သပန ရဲ ့ အျဖစ္စံု

သိပၸံနဲ ့နည္းပညာ ဝန္ၾကီးဌာန (သပန) ရဲ ့ ရာထူးတိုးေရးမူေတြ ရာထူး အေျပာင္းအေရႊ ့ေတြေၾကာင့္ ခံစားေနရတဲ့ သယ္ရင္းေတြရဲ ့ ရင္ဖြင့္သံေတြ ဖတ္ေနၾကားေနရတယ္။

ခုမွ ဘြဲ ့ရတဲ ့ ေဒါက္တာ ေပါက္စေတြကို ဆြဲတင္ဖို ့ အတြက္ RIT ေက်ာင္းဆင္း လုပ္သက္ရင့္ဆရာေတြကို ေခ်ာင္ထဲပို ့ထားတယ္တဲ့။ လုပ္သက္ရင့္ စီနီယာေတြကို ေခြထားျပီး ဂ်ဴနီယာေတြကို ဌာနမွူးေပးတယ္တဲ့။ အေဝးေက်ာင္းေတြကို လြင့္ေနရတဲ့ စီနီယာဆရာေတြ YTU ျပန္လာခ်င္လို ့ဆႏၵျပဳေပမဲ့လည္း ခြင့္မျပဳဘူးတဲ့။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ ့ ေဒတာေတြ ေတာင္းျပီးေတာ့မွ သူတို ့စိတ္ၾကိဳက္ ရာထူးတိုးေရးမူကို ေရးဆြဲ လိုက္တာပါပဲတဲ့။ ဘားဆံုးက ၂၅ နွစ္တဲ့။ B.E နဲ ့ M.E ဘြဲ ့ရ ဆရာေတြရဲ ့ ဘားဆံုးက ကထိကတဲ့။ B.Sc ၾကေတာ့ ညႊန္မွူးထိတဲ့။ ေျပာလိုတဲ့ သေဘာကေတာ့ မင္းတို ့ လုပ္ခ်င္ရင္လုပ္ မလုပ္ခ်င္ရင္ထြက္ေပါ့။ ဒါပါပဲ။

ဒီလို ကိစၥေတြက ဌာနတိုင္းနည္းပါးမွာ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွပါျပီ။ စီနီယာတို ့ ဘာတို ့ထက္ လူၾကီးနဲ ့ နီးစပ္ဖို ့က ပို အဓိက ၾကေပတာကိုး။ အမ်ိဳးေတာ္ နဲ ့ အဖားေတာ္ ေတြပဲ ရာထူးတက္ျပီး ပင္ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေျမာင္းထဲပို ့ထားတာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ျပီေလ။

နိုင္ငံသားတိုင္းမွာ ညီမွ်ေသာ တန္းတူ အခြင့္အေရးရွိတယ္ ဆိုတာ ဘုတ္အုပ္ထဲမွာပဲ ထားခဲ့ရမဲ့ ေခတ္။ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ဂါမ်ားမ်ားဝင္တဲ့ သူေတြ ပန္းပန္တဲ့ေခတ္။ သမာေဒဝ နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္ေတြ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ေခတ္။ ေကာသလမင္း အိပ္မက္ထဲက ေျမေခြးကို သားေကာင္အေပါင္းက ခစားရတဲ့ ေခတ္ ေပကိုး။ ေမာင္လူေပလည္း ဒီေခတ္ေရစီးထဲမွာ စီးေျမာရင္းနဲ ့ပဲ အံမဝင္ ဂြင္မက်ေတာ့တာေၾကာင့္ လိွုင္းပုတ္ရိုက္ခတ္ခံရျပီး ေရစီးကေန ေဝးရာကို လြင့္ခဲ့သူပါ။

ေခတ္ကို လူက ဖန္တည္းတာလို ့ ဘုတ္အုပ္တစ္ခုမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ဒါဆို ဒီေခတ္ကို ေမာင္လူေပတို ့ ဖန္တည္းခဲ့တာလား။ မဟုတ္ရပါဘူး။ ဒီေခတ္ကို လူတစ္စုက သူတို ့အက်ိဳးအတြက္ ဖန္တည္းခဲ့ရာက အေမြရခဲ့တာပါ။

ေခတ္ကို စနစ္တခုက ဦးေဆာင္တယ္ဆိုရင္ ေမာင္လူေပတို ့က ဒီစနစ္ဆိုးရဲ ့ သားေကာင္ေလးေတြေပါ့။ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ အားလံုး ဒီစနစ္ေအာက္မွာ ျပားျပားဝတ္ခဲ့ရတာ။ ဘဝရွင္ မင္းတရားၾကီးေတြ၊ မင္းတရားေလးေတြ ထင္ရာလုပ္သမွ် ၊ လိုအပ္သည္မ်ားကို မွာၾကားသမွ် ပညာရွင္ေတြက ေခါင္းေလးေတြငံု ့ လက္အုပ္ေလးေတြခ်ီျပီး ေနခဲ့ၾကရတာ ၾကာျပီပဲ။

ပညာရွင္ေတြထဲက အသံုးခ်လို ့ရမယ္ထင္တဲ့သူကို ေျမွာက္စား ရာထူးေတြေပးျပီး ဒီလူကို ပညာေရးနယ္ထဲ ျပန္ထဲ့ အသံုးခ်တဲ့ နည္းကေတာ့ ထိေရာက္မွု အရွိဆံုး။ မခံနိုင္တဲ ့ တတ္သိပညာရွင္ေတြ ထြက္ကုန္ေတာ့ ပိုၾကိဳက္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပညာေရး တစ္ခုလံုးလည္း လက္ေရြးစင္စိတ္ၾကိဳက္ေတြပဲ က်န္ခဲ့တာပါပဲ။

သပနကို ၁၉၉၆မွာ ပညာေရးေအာက္က ဆြဲထုတ္ျပီး တစ္စင္ေထာင္ခဲ့တာက ဗမကဦးေသာင္း။ RIT ကို သူပုန္ေက်ာင္းၾကီးဆိုျပီး ပိတ္။ သူ ့လူေတြေမြး။ နယ္ေတြမွာ TU ေတြ ဖြင့္ျပီး B.E ေတြ ေမြးထုတ္လိုက္တာ ခုေတာ့ B.E ရံုးအကူ B.E ကားေမာင္း အလုပ္ေခၚစာေတြ ေတြ ့ေနရတဲ့ ထိ B.E ေတြ ေဖာင္းပြေနပါျပီ။ ပညာေရးကို အားေပးခ်က္ကလည္း ကမ္းကုန္။ သင္ေထာက္ပစၥည္းလံုေလာက္မွု မရွိပဲ ဖြင့္ထားတဲ့ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ ေက်ာင္းေတြက လူမနီးတဲ့ ေတာမွာ။ ေက်ာင္းသားေတြက က်ဴရွင္နဲ ့ နွစ္ပါးသြား။ ဆရာေတြသင္ေနရတာက နွစ္မ်ားစြာက သင္ရိုးေဟာင္း။ ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဒီအဆင့္ ေရာက္ေပါ့။

အခု RIT တျဖစ္လည္း YTU ကလည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး အဆင့္နဲ ့ ခ်ီတက္ေနရတာပါပဲ။ ေက်ာင္းအခြံ အေဆြးၾကီးကို ျပန္ေပးတယ္။ ဒါပဲ။ က်န္တာေတြက အလွူရွင္ေတြ အကူအညီနဲ ့ အသက္ဆက္ေနရတာပါ။ဘယ္ေလာက္ အေျခအေနဆိုးလည္းဆိုရင္ ဖြင့္စက ေက်ာင္းမွာ ပံုဆြဲခံုေတြေတာင္ မရွိလို ့ နိုင္ငံျခားက RIT ေက်ာင္းဆင္းေတြကို အေရးေပၚ အကူအညီေတာင္းရရွာတယ္။ အရင္ရွိျပီးသား ပံုဆြဲခံုေဟာင္းေတြကေတာ့ ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မွာ ခိုနားေနျပီမသိေတာ့။

YTU နဲ ့MTU ကို အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာတကၠသိုလ္ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ နယ္ TU ကေလးေတြက သူတို ့က အဆင့္နိမ့္လားဆိုျပီး မေၾကနပ္ၾက။ YTU နဲ ့ MTU မွာပဲ B.E ေပးေတာ့မယ္၊ နယ္ TU ေတြမွာ B.Tech ပဲ ေပးမယ္ ဆိုျပန္ေတာ့ နယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေပါက္ကြဲၾက။ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးကြဲေအာင္ နည္းလမ္းစံုနဲ ့ဖန္တည္းေနသလားေတာင္ ထင္ခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့လည္း B.E ပဲ ေပးမယ္ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ YTU က ရတဲ့ B.E ဆိုရင္ B.E (Yangon) ။ MTU က ရတဲ့ B.E ဆိုရင္ B.E ( Mandalay) လို ့ ေရးရမဲ့ ပံုပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာေက်ာင္းဆင္းမို ့ B.E ( Center of Excellence ) လို ့ ေရးရမွာလား မသိ။

ပညာေရးကို ဦးစားမေပးတဲ့ ပညာရွင္ေတြကို ေဘးဖယ္ထားတဲ့ ေခတ္မွာ ဝန္ထမ္းျဖစ္ေနရတဲ့ သပနက ဆရာဆရာမေတြ ကိုယ္စား မခံနိုင္လြန္းလို ့ဒီစာကို ေရးပါတယ္။ လြန္တာရွိက ဝႏၱာမိပါ။ မွားတာရွိလည္း ျပင္ေပးနိုင္ပါေၾကာင္း။