္းအတိုင္း ျပန္သံုးတာပဲ။ ခုေတာင္ ငါ့ေယာကၡမ အသူရာနဲ႔ စစ္ေျပၿငိမ္းေရး စာခ်ဳပ္အတြက္ နည္းနာေတြ ရလာေသးတယ္။"
" ဘာ နည္းေတြ ရခဲ့ေသးလဲ။"
" ဒီလိုေလကြာ။ ငါက အသူရာရဲ႕ သမီးကို ခိုးလာတာမဟုတ္လား။ ေယာကၡမႀကီးက စိတ္ဆိုးၿပီး စစ္ခင္းေတာ့ မတိုက္ခ်င္ပဲ ျပန္တိုက္ေနရတာ ၾကာၿပီေလ။ ခုေတာ့ အပစ္ရပ္ၾကၿပီး အာဏာ ခြဲေဝၾကဖို႔ သူ႔ကို ကမ္းလွန္းထားတယ္။ အဲဒီအတြက္ အမ္ပီစီထဲက အပစ္ရပ္မူၾကမ္းေတြေတာင္ ေကာ္ပီကူးလာေသးတယ္။ ဟိုေရာက္ရင္ အသူရာႀကီးကို ျပလို႔ရေအာင္။"
"ဒါဆို သမက္နဲ႔ ေယာကၡမ ေဘာက္က်လို႔လဲ အားမရႏိုင္ပါ။ အု႔ံကာေလတဖြဲဖြဲ ရြာေလ တသည္းသည္း ဆိုတဲ့ သီခ်င္းလို စစ္မခင္းေတာ့ဖူးဆိုရင္ မိုးမရြာ။ မိုးမရြာရင္ လူေတြ ဒုကၡေတြ႕ၾကေတာ့မွာပဲ။"
"မပူပါနဲ႔ကြာ။ တသက္လံုး တိုက္လာတဲ့သူေတြပဲ။ ညွိရင္းနဲ႔ တိုက္ေနဦးမွာပါ။ မိုးေခါင္ေနရင္ ငါတို႔ အပစ္ရပ္ထားလို႔၊ မိုးမ်ားေနရင္ အပစ္ရပ္ စာခ်ဳပ္ကို ႏွစ္ဖက္လံုးက ခ်ိဳးေဖါက္ေနလို႔ လို႔သာ မွတ္ေပေတာ့။"
သၾကားႏွင့္ စကားေကာင္းေနစဥ္ ယဥ္ပ်ံတစ္စီး အိမ္ေရွ႕ မ်က္ခင္းသို႔ ေရာက္လာေလသည္။
" ငါ့ကို လာႀကိဳေနၿပီေဟ့။ သူ႔ဇိတာတို႔ေတြလည္း ငါအိမ္ျပန္ ေနာက္ၾကေနလို႔ ေမွ်ာ္ေရာ့မယ္။ သြားၿပီကြာ။ မင္းကံေကာင္းလို႔ သာဝတႎသာ ဗီဇာရရင္ေတာ့ ဆံုၾကဦးမယ္။ အဲဒီၾကရင္ ငါ့ကို ဂါဖို႔ မေမ့နဲ႔။ အ,တီး အ,တနဲ႔ မဂါတတ္ မဝင္တတ္ရင္ေတာ့ ခုလိုပဲ သာမန္ေနရမယ္။ ဓါတ္ရွင္ထဲက အိမ္ႀကီးေတြမွာ ဇိမ္ခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဂါတတ္ဖို႔ လိုမယ္။ "
ဟူ၍ ေမာင္လူေပကို မွာၾကားရင္း သၾကားမင္းႀကီး ယဥ္ပ်ံလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
ေအာ္။ သြတ္ျပားေတြလို စပြန္စာမရွိ။ ဓါတ္ရွင္ထဲကလို အိမ္ႀကီးမရွိ။ ထားစရာမရွိေအာင္ ပစၥည္းေတြ ေငြေတြမရွိ ရျခင္း အေၾကာင္းကို ခုမွ သိရသည္။ မဂါတတ္ မဝင္တတ္ မထြက္တတ္ပဲ အ,ခဲ့ မိလို႔ ျဖစ္သည္။ ၅ ထိပ္စည္း ေျပာင္းမွ ဒီနည္းေတြ သိတာမို႔ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္ဘဝ သၾကားနဲ႔ ေတြ႕မွပဲ အျပတ္ဂါလိုက္မည္။ အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းမည္။ လက္လႊဲေရာင္းမည္။ ၿပီးလွ်င္ ဓါတ္ရွင္ထဲကလို အိမ္ႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးေဆာက္မည္။ မဒန္ေပက တစ္လံုး၊ စပြန္ဆာ ေလးေတြက တစ္လံုးစီ။ အေျခအရံေတြႏွင့္ ဘလူးေလဘယ္ဖြင့္ရင္း ဇိမ္ယူ... ယူ...။
" ဘာေတြ ယူေနတာလဲ ကိုလူေပ။"
မဒန္ေပ လာနွိုးမွပဲ ႏိုးေတာ့သည္။ သၾကၤန္သီခ်င္း နားေထာင္ရင္း အိပ္ေမာက်ကာ သၾကားကို အိပ္မက္ေနတာကိုး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံေကာင္းလို႔ တာဝတႎသာ ဗီဇာရရင္ သၾကားကို ဂါဖို႔ေတာ့ ေမ့မည္မထင္ေတာ့ပါ။
ဂါမ်ားမွ လာထားမယ္ သယ္ရင္တို႔။
No comments:
Post a Comment