စာေရးဆရာတဲ့လား

စာေရးဆရာ ျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာဆိုၾကတာ ၾကားဖူးတယ္။

ဗမာျပည္မွာ အရင္ကေတာ့ စာေပနဲ႔စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ဖို႔ ဝတၳဳ ဘယ္ႏွစ္အုပ္တို႔ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ဘယ္ႏွစ္အုပ္တို႔ ထုတ္ေဝဘူးဖို႔ လိုအပ္တယ္။

ခုလို အြန္လိုင္းေခတ္မွာေတာ့ ကိုယ္ေတြလို မေနႏိုင္လို႔ စာထထေ႐းေနတဲ့သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပဲ။ စာအုပ္ေတာ့ တစ္အုပ္မွ မထြက္ခဲ့ဘူးၾက။

စာေပနဲ႔စာနယ္ဇင္းအဖြဲ႕ဝင္ မျဖစ္နိင္ၾကတဲ့ စာေရးသူေတြေပါ့။ အြန္လိုင္းမွာ အလကား အားေနလို႔ ကီးဘုတ္႐ိုက္ေနသူေတြပါလို႔ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကေလရဲ႕။

ႏိုင္ငံတကာမွာေတာ့ PEN International ဆိုတာရွိတယ္။ PEN ရဲ႕ အရွည္ကေတာ့ Poets, Essayists, Novelists ေပါ့။ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး ( ရသ စာတန္း ) ၊ ဝတၳဳ ေရးသူမ်ား အဖြဲ႕ ဆိုပါေတာ့။

သူတို႔အားလံုးကို စာေရးသူမ်ား (ကေလာင္ရွင္မ်ား) လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ရွင္မ်ားလည္းပါသေပါ့။

စာတပုဒ္ဟာ ေစတနာပါမယ္။ အေရးအသားေကာင္းမယ္ဆိုရင္ စာဖတ္သူရင္ထဲ ေရာက္ၾကတာပါပဲ။ Art for Art sake. တို႔ Art for People sake. တို႔ ျငင္းၾကရမဲ့ေခတ္မွ မဟုတ္ေတာ့တာပဲ။

ဆရာတင္မိုးကေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ စာေရးေနသူအားလံုးဟာ စာေရးဆရာေတြပဲလို႔ ေျပာဖူးတယ္။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ျမန္႔မာ့အားကစား အဟြာလႊမ္းေစရမည္တို႔ဘာတို႔ေရးတဲ့ သူေတြေတာ့ ပါမယ္မထင္။ သူတို႔က မေနႏိုင္လို႔ေရးတာမဟုတ္။ ဖားဘို႔ ေရးၾကတာကိုး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက်ိဳးမဲ့မျဖစ္မဲ့စာေတြ ေရးေနၾကတဲ့ သူအေပါင္းကေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူ အႀကိဳက္တူေနၾကရင္း စာေတြ ဆက္ေရးေနမိမွာ အေသအခ်ာပါပဲဗ်ာ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ