အေမတို႔ရြာ ေရာက္ၿပီး သံုးရက္ခန္႔တြင္ ရြာဦးေက်ာင္းကထိန္ပဲြႏွင့္တိုး
အလႉအႀကိဳေန႔တြင္ အိမ္မ်ားမွ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းႀကီးမ်ား ကိုယ္တိုင္ထမ္းၿပီး လာပို႔ၾကရသည္။ ေႂကြထမင္းပန္းကန္၊ ဟင္းပန္းကန္မ်ားလည္း ထို႔အတူပင္။ အားလံုးမွာ နာမည္ထိုးၿပီးသားမို႔ မွားရန္မရွိ။ ညေနမွာ အလႉအတြက္ ေရခပ္ဖို႔ အပ်ိဳတသိုက္ ေရတြင္းဆင္းၾကသည္။ ဒီအခ်ိန္ကား ကာလသားလူပ်ိဳတသိုက္အတြက္ အခ်ိန္ေကာင္းပင္။ ကိုယ္ႀကိဳက္ေသာ အပ်ိဳကို ေရငင္ေပးရင္း ပိုးၾကေသာ အခ်ိန္မို႔ ေရတြင္းကုန္းမွာ တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္ ေပ်ာ္စရာပင္။
ေရခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဇီးျဖဴသီးခူးၾကရၿပီ။ ကာလသားမ်ားက အပင္ေပၚတက္ လႈပ္ခ်၊ က်လာေသာ အသီးမ်ားကို ရြာသူမ်ားကေကာက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံုထဲထည့္ကာ ေလးစိတ္ကြဲေထာင္း အေစ့ေတြဖယ္ အသားေတြစုႏွင့္ ဇီးျဖဴသီးသုပ္ရန္ျပင္ၾကရသည္။ ငပိေထာင္းၾက၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေထာင္းၾက၊ ႏွင့္ တက္ညီလက္ညီပင္။ မိုးၿပဲဒယ္ႀကီးျဖင့္ ထမင္းခ်က္သူကခ်က္ ငါးေျခာက္ေက်ာ္သူကေက်ာ္ မည္သူမ်ွမနားၾကရ။ တစ္ညလံုးလည္း ေငြပေဒသာပင္မ်ား ဆင္ၾကေသး၏။
ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ေတာ့ ေငြပေဒသာပင္မ်ားထမ္းကာ အိုးစည္ ဒိုးပတ္ အကအခုန္ စံုစြာျဖင့္ ရြာပတ္ကာ ရြာဦးေက်ာင္းသို႔ ခ်ီတက္ေလၿပီ။ တီးမႈတ္ကခုန္ၿပီး တရားနာၾက။ ၿပီးေတာ့ အေက်ြးအေမြးစတင္ပါၿပီ။ စုေပါင္းအလႉမို႔ အသားစိုမပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ငါးေျခာက္ေက်ာ္၊ ဇီးျဖဴသီးေထာင္း၊ ပဲဟင္း ဒါပဲ ေကၽြးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ လူအုပ္က ဆြမ္းစားေဆာင္ေအာက္မွာ အျပည့္။ အိမ္ဆူးဆို႔၊ ကေလးလက္တို႔၊ေခြးအို႔အို႔ ဟုဆိုရမည့္ လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ တရြာလံုး လာအားေပးၾကျခင္းပင္။
အရင္ေရာက္သူမ်ားကို ေဆးလိပ္ကမ္းထားၿပီးၿပီမို႔ ထမင္းစားလက္မွတ္ ေဆးလိပ္ရသူမ်ားသာ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေပၚတက္စားခြင့္ရ
အိမ္မွာ စားေနၾက ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တိုးေဝွ႕ စားၾကျခင္းအေၾကာင္းတခုက ေပ်ာ္စရာအတြက္။ သူတို႔မွာ ေပ်ာ္စရာ ရွားလွသည္မို႔ ဒီကထိန္ပဲြေလးမွာ ၾကံဖန္ၿပီး ေပ်ာ္ၾကရျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ကထိန္ထမင္းစားရင္ အသက္ရွည္တယ္ဟူေသာ အယူအဆတစ္မ်ိဳးလည္း ရွိေသးေပသည္။
ရြာေက်ာင္းက ေရႊက်င္ေက်ာင္းမို႔ အသံခ်ဲ ့စက္မဖြင့္ရ။ ပဲြမသြင္းရေပမဲ့ ရြာျခင္းကပ္ျဖစ္ေသာ ျပင္ေထာင္ရြာမွ ကထိန္ကေတာ့ ပဲြသြင္းခြင့္ျပဳသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ျပင္ေထာင္ေက်ာင္း ကထိန္ည ပဲြခင္းသို႔ ေနရာေကာင္းမွ ရႈစားႏိုင္ေရးအတြက္ ဝတ္ေကာင္းစားလွ မ်က္ႏွာေျခမ်ားလိမ္းက်ံကာ အပ်ိဳတသိုက္ထြက္ၾကၿပီ။ သူတို ့ကို ပိုးၾကမည့္ ကာလသားတသိုက္ကလည္း ကပ္လ်ွက္ပင္ လိုက္ပါလာၾကသည္။
ဒီပဲြကလည္း ရာဇဝင္နဲ႔။ ပဲြအတြက္ ေငြစိုက္ထုတ္ အကုန္ခံသူက မင္းသားလုပ္မည့္သူ။ သူ႔မိန္းမက သေဘာမတူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕က အၿငိမ့္မင္းသမီးငွားၿပီး ရြာအျပန္ လင္မယား စကားမ်ားကာ မိန္းမက အဆိပ္ေသာက္ေသာေၾကာင့္ ေဆးရံုေရာက္ရေသး၏။ မေသတာကံေကာင္း။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိန္းမကပင္ စိတ္ေလ်ွာ့ သေဘာတူရသည္တဲ့။ ပဲြခင္းက ရြာအျပင္ ကြင္းျပင္သာမွာ။ ေလးတိုင္စင္သာသာစင္ေလးျဖင့္ မီးစက္သံမ်ားကိုလႊမ္းေစရန္ ေအာ္လံမွ တြံေတးသိန္းတန္၏ သီခ်င္းသံသာမ်ားဖြင့္ထားေပးသည္။
ပြဲသို႔ အတူလိုက္ပါလာေသာ ကာလသားေလးထံ ကေလးခ်ီထားေသာ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ မိန္းကေလးတေယာက္ လာႏႈတ္ဆက္သည္။ ။သူမျပန္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ထိုသူ မ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း။ သူတဖက္သပ္ ခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး။ ရြာစင္လွည့္ၿပီး အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္သည့္ စက္ဆရာေနာက္ မႏွစ္က ပါသြားျခင္းေၾကာင့္ ခုေတာ့ ကေလးပင္ ရေနေလၿပီ။ သူတို႔ဆီမွာ စက္ဆရာက မိန္းေခ်ာေလးေတြ ဝိုင္းေနသူပင္။ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ သီခ်င္းေတာင္းဖို႔ အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္သူ စက္ဆရာနား ကပ္ၾကရသည္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ စက္ဆရာက မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားကိုသာ ဦးစားေပးသည္တဲ့။ ေခ်ာရင္ သူ႔ေနာက္ပါတာပါပဲဟု ၿငီးတြားရွာ၏။
အကိုတို႔ဆီမယ္ေတာ့ အပ်ိဳေခ်ာေတြေပါမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ နဲနဲေခ်ာရင္ သိပ္မၾကာဖူး။ စက္ဆရာ သုတ္ရင္သုတ္၊ မသုတ္ရင္ ကားဆရာသုတ္တာပဲအကိုရယ္တဲ့။ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ရင္ ကားဆရာက ဘုရင္ပင္။ ကားေခါင္းခန္းဆိုတာ သံဃာေတာ္မပါရင္ အပ်ိဳေခ်ာကိုသာ ဦးစားေပးသည္။ က်န္သူအားလံုး ေခါင္မိုးေပၚတက္ၾကရမည္သာ။
(ဆက္ပါဦးမည္။)
No comments:
Post a Comment