ပညာအလွဴ

ဒီအိမ္ႀကီးက နာမည္ေက်ာ္ Stanford University ႀကီးကို လႉခဲ့တဲ့ Stanford တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေနခဲ့တဲ့ အိမ္ပါ။ Mr Stanford က ကယ္လီဖိုးနီးယားကေန အေမရိကတိုက္ကို ျဖတ္ေဖါက္ထားတဲ့ မီးရထားလမ္းေဖါက္ ကံထ႐ိုက္တာ သန္းႂကြယ္သူေဌးပါ။ ကယ္လီဖိုးနီးယားရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး၊ အေမရီကန္ ဆီးနတ္အမတ္ေတြလည္း လုပ္ခဲ့တယ္။ တဦးတည္းသားေလး ကြယ္လြန္သြားေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ ျပည္နယ္သားေတြ အခမဲ့ ပညာသင္ႏိုင္ေရးအတြက္ Stanford University ႀကီး တည္ေထာင္ခဲ့တယ္။ ပိုင္ဆိုင္သမ်ွ အားလံုးလိုကို လႉခဲ့တယ္။ ဒီအိမ္ႀကီးက အခန္း ၄၄ခန္းရွိတဲ့ ေလးထပ္အိမ္ႀကီး။ ဒီအိမ္ႀကီးကိုပါ သာသနာျပဳသီလရွင္ေတြကို လႉခဲ့တာ။ ႏွစ္ေတြၾကာၿပီး သူတို႔ေတြ မထိမ္းသိမ္းႏိုင္ေတာ့မွ ျပည္နယ္အစိုးရက ျပန္ဝယ္၊ ေဒၚလာ ၂၂ သန္းေက်ာ္အကုန္ခံျပီး မူလလက္ရာအတိုင္းျပင္၊ ျပတိုက္လုပ္ထားတယ္။

ဒီအိမ္ႀကီးထဲ တိုးရစ္အေနနဲ႔ ဝင္ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ဝင္ေၾကးအခမဲ့ပါ။ အဲဒီေခတ္က (၁၈၇၀-၁၈၉၀) သန္းႂကြယ္သူေဌးႀကီးရဲ႕ ေနထိုင္မႈဘဝကို ျမင္ခဲ့ရ၊ သိခဲ့ရ၊ အေတြးေတြ ပြားခဲ့ရပါတယ္။
Mr Stanford က သူ႔ေခတ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္သူေဌးစာရင္းဝင္ခဲ့သူ၊ ႏိုင္ငံအတြက္လည္း သူတတ္သမ်ွ တာဝန္ယူခဲ့သူ၊ မေသခင္မွာ ခ်မ္းသာသမ်ွကို အက်ိဳးျပဳမဲ့ ေနရာေတြကို ေဝမ်ွၿပီး လႉခဲ့သူေလ။ အခုသူလႉခဲ့တဲ့ Stanford University ဟာ နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ႀကီးအျဖစ္ ရပ္တည္ေနဆဲ။ တကယ္ေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားသာျဖစ္ပါေစ၊ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္ရင္ အျပည့္အဝ ေထာက္ပ့ံႏိုင္တဲ့ ရံပံုေငြေတြ အျပည့္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေတာ္သူေဌးႀကီးေတြလည္း သူ႔ကိုအားၾကၿပီး တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခု ေဆာက္လုပ္လႉတန္း၊ ရံပံုေငြေတြ ထည့္ဝင္ၿပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္အခမဲ့ တက္ႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ေပမဲ့ သူတို႔က တတ္ႏိုင္မယ္ေလ။
မိတ္ေဆြတို႔လည္း ဒီပို႔စ္ေလးကို မ်ားမ်ားရွယ္ေပးရင္းနဲ႔ သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေလာက္က ဖတ္မိၿပီး လႉခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလည္း။ သူတို႔ ေခတ္သစ္ ျမန္မာ့သန္းႂကြယ္သူေဌးေတြထဲမွာလည္း ဒီလို လူေတြေပၚထြန္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

အေမတို ့ရြာ (ေနာက္ဆံုးပိုင္း)

အေမတို ့ရြာ (ေနာက္ဆံုးပိုင္း)

အေမတို ့ရြာမွာ နွစ္ပတ္ေနခ့ဲစဥ္ ခင္ခဲ့ရေသာ ရြယ္တူ ကာလသားမ်ားက အကိုဟု ရိုေသစြာ ေခၚၾကသည္။ သူတို ့ဆီမွာ ဆယ္တန္းေအာင္သူလည္း မရွိသေလာက္ရွားလွသည္။ ရြာမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလးသာရွိျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနွင့္တဲြရက္ျဖစ္ေသာ ဒီေက်ာင္းေလးမွာ ဆရာ မလာသည္ကမ်ားေလသည္မို ့ ကေလးေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္တြင္ ေဆာ့ကစားရင္းသာ အခ်ိန္ကုန္ၾကရသည္။

မူလတန္းေအာင္လ်ွင္ ရြာနွင့္ နွစ္မိုင္ေက်ာ္ေဝးေသာ ေရႊပန္းေတာရြာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသို ့ သြားရသည္။ ထို အလယ္တန္းေက်ာင္းေလာက္ ဆက္တက္သူပင္ ခပ္ရွားရွား။ အလယ္တန္းေက်ာင္းနွင့္တြဲဖြင့္ထားသည့္ တြဲဖက္ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးမွာေတာ့ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လာတက္သည့္ ေက်ာင္းသား အနည္းငယ္သာရွိသည္။ သူတို ့ဆီမွာေတာ့ နဲနဲ အရြယ္ေရာက္ျပီဆိုလ်ွင္ ႏြားေက်ာင္း၊ လယ္ထဲဆင္း၊ ထင္းေခြ၊ ႏြားနိုင္ျပီဆိုလ်ွင္ လယ္ထြန္ျပီး လယ္သမားလုပ္ရေတာ့သည္သာ။

ေသစာရွင္စာဖတ္တတ္ ေတာ္ေရာေပါ့။ စာေရးစာခ်ီ လုပ္မွာမွမဟုတ္တာ။ ေက်ာင္းထားရင္ ကုန္မဲ့ေငြကို ႏြားမေလးဝယ္ေမြးေတာင္ ႏြားနို ့ေသာက္ရ၊ ႏြားသားေပါက္ရနဲ ့ ဟန္ၾကေသးဟု ပညာေရးကို နားမလည္ အားမေပးတတ္သည့္ ေတြးေခၚမွုေဟာင္းေတြကလည္း အားေကာင္းဆဲပင္။ ပညာကို အားေပးေသာ အဖိုးေၾကာင့္သာ ဦးေလးနွစ္ဦး ထူးခ်ြန္ခဲ့ေသာ္လည္း သူတို ့ေျခရာ နင္းနိုင္သူ မေပၚထြက္ေသး။

ကာလသားေလးမ်ားထဲတြင္ လိမၼာေသာ လူငယ္မ်ားလည္း ရွိသည္။ အမ်ားစုက ညေနဆိုလ်ွင္ ထန္းရည္ဆိုင္ အရက္ပုန္းဆိုင္တို ့တြင္ အခ်ိန္ျဖံဳးၾကေသာ္လည္း သူတို ့က ရြာဦးေက်ာင္းတြင္ လုပ္အားေပးၾကသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအတြက္ ထင္းေခြ၊ေရခပ္၊အမိွုက္လွဲ၊ျမက္ခုတ္နွင့္ လုပ္ၾကေတာ့ ဝိုင္းကူရင္း ကုသိုလ္ ယူခဲ့သည္။ သူတို ့က သၾကၤန္ကို ရြာျပန္လာေစခ်င္သည္။ ရြာ သၾကၤန္က ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္တဲ့။ ေရေလာင္းခ်င္တဲ့ အပ်ိဳအိမ္ သြားခြင့္ပန္ျပီး ေလာင္းၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးမို ့ ျပန္ခဲ့ေစခ်င္ေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ မျပန္ျဖစ္ေတာ့။

ရြာနားရွိ ငါးရက္တစ္ေစ်းျဖစ္ေသာ ေရႊပန္းေတာေစ်းကေတာ့ မနက္ခင္းေလးသာ စည္ကားေသာ ေစ်းေလးျဖစ္သည္။ ကုန္စံုဆိုင္ေလးေတြလည္း ေရာင္းေကာင္းပံုမရ။ သူတို ့ေဒသ မုန္ ့ဟင္းခါးကေတာ့ ပဲဟင္းနွင့္စားရေသာ အညာေဒသ မုန္ ့ဟင္းခါးမ်ိဳးပင္။ ငါးရွားသည့္ေဒသ မဟုတ္လား။ ငါးပိ ငါးေျခာက္တို ့ကိုသာ အားထားၾကရသည္။

ေျမလတ္ေဒသဆိုေသာ္လည္း သစ္ပင္ၾကီးေတြက ေခတ္အဆက္ဆက္ ခုတ္ခဲ့ၾကသည္မို ့ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ ့ရာေဒသေလး။ ခုေတာ့လည္း ေခတ္အေျပာင္းမွာ ေထာ္လာဂ်ီ ပိုင္ရွင္ ေတာေဂၚလီမ်ားက သယ္ယူပို ့ေဆာင္ေရး ေနရာယူၾကျပီ။ ျမိဳ ့လွေခ်ာင္းကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ သစ္သားတံတားထိုးထားေသာ္လည္း ေရတိုက္စားမွုေၾကာင့္ မၾကာခဏ က်ိဳးပ်က္ျမဲပင္။ တရုတ္ဆိုင္ကယ္ တဖံုးဖံုးနွင့္ သြားလာနိုင္ျပီ ဆိုေသာ္လည္း ႏြားလွည္းက္ုလည္း လက္မလႊတ္နိုင္ေသး။ႏြားနွင့္သာ လယ္ထြန္ေနရဆဲ။ လက္မွုလယ္ယာမွ စက္မွုလယ္ယာသို ့ ဆိုသည့္ ေဆာင္ပုဒ္မွာလည္း ရာဇဝင္ထဲတြင္ က်န္ေနဆဲ။ ရြာသူရြာသားမွားလည္း ဆင္းရဲတြင္းမွ ရံုးမထြက္နိုင္ေသးပဲ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနၾကဆဲပင္။

ေခတ္ေျပာင္းခ်ိန္ တစ္ခုမွာေတာ့ အေမတို ့ရြာလို ေခတ္ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ရြာေတြ တိုးတက္လာမည္ ထင္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေခတ္မွီဖြံ ့ျဖိဳးတိုးတက္ေသာနိုင္ငံေတာ္သစ္နဲ ့အညီ အေမတို ့ရြာေလးကို လွ်ပ္စစ္မီးေတြ တထိန္ထိန္မွာ စည္ေဗ်ာသံေတြေဝတဲ့ ထမင္းေရေခ်ာင္းစီး အလွဴၾကီးေတြနဲ ့ျမင္ရပါလိမ့္မည္။ ေရေတြေဖာသီျပီး တရြာလံုးလည္းသန္ ့ရွင္းလို ့
။ ဒါဆိုလ်ွင္ က်ြန္းလံုးခံတပ္ကို ကမၻာကိုပင္ ၾကြားနိုင္ေပမည္။ တေန ့ေန ့ေပါ့ေလ။ တေန ့ေန ့ေပါ့။

(စာေရးမက်ြမ္းမွုအျပင္ အခ်ိန္နည္းပါးမွဳ၊မ်က္လံုးအားနည္းမွုမ်ားေၾကာင့္ အခန္းမ်ားစြာ ၁၀ပိုင္းထိတိုင္ ျဖစ္သြားခဲ့ရေသာ က်ြန္ေတာ့ရဲ ့ အေမတို ့ရြာကို ေစာင့္စားဖတ္ရွု ေဝဖန္မွုမ်ားေပးခဲ့ၾကသည့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။ တေန ့ေန ့တြင္ အေမတို ့ရြာလို ဖြ ံ ့ျဖိဳးတိုးတက္မွု ေနာက္ၾကေနေသာ ရြာကေလးမ်ားမွ လူငယ္ကေလးမ်ားထဲက ျမန္မာနိုင္ငံ သမၼတၾကီး မေပၚနိုင္ဟု မည္သူေျပာနိုင္မည္နည္း။ ထိုကဲ့သို ့ရြာကေလးမ်ား တိုးတက္ေစေၾကာင္း ရည္ရြယ္ျပီး ဒီစာစုေလးကို အခ်ိန္ယူ ေရးသားျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း။)

ခ်စိျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ

အေမတို ့ရြာ (၉)

အေမတို႔ရြာ(၉)

အေမတို႔ရြာ ေရာက္ၿပီး သံုးရက္ခန္႔တြင္ ရြာဦးေက်ာင္းကထိန္ပဲြႏွင့္တိုးသည္။ ရြာ၏စုေပါင္းအလႉပဲြမို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ ဝိုင္းလုပ္ဝိုင္းစားစနစ္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။

အလႉအႀကိဳေန႔တြင္ အိမ္မ်ားမွ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းႀကီးမ်ား ကိုယ္တိုင္ထမ္းၿပီး လာပို႔ၾကရသည္။ ေႂကြထမင္းပန္းကန္၊ ဟင္းပန္းကန္မ်ားလည္း ထို႔အတူပင္။ အားလံုးမွာ နာမည္ထိုးၿပီးသားမို႔ မွားရန္မရွိ။ ညေနမွာ အလႉအတြက္ ေရခပ္ဖို႔ အပ်ိဳတသိုက္ ေရတြင္းဆင္းၾကသည္။ ဒီအခ်ိန္ကား ကာလသားလူပ်ိဳတသိုက္အတြက္ အခ်ိန္ေကာင္းပင္။ ကိုယ္ႀကိဳက္ေသာ အပ်ိဳကို ေရငင္ေပးရင္း ပိုးၾကေသာ အခ်ိန္မို႔ ေရတြင္းကုန္းမွာ တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ေပ်ာ္စရာပင္။

ေရခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဇီးျဖဴသီးခူးၾကရၿပီ။ ကာလသားမ်ားက အပင္ေပၚတက္ လႈပ္ခ်၊ က်လာေသာ အသီးမ်ားကို ရြာသူမ်ားကေကာက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံုထဲထည့္ကာ ေလးစိတ္ကြဲေထာင္း အေစ့ေတြဖယ္ အသားေတြစုႏွင့္ ဇီးျဖဴသီးသုပ္ရန္ျပင္ၾကရသည္။ ငပိေထာင္းၾက၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းၾက၊ ႏွင့္ တက္ညီလက္ညီပင္။ မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးျဖင့္ ထမင္းခ်က္သူကခ်က္ ငါးေျခာက္ေက်ာ္သူကေက်ာ္ မည္သူမ်ွမနားၾကရ။ တစ္ညလံုးလည္း ေငြပေဒသာပင္မ်ား ဆင္ၾကေသး၏။

ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ေတာ့ ေငြပေဒသာပင္မ်ားထမ္းကာ အိုးစည္ ဒိုးပတ္ အကအခုန္ စံုစြာျဖင့္ ရြာပတ္ကာ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ ခ်ီတက္ေလၿပီ။ တီးမႈတ္ကခုန္ၿပီး တရားနာၾက။ ၿပီးေတာ့ အေက်ြးအေမြးစတင္ပါၿပီ။ စုေပါင္းအလႉမို႔ အသားစိုမပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ငါးေျခာက္ေက်ာ္၊ ဇီးျဖဴသီးေထာင္း၊ ပဲဟင္း ဒါပဲ ေကၽြးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ လူအုပ္က ဆြမ္းစားေဆာင္ေအာက္မွာ အျပည့္။ အိမ္ဆူးဆို႔၊ ကေလးလက္တို႔၊ေခြးအို႔အို႔ ဟုဆိုရမည့္ လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ တရြာလံုး လာအားေပးၾကျခင္းပင္။

အရင္ေရာက္သူမ်ားကို ေဆးလိပ္ကမ္းထားၿပီးၿပီမို႔ ထမင္းစားလက္မွတ္ ေဆးလိပ္ရသူမ်ားသာ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေပၚတက္စားခြင့္ရမည္။ ေနာက္ၾကသူမ်ားက ကမ္းထားေသာ ေဆးလိပ္ဖြာရင္း ထိုင္ေစာင့္ေပေရာ့ပင္။ အေပၚက အုပ္စု စားၿပီး ပန္းကန္ေတြေဆး၊ စားပဲြ သုတ္သင္ၿပီးမွ ေနာက္အုပ္စုတက္ခြင့္ရမွာမ္ို႔ ျမန္ျမန္စားပါဗ်ိဳး၊ ဗိုက္ဆာလွၿပီ၊ မၿပီးၾကေသးဘူးလား စသည္ျဖင့္ အေပၚကလူမ်ားကို စၾကေနာက္ၾကေသးသည္။

အိမ္မွာ စားေနၾက ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တိုးေဝွ႕ စားၾကျခင္းအေၾကာင္းတခုက ေပ်ာ္စရာအတြက္။ သူတို႔မွာ ေပ်ာ္စရာ ရွားလွသည္မို႔ ဒီကထိန္ပဲြေလးမွာ ၾကံဖန္ၿပီး ေပ်ာ္ၾကရျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ကထိန္ထမင္းစားရင္ အသက္ရွည္တယ္ဟူေသာ အယူအဆတစ္မ်ိဳးလည္း ရွိေသးေပသည္။

ရြာေက်ာင္းက ေရႊက်င္ေက်ာင္းမို႔ အသံခ်ဲ ့စက္မဖြင့္ရ။ ပဲြမသြင္းရေပမဲ့ ရြာျခင္းကပ္ျဖစ္ေသာ ျပင္ေထာင္ရြာမွ ကထိန္ကေတာ့ ပဲြသြင္းခြင့္ျပဳသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ျပင္ေထာင္ေက်ာင္း ကထိန္ည ပဲြခင္းသို႔ ေနရာေကာင္းမွ ရႈစားႏိုင္ေရးအတြက္ ဝတ္ေကာင္းစားလွ မ်က္ႏွာေျခမ်ားလိမ္းက်ံကာ အပ်ိဳတသိုက္ထြက္ၾကၿပီ။ သူတို ့ကို ပိုးၾကမည့္ ကာလသားတသိုက္ကလည္း ကပ္လ်ွက္ပင္ လိုက္ပါလာၾကသည္။

ဒီပဲြကလည္း ရာဇဝင္နဲ႔။ ပဲြအတြက္ ေငြစိုက္ထုတ္ အကုန္ခံသူက မင္းသားလုပ္မည့္သူ။ သူ႔မိန္းမက သေဘာမတူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕က အၿငိမ့္မင္းသမီးငွားၿပီး ရြာအျပန္ လင္မယား စကားမ်ားကာ မိန္းမက အဆိပ္ေသာက္ေသာေၾကာင့္ ေဆးရံုေရာက္ရေသး၏။ မေသတာကံေကာင္း။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိန္းမကပင္ စိတ္ေလ်ွာ့ သေဘာတူရသည္တဲ့။ ပဲြခင္းက ရြာအျပင္ ကြင္းျပင္သာမွာ။ ေလးတိုင္စင္သာသာစင္ေလးျဖင့္ မီးစက္သံမ်ားကိုလႊမ္းေစရန္ ေအာ္လံမွ တြံေတးသိန္းတန္၏ သီခ်င္းသံသာမ်ားဖြင့္ထားေပးသည္။ ပဲြစေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္၊ ေဇာ္မင္းေလးသီခ်င္းမ်ားျဖင့္ ေတးသ႐ုပ္ေဖၚမ်ားကို ကတတ္သလို ကျပ ေဖ်ာ္ေျဖၾကသည္။ အားလံုးေမ်ွာ္လင့္ထားတဲ့ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္မွာေတာ့ ရြာခံေငြစိုက္ထုပ္သူက မင္းသား၊ ၿမိဳ႕က အၿငိမ့္မင္းသမီး ညိဳညက္ညက္က မင္းသမီး။ သ႐ုပ္ေဆာင္ မေကာင္းၾကေသာ္လည္း လက္ခုပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ အားေပးၾကေလသည္။

ပြဲသို႔ အတူလိုက္ပါလာေသာ ကာလသားေလးထံ ကေလးခ်ီထားေသာ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ မိန္းကေလးတေယာက္ လာႏႈတ္ဆက္သည္။ ။သူမျပန္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ထိုသူ မ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း။ သူတဖက္သပ္ ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး။ ရြာစင္လွည့္ၿပီး အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္သည့္ စက္ဆရာေနာက္ မႏွစ္က ပါသြားျခင္းေၾကာင့္ ခုေတာ့ ကေလးပင္ ရေနေလၿပီ။ သူတို႔ဆီမွာ စက္ဆရာက မိန္းေခ်ာေလးေတြ ဝိုင္းေနသူပင္။ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတာင္းဖို႔ အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္သူ စက္ဆရာနား ကပ္ၾကရသည္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ စက္ဆရာက မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးသည္တဲ့။ ေခ်ာရင္ သူ႔ေနာက္ပါတာပါပဲဟု ၿငီးတြားရွာ၏။

အကိုတို႔ဆီမယ္ေတာ့ အပ်ိဳေခ်ာေတြေပါမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ နဲနဲေခ်ာရင္ သိပ္မၾကာဖူး။ စက္ဆရာ သုတ္ရင္သုတ္၊ မသုတ္ရင္ ကားဆရာသုတ္တာပဲအကိုရယ္တဲ့။ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ရင္ ကားဆရာက ဘုရင္ပင္။ ကားေခါင္းခန္းဆိုတာ သံဃာေတာ္မပါရင္ အပ်ိဳေခ်ာကိုသာ ဦးစားေပးသည္။ က်န္သူအားလံုး ေခါင္မိုးေပၚတက္ၾကရမည္သာ။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

အေမတို ့ရြာ (၈)

အေမတို႔ရြာ(၈)

အိမ္လည္ထမင္းစားႂကြရာတြင္ အိမ္ေပၚမတက္ခင္ ေျခေဆးရေသာ ဒုကၡကလည္း မေသးလွ။ မိုးဒါဏ္ေၾကာင့္ ရႊံလမ္းေတြျဖစ္ေနေလရာ ေျခမ်က္စိျမဳတ္ေသာ ရႊ႕ံေတြကို သာမန္ေဆးလို႔မရ။ ေသေသျခာျခာ လက္ျဖင့္ ပြတ္တိုက္ရသည္။ ေျခေခ်ာင္းေတြၾကားမွ ရႊ႕ံမ်ားကလည္း စီးကပ္ေနသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ခၽြတ္မရ။ တို႔ေတာသားေတြက ဖင္ထဲ ရႊ႕ံတစ္ပိသာေလာက္ဝင္မွ ထမင္းစားရတာကြဟု ဦးေလးက ရယ္ပဲြဖဲြ႕ရွာသည္။ ဖင္လွန္ၾကည့္လို႔ ဖင္ ရႊ႕ံေပမွ ေတာသားစစ္သတဲ့ေလ။

အႀကီးမားဆံုးဒုကၡကား အိမ္သာတက္ရန္ခက္ခဲလွျခင္းပင္။ ရြာထဲမွာ လူခ်မ္းသာ စာရင္းဝင္ေသာ ဦးေလးတို႔ ကၽြန္းအိမ္ႀကီးမွာ ဟီးထေနေသာ္လည္း အိမ္သာၾကေတာ့ ည့ံလွသည္။ က်င္းေလးတူး၊ ပ်ဥ္ေလးပစ္ကာ ဝါးတိုင္စိုက္၊ ယိုင္ဖတ္ကာနွင့္ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ အိမ္သာစုတ္ေလးသာရွိသည္။ ဒီလို အိမ္သာစုတ္ေလးေတာင္ တစ္ရြာလံုးမွ ေလးငါးလံုးမ်ွသာရွိသည္။ ဒီလို အိမ္သာမရွိပဲဘယ္လိုေနၾကလည္းေမးေတာ့ မရွိရင္ ေတာထိုင္တာေပါ့တဲ့။ အိမ္သာတက္မယ္ဆို ေတာထိုင္ဦးမယ္ ဆိုကာ ရြာျပင္ ခင္တန္းညိဳ႕ညိဳ႕ဆီ ေျပးၾကေလသည္။ ဦးေလးအိမ္က အိမ္သာက အေပါ့ေလာက္သာ သြားလို႔အဆင္ေျပၿပီး အေလးၾက သြားမရ။ သို႔ႏွင့္ပင္ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ထံ ခြင့္ပန္ၿပီး သူ႔ကုဋီကို ရွယ္ရေလသည္။ ေန႔တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေျပးရေသာ ဒုကၡကလည္း မေသးလွ။ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္က ဗာရာဏသီဆရာေတာ္၏ တပည့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ သူ႔ငယ္ဆရာေတာ္၏ ေျမးမို႔ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ႏို႔မို႔ဆို အဆူခံရေလာက္၏။

တစ္ရြာလံုးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ေရေလာင္းအိမ္သာရွိျခင္း၏ အေၾကာင္းတခုကား ေရရွားပါးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ခ်ိဳးေရသံုးေရအတြက္ ခပ္စရာေရတြင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေအာက္တြင္းႏွင့္ လယ္ႀကီးတြင္း ႏွစ္တြင္းသာရွိရာ ေရခပ္ရေသာဒုကၡက မေသးလွေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေရေလာင္းအိမ္သာကို စိတ္မဝင္စားၾကပဲ ခင္တန္းကေလးတြင္သာ ေတာထိုင္ၾကျခင္းပင္။

ေႏြေရာက္လ်ွင္ ေက်ာင္းတြင္းကေရ ခန္းေသာေၾကာင့္ အေမတို႔ လႉထားေသာ လယ္ႀကီးတြင္းကိုသာ အားကိုးၾကရသည္။ ဦးေလးသယ္ေပးေသာေရကို အခန္႔သား မခ်ိဳးခ်င္ေသာေၾကာင့္ လယ္ႀကီးကြင္းမွေရကို သယ္ၾကည့္ရာ ရြာကကုန္းျမင့္ေပၚတြင္ရွိျပီး ေရတြင္းက အနိမ့္ပိုင္းမို႔ မလြယ္လွေပ။

ရြာမွာ ေရေလာင္းအိမ္သာ ယင္လံုအိမ္သာတည္ေဆာက္ေရး တရားေဟာခဲ့ေသာ္လည္း မည္သူမ်ွ စိတ္ဝင္စားပံုမျပၾက။ သူတို႔အေခၚ ၁၂တန္းေက်ာင္းသားက မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပသည္ ထင္ေလသည္မသိေပ။ ေရေလာင္းအိမ္သာေဆာက္ရန္ ေရေပါဖို႔လိုသည္။ ဒီအရပ္က ေရတူးတိုင္းလည္း ေတြ႕သည္မဟုတ္။ အဝီစိတြင္းတူးၾကဆိုေတာ့ ေရစုတ္စက္လည္ရန္ လ်ွပ္စစ္မီးမရွိျပန္။ ဒီဇယ္မီးစက္ဖိုး၊ ဒီဇယ္ဖိုးေတြ မည္သူေပးမည္နည္း။ ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေရေလာင္းအိမ္သာႏွင့္ေဝးကာ ယင္ တေလာင္းေလာင္းႏွင့္ ယင္ေလာင္းအိမ္သာျဖင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားေနရေသာ ရြာသားမ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္း။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွမဟုတ္သူမို ့ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့။ အေမတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ စုေပါင္းၿပီး ေရတြင္းတူးကာ ေရတြင္းေျမကိုပါ အမ်ားအတြက္ လႉခဲ့သည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးၾက။

လ်ွပ္စစ္၏ အခန္းဂ႑ကား အေရးပါလွေလသည္။ ေက်းရြာေပါင္း ၈၀% ေက်ာ္ လ်ွပ္စစ္မရေသးေသာႏိုင္ငံတြင္းရွိ ရြာေလးကား မီးအိမ္ မီးခြက္ေလးမ်ားျဖင့္သာ အိပ္ေမာၾကဆဲ ရွိေလသည္။

အေမတို ့ရြာ (၇)

အေမတို႔ရြာ(၇)

အဖြားေလးညီမငယ္က ေရေႏြးၾကမ္း၊ထန္းညက္ခဲျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။ သူ႔ေျမးေတာ္ေမာင္ ဒုတိယႏွစ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားက ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္တိုတိုျဖင့္ ေတာသားပံုေပါက္ေနသည္ကိုလည္း သေဘာၾကသည္။ ၿမိဳ႕က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ေရာက္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းလည္း တစ္ရြာလံုး ပ်ံ႕ေနၿပီမို႔ အပ်ိဳေခ်ာမ်ားက မသိမသာ လာၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕သားက သူတို႔ ၾကည့္ဘူးေသာ ဓါတ္ရွင္ေတြထဲကလို စမတ္မက်ပဲ ေတာပံုေပါက္ေနသျဖင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားကလည္း တို႔ေတာသားလိုပဲဟု ေျပာကာ ျပန္သြားၾကသည္ဟု အဖြားေလးက ေျပာျပသည္။

အဖိုးေလးေတာ္သူ ျပင္ဦးလြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက ေျပာဖူးသည္။ ဒို႔ နယ္က ဆင္းရဲေတာ့ ရြာသူေလးေတြလည္း မတိုးတက္ဘူး။ မင္း ဦးေလးႏွစ္ေယာက္ကလည္း မစြန္ဘူးကြ။ ကိုယ့္ရြာသူကို ျပန္ၿပီး မခ်ီးေျမာက္ဘူး။ တျခား အရပ္သူေတြပဲ ယူၾကတယ္။ ကိုယ့္အရပ္သူကို ကိုယ္မွ မခ်ီးေျမာက္ရင္ ဘယ္သူလာခ်ီးေျမာက္မလဲ။ ငါ့ေျမးၾကရင္ ကိုယ့္ရြာသူ ျပန္ယူကြာ။ ဒါမွ ကိုယ့္ရြာသားေတြ ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီး တိုးတက္မယ္ တဲ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ မွန္ပါ့ဘုရားလုပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ခုေတာ့ ရြာသူကေလးမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားမႈကိုပင္ မခံရေတာ့။ ဆိုးလိုက္တဲ့ကံ။

အဖြားေလးကေတာ့ သူ႔ေျမးပံုတံုးကာ ေတာပံုဖမ္းထားသည္ကို ဂုဏ္ယူသည္။ ဒီလို ႐ိုး႐ိုးသားသားဝတ္စားရတယ္ဆိုကာ ဦးေလး၏ ခ်ည္ၾကမ္းပုဆိုး တစ္ထပ္ႀကီးကို ထုတ္ေပးေလသည္။ မၾကာမီပင္ ဦးေလးလည္း ထင္းေခြရာမွ ျပန္လာသည္။ သူ႔လွည္းေပၚတြင္ သူ႔မိသားစုလည္းပါ၏။ ထင္းေခြရာေတာစပ္သို႔ လိုက္သြားၾကျခင္းပင္။ သူ႔ဇနီးက ညိဳေခ်ာေလး။ ကေလးေတြကေတာ့ ဦးေလးႏွင့္တူကာ ျဖဴၾကသည္။ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းျဖစ္၏။ က်ီးကန္းက ဗ်ိဳင္း ခ်ီထားတာေလဟု ညိဳေသာအေမက ျဖဴေသာသမီးငယ္ကို ခ်ီပိုးထားေသာ ျမင္ကြင္းအားၾကည့္ုၿပီး အဖြားေလးက ရယ္ရႊင္ဖြယ္ေျပာသည္။

ေတာမွာ အသားျဖဴသူ ရွားပါးေသာ္လည္း အေမ့အမိ်ဳးေတြက ျဖဴသူမ်ားသည္။ အေမတို႔ အဖိုးက ရွမ္းသမားေတာ္ႀကီး ဆရာေမာင္တဲ့။ ရွမ္းျပည္မွ ေဆးလာကုရင္း ရြာသူနဲ႔ အေၾကာင္းပါခဲ့သည္။ အေမႀကီးေရာ အေမပါ တ႐ုပ္မလားေမးရေအာင္ ျဖဴေဖြးေနျခင္းမွာ ထိုေသြးေၾကာင့္ ျဖစ္မည္ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အေမတစ္ေယာက္ တ႐ုပ္ေသြးပါေသာ အေဖႏွင့္ အေၾကာင္းပါခဲ့ပါျခင္းျဖစ္မည္။

ခေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္နာမည္ေတြကလည္း တ႐ုပ္မနဲ႔ ျဖဴလံုးတဲ့။ ခ်စ္စရာေလးေတြ။ ေျမအိုးပုတ္ေလးေတြႏွင့္ ေဆာ့ေနေလသည္။

ၿမိဳ႕ေပၚက အမ်ိဳးလာလည္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေတြက ထမင္းစားဖိတ္ၾကေလသည္။ ေနခဲ့ေသာရက္အျပည့္ ထမင္းစားအိမ္အျပည့္ပင္။ အိမ္ေပၚတက္မွ အမ်ိးစပ္ျပၿပီး ထမင္းေႂကြးၾကသည္။ ဟင္းကလည္း ဘယ္အိမ္သြားသြား ၾကက္သားဟင္းပင္။ ေမြးထားေသာ ၾကက္ေလးမ်ားကို ႐ိုက္သတ္ၿပီး ဧည့္သည္ကို ဟင္းေကာင္းေႂကြးျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ၿမိဳမက်ခ်င္။ မနက္ကပင္ ေျပးလႊားေနေသးေသာ ၾကက္ငယ္မ်ား ဟင္းျဖစ္ရွာၿပီ။ ဦးေလးက ၾကက္လိုက္ဖမ္းေနသည္ကို တားေသးေသာ္လည္း ၾကက္က ညေနက်ေတာ့ ဟင္းစားျဖစ္သည္ပင္။ ေနခဲ့ေသာ ရက္အတြင္း ၾကက္ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ဘဝေျပာင္းခဲ့ရသည္မသိ။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

အေမတို ့ရြာ (၆)

အေမတို ့ရြာ(၆)

ၾကက္တို႔က မိုးမေသာက္မီကပင္ တြန္ေနၾကၿပီ။ ေရာင္နီပ်ိဳးစကပင္ အိပ္မရေတာ့။ ျခင္ေထာင္မပါေသာ္လည္း ဒီအရပ္က ျခင္ေတာ့ သိပ္မကိုက္လွ သျဖင့္ ညဦးက အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့သျဖင့္ အိပ္ေရးလည္းဝၿပီ။ ဦးႀကီးကား အေစာႀကီးအိပ္ရာထကာ ႏြားစာစင္းေတာင္ၿပီးေနၿပီ။ သူ႔သမီးျပင္ေပးေသာ ထမင္းၾကမ္းေက်ာ္ဝါဝါေလးက ဆႏြင္းနံ့ သင္းသင္းႏွင့္မို႔ တမ်ိဳးစားေကာင္းသည္။ ေတာစပ္တြင္ တစ္ေဆာင္းစာ ထင္းေခြစရာရွိေသာ ဦးႀကီးက ေစာေစာပင္ ဇိန္႔သို႔ လိုက္ပို႔ေလသည္။

ျပင္ေထာင္နွင့္ ဇိန္႔ကား တစ္မိုင္သာသာခရီးမို႔ လွည္းမေကာက္ပဲ ေျခလ်ွင္ သြားၾကသည္။ တစ္ညလံုးရြာခဲ့သည့္မိုးေၾကာင့္ ေျမလမ္းကား ရြံံလမ္းအသြင္ေျပာင္းေခ်ၿပီ။ ဖိနပ္လက္မွာကိုင္ၿပီး ေျခဗလာႏွင့္ စီးပိုင္ေနေသာ ရြံ့ထဲ ရံုးရသည္မွာ ခရီးမတြင္လွ။ ေခ်ာ္လဲမွာလည္းစိုးရေသးသည္။ ဇိန္႔ရြာကိုေတာ့ ကၽြန္းလံုးခံတပ္အျပည့္ျဖင့္ လွမ္းျမင္ေနရ၏။ အနားကရြာမ်ားႏွင့္မတူ တမူထူးကာ ရြာစည္း႐ိုးခပ္ထားသည္က ဒီရြာေလး၏ ထူးျခားမႈပင္။

တစ္မိုင္ခရီးကို တစ္နာရီနီးမ်ွ လယ္ေတာလမ္းမွ ရြံ့မ်ားကို နင္းျဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ ဇိန္႔ရြာဝင္ေပါက္ကိုေရာက္သည္။ ေကြ႕ေကာက္ကာတည္ေဆာက္ထားေသာ အိမ္မ်ားကို ေကြ႕ပတ္အၿပီးမွ ဦးေလးဝင္းျမင့္တို႔၏ ေျခတံရွည္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးကို ေတြ႕ရေလသည္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ဦးေလး၏အေမ အဖြားေလး ညီမငယ္သာ ရွိသည္။ ဦးေလးကား ေတာစပ္သို႔ ထင္းေခြ ဆင္းႏွင့္ၿပီ။

အဖြားေလးက ဝမ္းပန္းတသာ ဆီးႀကိဳသည္။ လိုက္ပို႔ေသာ ဦးႀကီးက အဖြားေလး၏ ညီမအငယ္ဆံုးရဲ႕ ခင္ပြန္း။ ဒါေၾကာင့္ဦးေလးဝင္းျမင့္ကို ငါ့တူဟု ေခၚျခင္းပင္။ သူ႔ဇနီးကေတာ့ ဆံုးရွာေလၿပီ။ အဖြားေလးညီမငယ္က အေမႀကီး၏ အငယ္ဆံုးေမာင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ၾကသည္။ ခင္ပြန္းသည္ ဆံုးေတာ့ အဖြားေလးက ခတ္ငယ္ငယ္သာ ရွိေသးေသာ္လည္း ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့။ ဦးေလးဝင္းျမင့္က တစ္ဦးတည္းေသာသားမို ့ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ရွာသည္။ ဦးေလးက ေတာင္ငူတြင္ ေပ်ာ္သည္။ ေနခ်င္သည္။ သို ့ေသာ္ သူ ့မိခင္က သူ ့ေယာက်ာ္းေခါင္းခ်ရာမွ မခြာခ်င္။ ထို ့ေၾကာင့္ အေမ့စကားနားေထာင္ကာ ရြာမွ အေမေပးစားသူနွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳသည္။ ကေလးပင္ နွစ္ေယာက္ရေနေလျပီ။

(ဆက္ေရးပါ့မယ္။)

အေမတို ့ရြာ (၅)

အေမတို ့ရြာ(၅)

အနီးအနားမွဟု ထင္ရေသာ လွည္းမ်ားကေတာ့ သူတို ့လုမ်ားကို လာၾကိဳျပီး ထြက္သြားၾကေလျပီ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္နွင့္ လမ္းဆံုတြင္ရပ္ျပီး ဘယ္လမ္းသြားရမယ္ စဥ္းစားေနစဥ္ လွည္းတစ္စီးက ေဘးတြင္လာရပ္သည္။ လွည္းေပၚမွာေတာ့ အသက္ ၆၀ေက်ာ္အရြယ္ ဦးၾကီးတစ္ဦးနွင့္ အသက္ ၃၀ခန္ ့ထင္ရသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါသည္။ ကားေပၚတြင္ ပါလာေသာ အမ်ိဳးသမီးပင္။ သူ ့ ဖခင္က လာၾကိဳဟန္ရွိသည္။

" လူကေလး ဘယ္သြားမလို ့လဲ"
"ဇိန္ ့ကို သြားမလို ့ပါ အဘ။"

'"ဇိန္ ့က ဘယ္သူ ့ဆီသြားမွာလဲ"
" ကိုဝင္းျမင့္တို ့ အိမ္ကို သြားမွာ။"

"ကိုဝင္းျမင့္နဲ ့ ဘာေတာ္လဲ။"
" သူ ့တူပါ။ က်ြန္ေတာ္က ေတာင္ငူကပါ။"

" ေအာ္.. ေတာင္ငူက မအံုးခင္ သားေလးလား။"
"ဟုတ္ကဲ့။"

" ဒါဆို အမ်ိဳးေတြပဲ။ လွည္းေပၚတက္။ ဝင္းျမင့္က ငါ့တူ။ တို ့က ဇိန္ ့ေဘးက ျပင္ေထာင္မယ္ေနတာ။ အိမ္မွာအိပ္။ မနက္ၾက မင့္ဦးေလးအိမ္ လိုက္ပို ့မယ္။"

ခ်က္ျခင္း အမ်ိဳးစပ္ျပီး အမ်ိဳးေတာ္သြားေသာ ဦးဲၾကီး၏ လွည္းကား ကယ္တင္ရွင္ပင္။ ညက ခဏေလးနွင့္ ေမွာင္ေလသည္။ မိုးတိမ္ေတြနွင့္မို ့ ၾကယ္ေရာင္ပင္ မျမင္ရ။ အာကာသေလာကၾကီးကား ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္လွသည္။ ႏြားနွစ္ေကာင္ကေတာ့ အေမွင္ထဲမွာ လမ္းသိစြာျဖင့္ တေရြ ့ေရြ ့ ခရီးနွင္လ်ွက္။

"ႏြားေတြက အေမွာင္ထဲမွာ သြားတတ္တယ္ေနာ္။"
" 'ဒီလိုပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက သိပ္ေတာ္တာ။ သူတို ့အိမ္ကို ဘယ္ေလာက္ေမွာင္ေမွာင္ မွတ္မိတယ္။"

ဦးၾကီးက သူ ့ႏြားညီေနာင္ အေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခန္း အၾကာၾကီး ထုတ္သည္။ လမ္းေဘးမွာေတြ ့တဲ့ လူစိမ္း လူငယ္ကို ကူညီလိုသျဖင့္ ေဆြမ်ိဳးစပ္ရင္း သူ ့အမ်ိဳးျဖစ္ေနသျဖင့္ အိမ္ေခၚလာသည္တဲ့။

"အစကေတာ့ ေမာင္ရင့္ကို ျမိဳ ့လွက အသိအိမ္မွာ သိပ္ခဲ့မလို ့။ ေမာင္ရင္က ဦးရဲ ့ ေျမးေတာ္ေနလို ့ အိမ္ေခၚခဲ့တာ။ အိမ္မယ္ကဦးနဲ ့ သမီး နွစ္ေယာက္ထဲရယ္။ မင္းတို ့ လူငယ္ေတြ မေၾကာက္မရြ ့ံ။ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ ေလ်ွာက္သြားဖို ့ လုပ္ရဲတယ္။ ပိုးေကာင္ေတြ ေပါပါဘိနဲ ့။ ပိုးထိရင္ ေဆးမမွီပဲ ေမာင္ရင္ေလးရဲ ့။"

"အဘကလည္း မဦးမခ်ြတ္။ ဘာေတြေျပာတာလဲ။"

ဦးၾကီး၏သမီးက ဝင္ဟန္ ့သည္။ သူတို ့အရပ္က ေျမြကို ပိုးေကာင္ဟု ေခၚသည္။ ေျမြကလည္း ေပါလွသည္။ ထို အမ်ိဳးသမီး၏ ခင္ပြန္းသည္ပင္ အီမ္ေထာင္ၾကျပီး သံုးလခန္ ့တြင္ ေျမြကိုက္ခံရျပီး ေဆးရံုပို ့ေနာက္ၾကေသာေၾကာင့္ ဆံုးရွာသည္မွာ မၾကာေသးဟု ေနာက္မွ သိရသည္။ ေဆးရံုကေဝးသည့္အျပင္ ေျမြဆိပ္ေျဖေဆးကလည္း မရွိသည္က မ်ားေလသည္။

ဒီလိုနွင့္ပင္ တအီအီမည္ေနေသာ လွည္းသံကို နာခံရင္း နွစ္နာရီေက်ာ္ၾကာျပီးေနာက္ ဦးၾကီးတို ့၏ က်ဴေတာရြာေနအိမ္ေရာက္သည္။ည ရွစ္နာရီေက်ာ္ေလျပီ။ဦးၾကီးက လက္ဆြဲ ေရဒီယို အေသးေလးျဖင့္ ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္း နားေထာင္သည္။ ေခတ္မွီေသာ ဦးၾကီးပင္။ ဦးၾကီးတို ့ေက်ြးေသာ ထမင္းနွင့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ပဲဟင္းကလည္း စားေကာင္းလွသည္။ ဆာေနေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္၏။

မိုးတြင္းမကုန္နိုင္ေသးပဲ မိုးေနွာင္းေကာင္းလြန္းေနေသာ မိုးသံနာခံရင္း အိမ္ဦးခမ္းသာတြင္ အိပ္ေမာၾကသြားေတာ့သည္။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

အေမတို ့ရြာ (၄)

အေမတို ့ရြာ(၄)

ဒီခရီးကို စီစဥ္တာေတာ့မဟုတ္။ အေမတို ့ရြာကို အေမျပန္တိုင္း အိမ္ေစာင့္တာဝန္က်သူမို ့ မေရာက္ဖူးခဲ့လို ့ ေရာက္ဖူးခ်င္သည္။ အိမ္ကကိုးကြယ္ေသာ သိမ္ဥဴ းေက်ာင္းဆရာေတာ္ကလည္း ရြာျပန္ဖို ့ရွိသည္။ ဆရာေတာ္က ေရႊက်င္ဂိုဏ္းဝင္မို ့ ေငြကို ကိုင္တြယ္ခြင့္မရွိသျဖင့္ ကပၸိယလိုသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားက ေနမေကာင္း။ ထိုသို ့ အေၾကာင္းဆံုကာ အေမက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားလုပ္ျပီး ရြာလိုက္သြားဟုဆိုကာ လိုရာသံုးရန္ ေငြနွစ္ရာေပးျပီး ဆရာေတာ္နွင့္ ထည့္လိုက္ေလသည္။

ဘုန္းၾကိးေက်ာင္းသား အသစ္စက္စက္က ၁၈နွစ္သာရွိေသးေသာ ဒုတိယနွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ရာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားစိတ္သြင္းမရ။ ငယ္ရြယ္သူမို ့ အေတြးအျမင္ကလည္း မၾကြယ္ေသး။ထိုထိုေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေအာင္လံအေရာက္တြင္ ဆရာေတာ္နွင့္ လမ္းခဲြကာ ရြာသို ့ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခ်ီတက္ေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ သူ ့ဒကာအိမ္မွာ သံုးရက္ေလာက္ သီတင္းသံုးျပီးမွ ရြာျပန္မည္။

ရြာသို ့သြားမည့္ကားက ေန ့လည္နွစ္နာရီေလာက္မွာ ေအာင္လံေစ်းေဘးမွထြက္သည္။ ကားက ေရႊပန္းေတာကမနက္ထြက္ျပီး ေအာင္လံမွ ေန ့လည္ျပန္ထြက္သည့္ တစ္စီးသာရွိသည့္ ၆တန္ ကုန္ကားျဖစ္သည္။ သည္တစ္စီးသာရွိေသာ ကုန္ကားက ကုန္အျပည့္ကို တင္ထားေသး၏။ ဘယ္ကစီးရမွာလဲေမးေတာ့ ကုန္ေတြေပၚက ထိုင္လိုက္ရမည္တဲ့။ ဒီလိုနွင့္ ကုန္ေတြေပၚ ကုတ္ဖဲ့တက္ျပီး အမ်ားနွင့္ေရာေနွာထိုင္ကာ ေက်ာက္ခဲစားထားေတာင္ အစာေၾကတယ္ဟုေျပာၾကေသာ ေရႊပန္းေတာလမ္း ခတ္ၾကမ္းၾကမ္းကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ကုန္အျပည့္ေပၚမွာထိုင္ရတာမို ့ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပ။ ကိုင္စရာလည္းမရွိ။ လမ္းကလည္းၾကမ္းမို ့ တကိုယ္လံုး ယိမ္းကလိုက္ရသည္။ ကားေပၚပါ လူတစ္ေယာက္က သစ္ကိုင္းေစာင့္တာဝန္ယူသည္။ သစ္ကိုင္းေစာင့္ဆိုလို ့ မ်က္စိလယ္မသြားၾကပါနွင့္။ လူေတြက ကုန္အျပည့္တင္ထားေသာကားေပၚမွာထိုင္ရတာမို ့ မိုးေပၚေရာက္ေနသျဖင့္ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားမွ သစ္ကိုင္းမ်ားနွင့္မလြတ္ေသာေၾကာင့္ လမ္းေဘးရွိက်ြန္းပင္ၾကီးမ်ားနွင့္နီးလာလ်ွင္ ဝပ္ဟ၊ဝပ္ဟ ဟုေအာ္ရသူကို သစ္ကိုင္းေစာင့္ဟု ေခၚျခင္းျဖစ္၏။ထိုသူထံမွ ဝပ္ဟ။ဝပ္ဟဟု ေအာ္လိုက္သည္နွင့္ ေခါင္းကိုဝပ္ခ်ျပီး ခါးေလးကုန္းလိုက္မွ သစ္ကိုင္းနွင့္လြတ္မွာျဖစ္ေလသည္။

အခ်ိန္က သီတင္းက်ြတ္ တန္ေဆာင္မုန္းမို ့ မိုးကလည္း မကုန္ခ်င္ေသး ဖဲြဖဲြေလးရြာလို ့ေနသည္။ ထီးကလည္း ဘယ္လိုမွေဆာင္းမရသည္မို ့ ကားေပၚကလူအားလံုးေလေအးဒါဏ္၊မိုးဒါဏ္တို ့ေၾကာင့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၾကရသည္။ယိမ္းထိုးလိုက္၊ဝပ္လိုက္နွင့္ ဘုရားတ ကာ သြားရေသာလမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တို ့ရြာလမ္းက ဘုရားတရားျမဲတဲ့လမ္းဟု ရယ္ေမာကာ ဆိုၾကသည္။ထို ့ေနာက္ အားလံုးကားေပၚကဆင္းပါဟု ေအာ္သံၾကားရေလ၏။တံတားမဲ့ သဲေခ်ာင္းတစ္ခုသို ့ေရာက္ျပီ။

သဲေခ်ာင္းကားေရစပ္စပ္နွင့္။ ေခ်င္းကမ္းပါးက မညီညာသည္မို ့ကားေမွာက္တတ္သျဖင့္ အားလံုးဆင္းရသည္။ ကားက ၾကမ္းတုံးအားကိုးနွင့္ျဖတ္၊ လူေတြက ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ ့ျဖတ္၊ေခ်ာင္းေက်ာ္လ်ွင္ ကားေပၚျပန္တက္။ဒီလိုနွင့္ပင္ တံတားမဲ့ သဲေခ်ာင္းနွစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုးနာမည္ေက်ာ္ ျမိဳ့လွေခ်ာင္းသို ့ ေရာက္ေတာ့ ငါးနာရီနီးျပီ။ ျမိဳ့လွရြာအနီးရွိ ျမိဳ ့လွေခ်ာင္းက အက်ယ္ၾကီး။ ျပီးေတာ့ ေရအျပည့္ျဖင့္ ၾကိဳလွင့္ေနေပျပီ။

ျမိဳ ့လွေခ်ာင္းမွာေရတိုးေနသျဖင့္ ကားဆက္သြားလို ့ မရေတာ့ျပီ။ ဒီမွာညအိပ္ျပီး မနက္ေရက်မွ ကားျပန္ထြက္နိုင္မည္တဲ့။ ဒုကၡက မထင္မွတ္ပဲဆီးၾကိဳေနေလသည္။ ကိုယ္ကလူစိမ္း၊ အေဖၚလည္းမပါ။ ဘယ္သူ ့ကိုမွလည္းမသိ။ ရြာေရာက္ဖို ့ ဘယ္ေလာက္လိုေသးလဲလို ့ စပ္စုမိေတာ့ ရွစ္မိုင္ေက်ာ္လိုေသးသည္တဲ့။ ဒါဆို ၁၂မိုင္သာ ခရီးေပါက္ခဲ့ျခင္းပင္။ နီးစပ္ရာရြာမွ လူမ်ားကေတာ့ အထုတ္ေလးေတြ ေခါင္းမွာရြက္ရင္း ေခ်ာင္းကိုကူးေနၾကတာျမင္ရ၏။ ေခ်ာင္းေရကေတာ့ ခါးသာသာရွိေလသည္။

ဘာအေရးလဲ။ေယာက်္ားပဲ။ တံုးတိုက္တိုက္၊က်ားကိုက္ကိုက္ဟု အားတင္းလိုက္သည္။ ရွစ္မိုင္ခရီးကို ေျခလ်ွင္ခရီးနွင္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ျပီး ပါလာေသာလြယ္အိပ္ေလး ေခါင္းေပၚတင္ကာ ျမိဳ ့လွေခ်ာင္းထဲ ဆင္းလိုက္၏။ ေခ်ာင္းေရက ေရခဲေရအလားေအးစက္ေနသည္။ ဒီအထဲ ျမစ္ေရေက်ာကိုမသိပဲ ဆင္းလာမိသျဖင့္ ေရက ခါးတင္မက ရင္ေခါင္းနီးပါးထိနက္ေနေလသည္။ ေရစီးကလည္း သန္လွသည္မို ့ ေရစီးထဲ ေျမာမသြားေအာင္ မနဲထိမ္းျပီးသြားရ၏။ ဘုရားေပါင္းမ်ားစြာတျပီးေနာက္တြင္ ေခ်ာင္းတဖက္သို ့ေရာက္ေတာ့ ရဲြရဲြစိုေနေလသည္။ ဒီအထဲ ေနကလည္း ဝင္ေနေလျပီမို ့ ေမွာင္စျပဳလာသည္။ ေတြ ့တဲ့လမ္းခဲြက နွစ္ခု။ ဘယ္ဘက္လမ္းကို လိုက္ရမည္မသိပဲ အက်ပ္ရိုက္ေနေတာ့၏။

(ဆက္ေရးပါမယ္။)

အေမတို ့ရြာ (၃)

အေမတို ့ရြာ(၃)

အေမတို ့ရြာသားမ်ားကား ေခတ္အဆက္ဆက္ ျဖတ္သန္းရင္း ဘဝကို ရုန္းကန္ေနၾကရွာသည္။ သူတို ့ေဒသထြက္ကုန္ေလးမ်ားျဖစ္ေသာ ဆန္စပါး၊ေျမပဲ၊နွမ္း၊ဝါ ေလးမ်ားကို အနီးဆံုးျမိဳ ့ျဖစ္ေသာ ေအာင္လံသို ့ သြားသြင္းၾကသည္။ ျမိဳ ့ေပၚက လိုအပ္သည္မ်ားဝယ္သည္။ တစ္မိုးလံုး ႏြားနွင့္ရံုးကာ ထြက္ရွိလာေသာ လယ္ယာထြက္ကုန္ေလးမ်ားသာ သူတို ့အတြက္ အသက္ေသြးေၾကာျဖစ္သျဖင့္ မိုးေရမမွန္ေသာရာသီမ်ားတြင္ ဝမ္းစာပင္ မရရွာၾက။ သို ့ေသာ္လည္း အမေတာ္ေၾကးယူထားျပီးျပိမို ့ အစိုးရကို တာဝန္ေက်သြင္းရန္ရွိသည္။ မသြင္းနိုင္ေတာ့ အဖမ္းခံရေလသည္။အခ်ဳပ္ထဲမွာနွစ္ပတ္ေလာက္ထားျပီး ျပန္လြတ္ေတာ့ ျမိဳ ့က အသိပဲြရံုမွ ေငြေခ်းကာ ျပန္ခဲ့ရသည္ဟု ေျပာျပရွာသည္။

အဂၤလိပ္ေခတ္ကေရာ ဂ်ပန္ေခတ္ကပါ နိုင္ငံျခားသား အဂၤလိပ္ ဂ်ပန္မ်ား သူတို ့ရြာသို ့ တစ္ဦးမ်ွမေရာက္လာခဲ့ဖူး။ ထို ့ေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေခတ္ဆိုတာ ၾကားဖူးတာပဲရွိတာဟု အေမေျပာဖူးသည္။ သူတို ့ရြာသားေတြအမ်ားစုကကလည္း ေအာင္လံကလြဲလို ့ အေဝးျမိဳ ့မ်ားသို ့ ေရာက္ဖူးသူနည္းသည္။ အသြားအလာနည္းေတာ့ ဗဟုသုတလည္း နည္းသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က စစ္ေလယဥ္ေတြ ပ်ံလာတာကိုေတြ ့ေတာ့ ေလယဥ္မွန္းမသိရွာလို ့ ဘုရားဓါတ္ေတာ္ေတြ ေဝဟင္ကၾကြလာတယ္ထင္ျပီး လယ္လုပ္တာရပ္ကာ ထိုင္ရွိခိုးခဲ့ဖူးတယ္လို ့ အေမၾကီး(အဖြား)က ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။

ရိုးသားၾကသူမ်ားမို ့ လိမ္ဖို ့ကိုလည္း ေၾကာက္ၾကသည္။ တစ္ခါက အေမတို ့ရြာသားအခ်ိဳ ့ ရန္ကုန္သို ့ ဘုရားဖူးထြက္ၾကသည္။မသြားခင္လည္း ေခါင္းေဆာင္က "ရန္ကုန္ဆိုတာ ျမိဳ ့ၾကီးမို ့ နင္တို ့ကို ဘယ္ကလာၾကလဲေမးရင္ ဇိန္ ့ရြာတို ့ ေအာင္လံတို ့မေျဖနဲ ့ ခရိုင္ျမိဳ ့ ျဖစ္တဲ့ သရက္ကလို ့ေျဖ"ဟု မွာသည္။ေတာသားေတြမို ့ ရန္ကုန္သားေတြက အထင္ေသးမွာ စိုးပံုရ၏။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္ကလာၾကလဲဟုအေမးခံရေသာအခါ သင္ထားသည္မ်ားကိုေမ့ျပီး ဘယ္လိုေျဖရမယ္မသိေတာ့ကာ "ဘယ္ကလာမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး" ဟု ေျဖၾကသည္တဲ့။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘယ္ကလာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးလားဟု ရန္ကုန္သားေတြက ရယ္ၾကသည္ဟု အေမကေျပာဖူးသည္။

အေမတို ့ရြာနားတြင္ရွိေသာ ေရႊပန္းေတာရြာမွာ ငါးရက္တစ္ေစ်းရွိသည္။ ထိုေစ်းေလးမွာ အနည္းအပါး လိုအပ္သည္မ်ားသြားဝယ္ၾကသည္။ ဒီေစ်းေလးမွာ အသားစိုေလးမ်ားအနည္းအပါးကို တတ္နိုင္သူမ်ားဝယ္စားၾကသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ အသားစိုဆိုတာ အလွဴၾကီးရွိမွ စားရတာျဖစ္၏။ ငါးေျခာက္ဖုတ္နွင့္ ပဲဟင္းသည္သာ သူတို ့ေတြရဲ ့ ေန ့တိုင္းစားစရာ။ ဘာဟင္းခ်က္လဲ ေမးစရာမလို။

ထိုကဲ့သို ့မေဝးကြာလွေသာ္လည္း သြားလာေရးခက္လွေသာ အေမတို ့ရြာသို ့ အိမ္မက္တစ္ခုသဖြယ္ ေရာက္ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။

(ဆက္ပါဦးမည္။)

အေမတို ့ရြာ (၂)

အေမတို႔ရြာ(၂)

႐ိုးမေတာင္ေျခရွိ အေမတို႔ရြာေလး နံေဘးတြင္ ခ်င္းရြာေလးမ်ားလည္း အစီအရီတည္ေနေလသည္။ ျမန္မာရြာမ်ားႏွင့္ ခ်င္းရြာမ်ားက တစ္ရြာျခားေလာက္စီ ရွိၾကသည္။ ဒီခ်င္းရြာေလးမ်ားက အေမတို႔ရြာ မတည္ခင္ထဲက တည္ရွိေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ဒီခ်င္းရြာေလးမ်ားေၾကာင့္ပင္လည္း ေျမထဲၿမိဳ႕ဝန္က သူ႔ရြာေျပးကို လာတည္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

အေၾကာင္းကား ဒီလို။ ဒီခ်င္းရြာေလးမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရသည့္ ခ်င္းသူႀကီးကေျမထဲၿမိဳ႕ဝန္ႏွင့္ရင္းႏွီးသည္။ တစ္ခါေတာ့ လက္ေဆာင္လာဆက္ခ်ိန္တြင္ ေျမထဲၿမိဳ႕ဝန္က မန္းေလးေနျပည္ေတာ္သို႔ အခစားဝင္ရန္ရွိသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ၾကံဳဆံုကာ ခ်င္းသူႀကီးကို ေနျပည္ေတာ္လိုက္ၿပီး ျမန္မာဘုရင္ဆီ ခစားမလားဟု အေဖၚစပ္သည္။ မန္းေလးေနျပည္ေတာ္မေရာက္ဖူး၊ ျမန္မာဘုရင္ကို မဖူးေမ်ွာ္ဖူးေသာ ခ်င္းသူႀကီးက အားရဝမ္းသာ လိုက္ခဲ့ေလသည္။ ျပသနာက ဘုရင္ထံ အခစားဝင္မွ စေတာ့သည္။ သူေၾကာက္ရြ႕ံရေသာ ေျမထဲၿမိဳ႕ဝန္မွာ ဘုရင္ေရွ႕တြင္ ျပားျပားဝတ္ေနရေသာအခါ ခ်င္းသူႀကီးခမ်ာ ေနစရာမရွိေတာ့။ ဘုရင္ေမးတာလည္း မေျဖႏိုင္ေတာ့။ ေၾကာက္ဒူးေတြဆပ္ဆပ္တုန္ကာ ဘုရင္ကေမာ္ဖူးေစ ဆိုေသာ္လည္း မၾကည့္ဝန္႔ခဲ့ေတာ့။ နန္းေတာ္ကျပန္လာေသာ္လည္း ျမန္မာဘုရင္ကို ျဖဴသလား မဲသလား သူမသိခဲ့။

သူ႔ရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာဘုရင္ကို ဖူးေမ်ွာ္ျပန္လာေသာ သူႀကီးကို ခ်င္းရြာသားမ်ားက ဝိုင္းေမးၾကေတာ့သည္။ ျမန္မာဘုရင္က ဘယ္လိုပံုစံလဲ၊ အသက္ငယ္လား ႀကီးလား စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ခ်င္းရြာသူႀကီး အေျဖကလည္း မွတ္သားေလာက္ပါသည္။" ငါ နဲ႔ ၿမိဳ႕ဝန္ ဘုရင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ဝန္ကခ်င္းျဖစ္၊ ငါက ေခြးျဖစ္ၿပီး ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနလို႔ ဘုရင့္အခြက္ မျမင္ခဲ့ရ၊ ခ်င္းကေခြးႏိုင္ ၿမိဳ႕ဝန္က ခ်င္းႏိုင္ ဘုရင္က သူ႔ႏိုင္ ေပါ့ကြယ္" ပါတဲ့။

ဒီလိုရင္းနွီးခဲ့မႈေၾကာင့္လည္း အဂၤလိပ္ျမန္မာ ဒုတိယစစ္ပဲြအၿပီး သူ႔ကၽြန္မခံပဲ အဂၤလိပ္ေပးေသာ ၿမိဳ႕ဝန္ရာထူးကို ျငင္းပယ္ကာ သူသစၥာခံေသာ ဘုရင္အတြက္ ပုန္ကန္ျခားနားရန္အတြက္ ေဆြမ်ိဳးစုလိုက္ထြက္အေျပးတြင္ စိတ္ခ်ရေသာ သူ႔လူယံု ခ်င္းမ်ားရွိရာ ႐ိုးမေတာက္ေျခကို ေရြးခဲ့ဟန္တူသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပုန္ကန္ ျခားနားရင္း လက္နက္အင္အားမမ်ွသျဖင့္ အေရးနိမ့္ခဲ့ရသည္။

ဆရာစံ၏ ဂဌဳန္တပ္တြင္လည္း ဒီရြာသားေတြ ေသြးမနည္းခဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ဘီအိုင္ေအဖဲြ႕ေတာ့လည္း ဒီရြာက လူငယ္ေတြ အားျဖည့္ခဲ့ေသးသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ျပန္တန္းဝင္ပထမဆင့္ေတြရခဲ့သည္ဟု အရီးေလးသာဆန္းက ေျပာျပသည္။ သူ႔လို ျပန္တန္းဝင္ ပထမဆင့္ ငါးဦးရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မဆလ ေခတ္တြင္ အစိုးရသို ့ စပါးသြင္းရာမွာ တာဝန္မေက်မႈျဖင့္ အရီးေလးတစ္ေယာက္ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္လည္း အိပ္ခဲ့ ဘူးေသးသည္။

(ဆက္ေရးပါမည္။)

အေမတို ့ရြာ (၁)

အေမတို႔ရြာ

နီးရက္နဲ႔ေဝးေနတဲ့ ေနရာေတြ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီးပါ။ မိုင္ႏွစ္ဆယ္ခရီးကို သံုးနာရီခဲြေလာက္ၾကာေအာင္ ကားျဖင့္ သြားရတဲ့ေနရာမ်ိဳးေပ့ါ။ ျပည္နယ္ေတြလို႔မထင္ေစလို။ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး ေအာင္လံၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ။ ျပည္မထဲမွာတင္ ဒီလို လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲေသာေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးသည္။ ဒီလိုေနရာမွာ အေမ့ကို ေမြးဖြားခဲ့ေလသည္။

သူတို႔ရြာေလးက ႐ိုးမေတာင္ေျခႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ကၽြန္းလံုးအျပည့္ကာထားေသာ ရြာစည္း႐ိုးႀကီးျဖင့္ ခန္႔ညားစြာတည္ရွိသည္။ လူတဖက္မကႀကီးမားသည့္ ကၽြန္းသစ္လံုးေတြကို စီရီစြာ ႏြယ္ႀကိဳးမ်ားျဖင့္တုတ္ေႏွာင္ၿပီး ရြာကိုကာထားသည္မို႔ ရႈမၿငီးစရာ ျမင္ကြင္းပင္။ ရြာဝင္ တံခါးမႀကီးတစ္ခုသာ ထြက္ေပါက္ရွိသည္။ တိုင္းျပည္မၿငိမ္းခ်မ္းခင္ကဆို ညေနေနဝင္လ်ွင္ ရြာတံခါးပိတ္သည္တဲ့။ ခုေတာ့ မပိတ္တာၾကာေလၿပီ။

ရြာထဲမွာေတာ့ အိမ္ေျခ ၁၀၀ေက်ာ္က စည္း႐ိုးမဲ့ တည္ထားေလသည္။ ဟို ငွက္ေျပာပင္ထိငါ့ေျမ၊ ဟိုဇီးျဖဴပင္ထိက သူ႔ေျမဟု မွတ္ထားၾကသည္။ စာခ်ဳပ္မရွိ ေျမတိုင္းမလာ ရန္လည္းမျဖစ္ၾက။ တရြာလံုးကလည္း အမ်ိဳးေတြခ်ည္း။ သူ႔အမ်ိဳးငါယူ ငါ့အမ်ိဳးသူယူႏွင့္ အမ်ိဳးပတ္လည္႐ိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ သတ္မွတ္ခ်က္က ႏွစ္ဝမ္းကဲြဆို ယူလို႔ရသတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ရြာထဲမွာ အမ်ိဳးမေတာ္တဲ့အိမ္ မရွိေတာ့။

အိမ္ေတြေတာ့ျခံစည္း႐ိုးမကာပဲ ရြာကို ျခံခတ္ထားရျခင္းအေၾကာင္း စပ္စုမိသည္။ သူတို႔ က ေျမထဲၿမိဳ႕ဝန္ဦးမွိုရဲ႕ အႏြယ္ေတြ၊ အဂၤလိပ္ျမန္မာ ဒုတိယစစ္ပြဲမွာ ျမန္မာစစ္ရႈံးေတာ့ ေျမထဲကို အသိမ္းခံရသည္။ သူ႔ကၽြန္မခံလိုေသာ ၿမိဳ႕ဝန္က သူ႔ေဆြမ်ိဳးတသိုက္ႏွင့္ ႐ိုးမေတာင္ေျခကိုေျပးကာ ရြာတည္ေလသည္။ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္းေတာႀကီးပတ္လည္ဝိုင္းေနေသာ ထိုေနရာကို အဂၤလိပ္တို႔ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့။ ရြာကို ကၽြန္းလံုးခံတပ္ကာရျခင္းမွာလည္း ထိုေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ရြာအမည္ကိုပါ အဂၤလိပ္ကိုေအာင္ျမင္ေစရန္ အတိတ္ယူၿပီး ပါဌိအမည္ ဇိန (ေအာင္ျမင္ျခင္း) ကိုယူကာ ဇိန္႔ရြာဟု ေပးခဲ့ေလသည္။

ေအာင္လံ ေရႊပန္းေတာကားလမ္းဆံုးကာနီး ႏွစ္မိုင္မွ်အလိုတြင္ဆင္းကာ တစ္မိုင္ခဲြခန္႔လမ္းေလ်ွာက္မွ ရြာဝင္တံခါးသို႔ေရာက္သည္။ ေရႊပန္းေတာကားလမ္းကလည္း ကားလမ္းဟုသာဆိုရေသာ္လည္း သစ္ထုတ္ေရးက ကားမ်ားဒါဏ္ေၾကာင့္ တစ္ေတာင္ေက်ာ္နက္ေသာ ဘီးရာႀကီးႏွစ္ခုသာရွိသည္။ လွည္းပင္မလြတ္ခ်င္လွ။ အညာလမ္းၾကမ္းထဲမွာ တံတားမဲ့ သဲေခ်ာင္းႀကီး သံုးေခ်ာင္းက ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ခံေနေသးသည္။ အဂၤလိပ္က လမ္းေဖါက္ေတာ့ တံတားပါေဆာက္ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္တြင္းသူပုန္ေခတ္မွာ ဗကပေတြ မိုင္းခဲြလို႔ တစ္စင္းမ်ွ မက်န္ေတာ့။ ထို ဗကပေတြကိုလည္း ဘယ္သူမွ မေကာင္းမေျပာၾက။ သူတို႔အမ်ိဳးေတြမို႔ ျဖစ္သည္။ တစ္နယ္လံုး ဗကပအမာခံရြာေတြမို႔ မဆလကလည္း လွည့္မၾကည့္ခဲ့။ နဝတ၊နအဖမွသည္ ယခု အစိုးရေခတ္အထိ ပစ္ထားၾကသည္မို႔ ၁၉ရာစုကအတိုင္း ေနထိုင္သြားလာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရေလသည္။

ဗကကေခတ္ကပင္ ယခုေခတ္ထက္ ပိုမိုေခ်ာင္လည္ေၾကာင္း ေျပာျပၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က တစ္နယ္လံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ ေၾကာက္ရသည့္ ဗကပဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလးေအာင္က သည္ရြာသားပင္။ အေမ့အေမရဲ႕ေမာင္ေတာ္သည္။ သည္ေတာ့ အေမတို႔ကိုလည္း မည္သူမ်ွမတို႔မထိရဲခဲ့ၾက။ တခ်ိန္က ဗကပဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ၾသဇာကလည္း ဒီေခတ္အဘေတြနီးနီး တန္ခိုးထြားခဲ့ဟန္တူသည္။

သည္ဗကပဗိုလ္ခ်ဳပ္၏တူေတာ္ေမာင္က ၿမ္ဳ႕ေက်ာင္းသြားေနရင္း အစိုးရတပ္ထဲဝင္ကာ ဗိုလ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ဒါကိုသိေတာ့ ဗကပဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္စိတ္ဆိုးေတာ့သည္။ သူ႔တူကို အစိုးရတပ္မွထြက္ခါ သူတို႔ဗကပတပ္ထဲဝင္လ်ွင္ ဗိုလ္မႈးရာထူးေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းသည္။ သူ႔အမကို ဖိအားေပးသည္။ဗကပနယ္တြင္ေနေသာ္လည္း ဗကပကိုေၾကာက္ေသာ အေမႀကီး(အဖြား) တို႔ မိသားစုလိုက္ ဘုရားဖူးအေၾကာင္းျပၿပီး သူ႔သားဗိုလ္ႀကီးတာဝန္ၾကရာ ေတာင္ငူသို႔ ထြက္ေျပးေလသည္။

ထိုဗကပဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အႏြယ္မ်ားေနထိုင္ရာရြာေလးကား ႏွစ္မ်ားစြာတိုင္ေအာင္ မေျပာင္းလည္းေသးပဲ ယခင္အတိုင္းပင္ တည္ရွိေနေသးသည္။ ထိုရြာမွ ဗကပဗိုလ္ခ်ဳပ္ထြက္ေပၚခဲ့သလို အစိုးရတပ္မွ ဗိုလ္မႉးႀကီးလည္းထြက္ခဲ့သည္။ ျပည္နယ္အင္ဂ်င္နီယာလည္း ထြက္ခဲ့သည္။ သာသနာတြင္လည္း ေရႊက်င္ဂိုဏ္း၏ ဒုတိယ သာသနာပိုင္ ျပည္ၿမိဳ႕ ဗာရာဏသီေက်ာင္းဆရာေတာ္ႏွင့္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ ညံေတာရပ္ မဟာဝိသုဓၶာ
ရံုေက်ာင္းဆရာေတာ္ဟူၿပီး ေရႊက်င္သာသနာတြင္ ေနလိုလလို ထင္ရွားခဲ့ေသာ ညီေနာင္ႏွစ္ပါးကလည္း ဒီရြာမွပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသည္ကား အေမတို႔ရြာပင္။

(ေနာက္မွ ဆက္ေရးပါဦးမည္။)

လူျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡ

တို ့ေရႊျပည္ၾကီးမွာ လူဦးေရသန္းေပါင္း ၅၁သန္းေက်ာ္ ရွိပါသတဲ့။

အဲဒီထဲမွာ ရွိသမ်ွအကုန္ လက္ဝါးၾကီးအုပ္ထားတဲ့ စူပါ ဘူဇြာၾကီးေတြနဲ ့ သူတို ့လုပ္ငန္းေတြကို လက္ေဝခံလုပ္ေနၾကတဲ့သူေတြ တစ္သန္းေတာင္ရွိမယ္မထင္။

က်န္တဲ့ သန္းငါးဆယ္မွာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚရပ္ျပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူ ၁၀သန္းထား။

က်န္တဲ့သန္းေလးဆယ္ကေတာ့ သူမသာ ကိုယ္အသုဘ ဘဝေတြနဲ ့ပဲ လံုးျခာလည္ေနၾကမွာပါ။

အလုပ္လက္မဲ့ကလည္း ၆၀% ေတာင္ ရွိေတာ့ လူငယ္ေျခက်ေတြလည္း မနည္း။

ဒီ အေျခအေနကေန ထိုးေဖါက္ဖို ့ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ မျမင္ရေသး။

လူျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡေတြ မလြယ္လွပါလား.....................။

အလုပ္သမားေန ့

မနက္ျဖန္ တနလာၤေန ့ က ဒီနိုင္ငံရဲ ့အလုပ္သမားေန ့ ပါ။

အလုပ္သမားေန ့မို ့ ရံုးပိတ္ရက္လည္း ျဖစ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာေန ့ ေလးပါ။

အလုပ္သမားေန ့မွာ အလုပ္သမားအေပါင္း က်န္းမာရႊင္လမ္းၾကပါေစ။

ေမာင္လူေပက ဗမာျပည္အေခၚ ေရႊ ့ေျပာင္း အလုပ္သမားတေယာက္မို ့ ကိုယ့္လို ဘဝတူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ပါတယ္။

ေဘာ့စ္ေတြ ဆူပါဗိုက္ဆာ ေတြရဲ ့ ဆူဆဲမွုမွလည္း ကင္းေဝးၾကပါေစ။

အလုပ္ေလးေတြလည္း ျမဲၾကပါေစ။

လစာလည္း ျမန္ျမန္တိုးပါေစ။

သက္သာတဲ့ ေနရာေလးေတြမွာ လုပ္ကိုင္ၾကရပါေစ။

အလုပ္ခြင္ ေဘးရန္မ်ားမွလည္း ကင္းေဝးၾကပါေစ။

အထူးအားျဖင့္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ အလုပ္ခြင္ေလးမ်ားျဖင့္သာ ေတြ ့နိုင္ၾကပါေစ။

အလုပ္ရွင္ ေဘာ္ေဘာ္မ်ားလည္း အလုပ္သမားဆိုးေဘးမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ။

အလုပ္ရွင္၊ အလုပ္သမား အားလံုး အလုပ္သမားေန ့ေလးမွာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစဗ်ား...။။

ဆရာ ဦးလြဏ္းေမာင္ အမွတ္တရ

ေတာင္ငူၿမိဳ႕က နာမည္ေက်ာ္ သခ်ာၤဆရာျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီး ဦးလြဏ္းေမာင္ ကြယ္လြန္ရွာၿပီလို႔ သိရပါတယ္။

ကြမ္းယာကို အရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ဆရာပါ။ ကြမ္းေလးတျမံဳ႕ျမံဳ႕နဲ႔ သခ်ာၤေတြကိုစိတ္ဝင္စားေအာင္ သင္ခဲ့တဲ့ဆရာ ခုေတာ့ ကြမ္းစားျခင္းမွ ရရွိခဲ့တဲ့ ပါးေစာင္ကင္ဆာနဲ႔ပဲ ဆံုးခဲ့ရွာပါတယ္။

ဆရာက ေတာင္ငူသူနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး ေတာင္ငူမွာ အေျခခ်၊ သူျမတ္ႏိူးတဲ့ သခ်ာၤေတြသင္ရင္း ေတာင္ငူမွာပဲ ေခါင္းခ်ခဲ့ၿပီ။

သခ်ာၤကို စိတ္ဝင္စားစရာဘာသာ ျဖစ္ေအာင္ သင္ျပခဲ့တဲ့ဆရာပါ။ သခ်ာၤအေၾကာင္းကို အီေကြးရွင္းေတြသင္ရင္း သမိုင္းေၾကာင္းပါ ရွင္းျပတတ္ေသး။ သူေျပာျပလို႔ သခ်ာၤေက်ာ္ေတြကို စၿပီး ရင္းႏွီးခဲ့ရ။

ေတာင္ငူထြက္ဆို သူ႔တပည့္မျဖစ္ခဲ့သူ ခပ္ရွားရွား။ က်ဴရွင္လခက တစ္လ တစ္ဆယ္။ လစဥ္မွန္မွန္မေပးႏိုင္ရင္ အားလံုးျပန္မွ တိုးတိုးေခၚေမး၊ ေမးတာေတာင္ တပည့္စိတ္မညစ္ေအာင္ ရယ္ျပံဳးၿပီးေမးတာ။ ေမ့မ်ားေနသလားေပါ့။ တကယ္ မေပးႏိူင္ရင္ အလကားတက္ေစေတာ့ပဲ။

ဆရာက စစ္တုရင္လည္း အရမ္းထိုးတာေတာ္၊ ရယ္စရာ ဟာသဥာဏ္ကလည္းရႊင္၊ တပည့္ေတြကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ေပါင္းသူပါ။

ဆရာနဲ႔ အတြဲဆံုး တေယာက္က ဆရာ ဦးခင္ေမာင္တိုး။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက စာေပသမားေတြ။ ဆရာ ခင္ေမာင္တိုးက ခင္ေမာင္တိုး(မိုးမိတ္) ဆိုၿပီးစာေတြေရး၊ ဆရာက ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္းေထာင္ၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ အေတာ္လည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့။

ခုေတာ့ တမလြန္မွာ သူျမတ္ႏိုးတဲ့ စာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနရွာၿပီ။ တပည့္အားလံုးကို ေစတနာထား သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးဦးလြဏ္းေမာင္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။

ေခါင္းေလာင္းတလံုး

ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ညံေနခ်ိန္မွာ ေခါင္းေလာင္းသံတစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာခ်င္တယ္။ အဲတာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံပါ။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က စၿပီးမွတ္မိတဲ့အသံေပါ့။ အရမ္းသာယာတဲ့ ဘုရားဆြဲလဲသံေတြၾကားက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံ။ လူတစ္ဦးဦးက ကုသိုလ္ျပဳၿပီးလို႔ အမ်ွေဝရင္း ထိုးလိုက္တဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံေလးပါ။ ခုထိ ၾကားေယာင္ေနဆဲ။

ကၽြန္ေတာ့မိဘေတြက ဝါတြင္းေရာ ဝါပပါ ဥပုဒ္ေန႔တိုင္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတက္တာ။ ။ဥပုဒ္မတိုင္ခင္ အဖိတ္ေန႔ထဲက အေမတေယာက္ ဆြမ္းခ်က္ရင္း အလုပ္မ်ားေနၿပီ။ ဥပုဒ္ေန႔မနက္တိုင္း ဆြမ္းဂ်ိဳင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ ျခင္းေတာင္းေတြ စက္ဘီးမွာခ်ိတ္ၿပီး အိမ္နဲ႔ သံုးမိုင္ေလာက္ေဝးမဲ့ ၿမိဳ႕ အေရွ႕ဖ်ား မဟာဝိသုဓၶာရံု သိမ္ဥဴးေက်ာင္းကို မိသားစု ခ်ီတက္ၿမဲ။

အဲဒီေက်ာင္းက အေမ့ရဲ႕ ဦးႀကီးဆရာေတာ္ရဲ႕ေက်ာင္းမို႔ ေဆြေက်ာင္းမ်ိဳးေက်ာင္း။ ေရႊက်င္ေက်ာင္းမို႔ စည္းကမ္းကလည္းႀကီး။ ေက်ာင္းႀကီးကလည္း ဟီးေနတာပါ။

ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ကိုယ္နဲ႔ရြယ္တူက သိပ္မရွိေတာ့ ကိုရင္ေလးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ရတယ္။ ဆရာေတာ္ဆူမွာစိုးလို႔ သိပ္မေဆာ့ရဲဘူး။ မနက္တရားကို ဆြမ္းစားေက်ာင္းမွာပဲ နာရတယ္။ ေန႔လည္တရားၾကမွ ဓမၼာရံုႀကီးမွာ တရားေပးပါတယ္။

ဥပုဒ္သည္တခ်ိဳ႕က မနက္တရားနာၿပီးရင္ ေက်ာင္းေဘးက ညီေနာင္ေစတီမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ပန္းတို႔ ေရခ်မ္းတို႔ ဘုရားကပ္ၿပီရင္ အမ်ွေဝၿပီး ေခါင္းေလာင္းထိုးတယ္။ ေခါင္းေလာင္းက ရာဝင္အိုးအရြယ္သာသာပါ။ အသံကေတာ့ ရွယ္ပဲ။ ၾကည္ၿပီးပီသတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသံၾကားရရင္ စိတ္ကို ၾကည္ႏူးလို႔။

နဲနဲ ႀကီးလာေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္တိုင္း ေခါင္းေလာင္းဆီ မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ကိုယ္တိုင္ထိုးတယ္။ ေခါင္းေလာင္းထိုးတဲ့ တုတ္တံက အျဖားေတြဖြာလို႔။ အားစိုက္ထိုးလိုက္လို႔ ထြက္လာတဲ့ အသံၾကားၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပီတိျဖစ္ေနတာ။ အနားက ေတာပန္းေလးေတြခူး ဘုရားမွာကပ္ ရွိခိုးအမ်ွေဝၿပီး ေခါင္းေလာင္းထိုးပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းႀကီးလာေတာ့ ႀကီးမိုက္ျဖစ္လာတယ္။ ၿမိဳ႕နဲ႔ေဝးလာတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း အေရာက္နည္းလာ။ ေခါင္းေလာင္းဆီလည္း မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ အျခားဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြမွာ ေခါင္းေလာင္းေတြထိုးဘူးေပမဲ့ ငယ္ေခါင္းေလာင္းလို အသံခ်ိဳတယ္ မထင္ေတာ့။

ေတာင္ငူငလ်ွင္ဒါဏ္ေၾကာင့္ ညီေနာင္ေစတီႏွစ္ဆူ ငွက္ေျပာဖူးက က်ိဳးက်ပ်က္စီး။ခါင္းေလာင္းလည္းတိုင္ေတြကဲြအက္ၿပီး ျပဳတ္က်ရွာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကြဲအက္သြားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းကို ျပဳျပင္ရန္ဆိုၿပီး ေတာင္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္က သယ္သြားတာ ခုထိျပန္မလာေတာ့ဘူးလို႔ ၾကားမိရဲ႕။ ျပင္မရလို႔ ေခ်ာင္ထိုးထားရင္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားဟန္တူပါရဲ႕။ ညီေနာင္ႏွစ္ဆူမွာ ေနာက္လူေတြ အသစ္တည္ထားတဲ့ ေခါင္းေလာင္းသစ္က အရင္ေခါင္းေလာင္းလို အသံမသာပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဲြအလမ္းႀကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္က ေတာပန္းေလးေတြကပ္ရင္း ထိုးခဲ့တဲ့ ေတာေက်ာင္းေလးေဘးက ေတာဘုရားေစတီေလးရဲ႕ ေခါင္းေလာင္းသံသာကို အမွတ္ရေနဆဲပါ။ ေရွး ေခါင္းေလာင္းအိုႀကီးကို ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း အျဖစ္နဲ႔ မေတာ္တဆ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ရင္ ေခါင္းေလာင္းသံသာ နားဆင္လိုပါေၾကာင္း ေတာင္းဆုျပဳခ်င္ပါေသးတယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းလည္း ေခါင္းေလာင္းသံသာလို သာယာၾကည္လင္တဲ့ ဘဝေတြ ရႏိုင္ၾကပါေစ။

ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ေမာင္လူေပ