လြဲခ်က္ကေတာ့(၉)ေလာက္ရွိတယ္။
သြားတုန္းကေတာ့ ေတာထဲမွာရွိတဲ့ ေရတံခြန္ဆီ။ ေရာက္သြားတာက ပင္လယ္။
အိမ္ကေနၿပီး မေဟာ္ဂနီေတာထဲကို တစ္နာရီေက်ာ္ပဲကားေမာင္းရတာ။ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္သစ္ပင္ႀကီးေတြက မိုးထိုးေနေတာ့ ေနေပ်ာက္မထိုးႏိုင္ဘူး။
သစ္ေတာလမ္းၫႊန္ေျမပံုလည္း အဝင္ဝထဲက ေပးလိုက္တယ္။ သစ္ေတာေျမပံုႀကီးလည္း ဟီးေနေအာင္ခိ်တ္ထားတယ္။ လမ္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးက ရႈတ္ရွက္ခတ္ေနေတာ့ ၾကည့္ေလ နားမလည္ေလ။ လမ္းျပလည္းမပါ။
ရွိပါေစေတာ့။ လမ္းၫႊန္ဆိုင္းပုဒ္ဖတ္ၿပီးသြားတာ ေကာင္းပါတယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေတာထဲတိုး။
တစ္မိုင္ေက်ာ္ေလာက္ေတာင္တက္လမ္းကို ေလွ်ာက္ၿပီး လမ္းခြဲေတြ႕တယ္။ အဝါေရာင္ႀကိဳးေတြ အနီေရာင္ႀကိဳးေတြနဲ႔ ရႈပ္ေနတဲ့လမ္းခြဲထဲဝင္။ ကိုယ့္ေရွ႕က လူငယ္သံုးေယာက္အုပ္စုကလည္း အဲဒီလမ္းထဲဝင္သြားေတာ့ အေဖၚရၿပီဆိုၿပီး ဆက္လိုက္။ စာေတာင္ေသခ်ာမဖတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီမွာစေတြ႕တာပဲ။ ကိုဇရာက စကားစေျပာၿပီ။ ေနာက္ကလိုက္ေနေပမဲ့ ဟိုလူငယ္သံုးေယာက္ကို ေျခဖ်ားေတာင္မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ နာရီဝက္ေက်ာ္ေလာက္လည္း ၾကာသြားၿပီ။ သစ္ပင္လဲေနတာေတြ႕ရင္ ေက်ာ္ခြ၊ ေက်ာ္လို႔မရရင္ ေအာက္ကလွ်ိဳဝင္။ လမ္းကလည္းက်ဥ္း။ တေယာက္စာလမ္းေလး။ တဖက္ကေခ်ာက္။ က်သြားရင္ သက္သာဖြယ္မျမင္။ ေတာင္နံရံကိုင္ၿပီး ဘုရားတေလွ်ာက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သစ္ပင္ေတြအမ်ားႀကီးလဲေနတဲ့ ေနရာေရာက္။
ဂ်ဴေရာဆစ္လို႔ေခၚတဲ့ ဒိုင္ႏိုေဆာကားထဲက ျမင္ကြင္း။ ေပေလးငါးရာရွည္တဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြလဲၿပိဳေနတာ ျမင္မေကာင္း။ ဒီသစ္ပင္ႀကီးေတြဆီက ေရေတြ တေတာက္ေတာက္နဲ႔က်ေနရဲ႕။ကိုေရႊသစ္ပင္ႀကီးေတြက လဲၿပိဳေနတာေတာင္ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ျမင့္ေနေသးတယ္။
ဟိုဖက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ လူသြားလမ္းေတြ႕တယ္။ အဲဒီလူသြားလမ္းေရာက္ဖို႔ လဲၿပိဳေနတဲ့ သစ္ပင္အုပ္ႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္။
'အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္။ ေႏြကႏၲာ၊ ခရီၾကမ္းေတြ၊ ဆူးခင္းလမ္း၊ ခေရာင္းေတာနက္ေတြ၊ စိတ္တစၧညေတြ.... ' ကိုခိုင္ထူးသီခ်င္းထဲကလို ေက်ာ္ျဖတ္မယ္ေပါ့ေလ။ အေတြးက။
'စိတ္ထဲရွိရွိသမွ်ဟာ အျပင္ဖက္က လက္ေတြ႕ဘဝနဲ႔ ကြာျခားတယ္ ... ' တူးတူးသီခ်င္းက လက္ေတြ႕။
သစ္ပင္လံုးပတ္ႀကီးဖက္တက္ တစ္ဖက္ဆင္း။ သစ္ကိုင္းေတြဆြဲ။ ေနာက္တစ္ပင္ေပၚေရာက္။ ေရေတြစိုေနေတာ့ ေခ်ာ္ေနေသး။ ရြ႕ံေတြက ေျခေခ်ာ္။ တစ္ပင္ေက်ာ္လိုက္၊ တစ္ပင္ဆင္းလိုက္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဆက္သြားလို႔မရေတာ့။ ဆူပါမင္းလို မိုးပ်ံမွပဲ ေရာက္ေတာ့မယ္ထင္။
ေရွ႕တိုးမရေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေပါ့။ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုပ္ခြာခဲ့သည္ေပ့ါ။ ဒါနဲ႔ပဲ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး လမ္းခြဲေရာက္ေအာင္ သစ္ပင္ေတြေက်ာ္ခြ၊ ေအာက္ကလွ်ိဳနဲ႔ ျပန္ဆုတ္ခဲ့။
လမ္းခြဲေရာက္မွ ေသခ်ာၾကည့္မိ။ ဆိုင္းပုဒ္ေလးနဲ႔ဗ်။ ' ေရွ႕တြင္ မိုးဒါဏ္ေၾကာင့္ ေျမၿပိဳၿပီးလမ္းပိတ္ေနပါသည္။ ဤေနရမွစ၍ ေရွ႕ဆက္မသြားပါႏွင့္'တဲ့။ ဘုရား၊ဘုရား။ ဒီဆိုင္းပုဒ္ကို မျမင္ပဲ ဆင္ကန္းေတာတိုးမိခဲ့တာပါလား။ပလတ္စတစ္ႀကိဳးနီ၊ ႀကိဳးဝါေတြကလည္း သတိထားပါ၊ အႏၲရာယ္ရွိသည္လို႔ စာေတြနဲ႔။
လမ္းၫႊန္စာေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ မဖတ္ပဲ ေရွ႕ကလူငယ္ေတြကိုယံုၿပီး လိုက္မိတဲ့အျပစ္ေပါ့။ ဒီလူငယ္ေတြကေတာ့ ဒီသစ္ပင္ေတြကို ဘယ္လိုေက်ာ္ခြၿပီးျဖတ္သြားခဲ့သည္မသိ။ သူတို႔က ေပါ့ေပ့ါပါးပါးေပမင့္ ကိုယ္က ဒီေလာက္မစြမ္းေတာ့ၿပီေလ။
လမ္းခြဲကေန လမ္းမွန္ေတြ႕ေတာ့ စိတ္မေလွ်ာ့ေသး။ ေရာက္ေအာင္သြားမည္ေပါ့။ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြေကာက္။ ေတာင္ေမႊးျဖစ္ေအာင္လုပ္၊ တုတ္ေကာက္အားနဲ႔တက္မဲ့ ဖိုးဖိုးႀကီး။
အေတာ္ေလွ်ာက္မိေတာ့ လမ္းၫႊန္ဆိုင္းပုဒ္တစ္ခုေတြ႕ျပန္ေရာ။ ဒီအေခါက္ေတာ့ မဖတ္ပဲမေနရဲေတာ့ပါ။ ဘာေရးထားပါလိမ့္။ ဖတ္ဦးမွေပါ့။ ေရးထားတာက ' ဤေနရာမွ ေရတံခြန္ထိ အသြားအျပန္(၆)မိုင္ခရီးရွိသည္။ အေတာ္ျမင့္သည့္ ေတာင္တက္လမ္းမ်ားလည္း ေတြ႕ရမည္။' တဲ့။
လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ ႏွစ္နာရီမကေတာ့ၿပီ။ ဒီေနရာကေနၿပီး ေနာက္ထပ္ (၆)မိုင္အသြားအျပန္ဆိုေတာ့ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ထပ္ေလွ်ာက္ရေပဦးေတာ့မည္။ ကားရပ္ရာဆီသို႔ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေတာ့အသာေလးေလွ်ာက္ရမည္။ ေနာက္ထပ္သံုးနာရီေက်ာ္ေလးနာရီနီးပါး ေတာင္တက္လမ္းကို ေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့မည္မထင္။ စိတ္ရွိေသာ္လည္း ခႏၶာက မလိုက္ေတာ့ၿပီ။
ကိုယ္ေရြးခဲ့တဲ့ေလွ်ာက္လမ္းက အသြားအျပန္(၈)မိုင္။ တကယ္ေလွ်က္ေနတဲ့လမ္းက အသြားအျပန္(၁၁)မိုင္ရွိတဲ့လမ္း။ လမ္းမွားေနတာ(၁)မိုင္ေက်ာ္။ လြဲတတ္တာမ်ားသူမို႔ လြဲလြဲေလးပဲေကာင္းပါတယ္ေပါ့။
စိတ္ကိုေလွ်ာ့။ ကားဆီျပန္ေလွ်ာက္။ မထူးပါဘူးေလ။ ေရတံခြန္မေရာက္တဲ့အတူေတာ့ နီးရာမွာရွိတဲ 'ေရ'ဆီသြားမယ္ဆိုၿပီး ပင္လယ္ျပင္ရွိ သဘာဝတံတားဆီသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါေၾကာင္း။
(အိမ္မွာဇိမ္နဲ႔မနားပဲ ေတာထဲသြားတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပျပတာပါ။ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့သူေတြလည္းအမ်ားအျပားပါ။ ေနာက္အေခါက္မွပဲ ဒီေရတံခြန္ဆီကို လမ္းမွန္ကေန ေရာက္ေအာင္ခ်ီတက္ပါဦးမည္။ )
ခ်စ္တဲ့
ေမာင္လူေပ
No comments:
Post a Comment