ငယ္တုန္းကေတာ့ နာရီစဥ္ေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေပါ့က်ကို ေဆးေပါ့လိပ္ခဲရင္း အရသာခံခဲ့။ သူ႔ အျပံဳးေလးမ်ားျမင္ရင္ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး အိပ္မရေတာ့ၿပီ။ သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ဆံုရင္ ရင္ခုန္သည္နဲ႔ ဖီးလ္ေတြဝင္ အသည္းေတြကဲြ။ တေန႔ေန႔ေတာ့ ခ်စ္လာလိမ့္မည္နဲ႔ ကြဲၿပဲ။ ကိုငွက္သီခ်င္းေတြ ခံစားရင္း အရြယ္ေရာက္ခဲ့။
ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝိုင္ေတာင္ မလုပ္စားခ်င္လို႔ဆိုၿပီး မထြက္ခဲ့။ အႏုပညာေမွာ္ေအာင္တဲ့ ကိုငွက္ရဲ႕ သီခ်င္းေခြေလးေတြ နားေထာင္ရင္း နားလိုက္ဦးမယ္။
ကိုငွက္ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္မွာပါ။
လူနဲ႔ အၤက်ီ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္တုန္းက
အျဖဴေရာင္အၤက်ီေလးကို
တကယ္စိတ္စြဲႏွစ္သက္စြာ
အၿမဲတန္းဝတ္တတ္တယ္။
အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ခဲ့ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္လည္းအရြယ္ေရာက္ၿပီ
ျဖဴစင္လွေသာအၤက်ီေလး
ဝတ္ဖို႔ရွက္လာတယ္။
လူရယ္ေခၚႏိုင္တဲ့အခါ
နာက်င္တတ္ၿပီစိတ္မွာ
ျပန္လည္ေလ်ွာ္ဖြတ္မရေတာ့ဘူး
ဘဝကညစ္ပတ္တယ္။
အမွန္ကိုု မျမင္ႏိုင္ေသးေတာ့
ဒီ အညစ္အေၾကးေတြစြန္း ဆဲ
ျဖဴစင္လွေသာ အၤက်ီေလး
မင္းအတြက္အားနာတယ္။
အၤက်ီျဖဴျဖဴေလးရယ္
မင္းေလာက္တို႔ မသန္႔စင္တယ္
စိတ္မွာ ဒီအညစ္အေၾကးေတြ
ေဆးေၾကာလိုက္ခ်င္တယ္
လိပ္ျပာမလံုခ်င္ဘူးကြယ္
အျဖဴေရာင္ျမင္ရင္ ရင္မွာနာက်င္ခဲ့။. ။
ထူးအိမ္သင္ (၁၉၆၃/၂၀၀၄)
No comments:
Post a Comment